Stevaert zorgt ook na zijn dood voor discussie

In april sterft politicus Steve Stevaert. Onmiddellijk na zijn dood wordt hij in de pers zowat heilig verklaard, maar al snel worden daar ernstige kanttekeningen bij geplaatst. De grote pers moet daar de kleinere spelers al snel volgen. Ook Doorbraak probeert het ballonnetje van Stevaert, voorbeeld en vriend bij leven, heilig na zijn (tragische) dood.

Johan Sanctorum bekijkt het vanuit het perspectief van de vrouw die klacht indiende tegen Stevaert en als ‘schuldige’ voor zijn dood werd aangewezen. ‘God is dus dood, maar niet helemaal. Er knaagt onrecht en er zal mist blijven hangen. Vanuit deze akelige vaststelling moeten we verder. Steve heeft zijn ding mogen doen, -mogelijk komt er nog een pathetische afscheidsbrief boven-, maar voor de klaagster is er geen therapie of loutering. Integendeel, zij wordt met een nieuw schuldcomplex opgezadeld. Ik zie het als een metafoor voor de machteloze burger die steeds weer gerold wordt, in een ‘democratie’ van een heel bedenkelijk allooi. En waar de gesettelde media nog altijd finaal de kaart van de macht trekken.’ 

Evert van Wijk had bedenkingen bij een column van Yves Desmet. Maar mocht zijn commentaar niet kwijt op de website van de krant, op Doorbraak.be  gelukkig wel. ‘Twee keer na elkaar heb ik hem gelezen. De column van Yves Desmet die op 3 april in De Morgen verscheen naar aanleiding van de zelfmoord van Steve Stevaert. Zelden zo’n gedurfd staaltje van hypocrisie en een gebrek aan kritische introspectie gezien bij een krant die zegt tegen de stroom in te durven gaan.
De volgende alinea van zijn stuk gaat over de soms kwalijke rol van de media. En ik citeer Yves Desmet opnieuw: “Is het echt nodig dat we hijgerig aan de oever van een kanaal staan om te melden dat we voorlopig niets te melden hebben?”
Hoor eens meneer de hoofdredacteur: het gaat hier wel om een minister van Staat die door uw eigen krant ooit als god is bestempeld, maar omwille van een mogelijk duistere kant zelfmoord heeft gepleegd. Wellicht omdat hij publiekelijk geen verantwoording wilde afleggen voor een verkrachtingszaak. Als dat verdomme geen nieuws is?’

Magda Michielsens schrijft even later een open brief aan de vrijzinnigen in Vlaanderen. ‘Ik begrijp dat de sp.a-vrouwen gevangen zitten in hun partij, vooral in deze voor hun partij zo barre tijden. Zou het kunnen dat de barre tijden van de partij iets te maken hebben met de hypocrisie die de partij zo beheerst? Maar wat zal jij, jonge sp.a-vrouw, de volgende keer doen in een dergelijke situatie? Toch de rangen gesloten houden en de benen open? Bij seksuele geweldpleging van een partijgenoot: waag het niet de geëigende weg te volgen, die weliswaar door uw partij voor ‘de anderen’ zo bepleit wordt. Waag het niet een aanklacht in te dienen. Jouw leven zal verwoest worden. En als uw partijgenoot door uw aanklacht in de knel komt en zich helaas genoodzaakt ziet in het kanaal te springen, gedenk dan dat het jouw schuld zal zijn (dixit Elias).’

Ook Daniel Walraeve heeft de hele berichtgeving over de zelfmoord van Stevaert met stijgende verbazing gevolgd. Nog meer verbaasd was hij door de evaluatie van Björn Soenens, die vond de Stevaert-verslaggeving van de VRT ‘sereen’. ‘Niet alleen zegt Björn Soenens tevreden te zijn met de VRT-verslaggeving; hij haalt ook woorden als ‘sereen’ en ‘met mate’ boven. Nu kan je veel woorden vuilmaken aan de barnumverslaggeving van de VRT bij het overlijden van Steve Stevaert, maar ‘sereen’ of ‘met mate’ was het allerminst – getuige het extra journaal mét live-koppeling naar het Albertkanaal, maar zónder nieuws te melden. Getuige ook de rest van de VRT-programmatie (tv en radio) op donderdag én vrijdag.’

Populisme is een term die, eigenaardig genoeg, bijna nooit op linkse politici wordt toegepast. Chris Ceustermans noemt Steve Stevaert  heel bewust een populist, die op niet-duurzame manier aan politiek deed. In het mobiliteitsdebat bijvoorbeeld. ‘Hoe pijnlijk Stevaerts einde ook en hoe beminnelijk de man ook kon zijn, als de sp.a weer relevant wil worden, zal de partij het ‘gezelligheidssocialisme’ moeten loslaten. Men zal de kiezer met de realiteit moeten durven confronteren. Een realiteit die, zoals de mobiliteitsknoop, moedige en impopulaire maatregelen vereist. Het tijdperk waarin we geloofden dat we met gratis bussen en andere schijnoplossingen een heel eind zouden geraken, is samen met Steve Stevaert begraven.’

Op de Gentse gemeenteraad liet een andere socialist, Daniël Termont, de burgemeester die wél verbindt in zijn stad, in zijn ziel kijken: ‘zwarten’ mag je discrimineren. In de Gentse gemeenteraad woedde een hevige discussie schepen Resul Tapmaz (sp.a) legde er zijn actieplan tegen racisme en discriminatie voor, inclusief mysterie-shoppers. de gemoederen lopen hoog op, en binnen de Gentse coalitie moeten plooien glad gestreken worden. Even later wil Johan Deckmyn (Vlaams Belang) een beroep doen op de anti-discriminatierichtlijn omdat hij zich systemantisch gediscrimineerd voelt. Waarop Termont zegt dat zoiets missdchien komt ‘omdat ge zwart zijt’ 

‘Of hoe je in een gemeenteraad kan leren hoe links echt denkt. Discriminatie moet je bestrijden en de zwarten ook. Daarbij blijft het raadsel hoe Termont tot de op een na beste burgemeester ter wereld kan worden verkozen. Maar goed, Termont weet dat hij zich dergelijke uitspraken kan permitteren, want niemand van de media zal dat oppikken. De perslui die de gemeenteraad volgen knikken eerder glimlachend en goedkeurend en zetten ‘#jesuisCharlie’ op hun Twitteraccount. Dankzij zo’n vierde macht kan je dus uitgeroepen worden tot de op een na beste burgemeester van de wereld.
Stel je voor dat een andere burgemeester zoiets zou zeggen… niet moeilijk je voor te stellen wat je dan krijgt.’

Soms ontploft er nog een verborgen mijn uit de Tweede Wereldoorlog dit keer was de familie Onkelinx het slachtoffer. David Dessin vindt dat leedvermaak hier niet op zijn plaats is. ‘Vandaag willen weinigen in de Vlaamse beweging nog de ideologische collaboratie goedpraten, wél willen velen dat er begrip komt voor de vele slachtoffers van de repressie die nooit enige nazi-sympathieën vertoonden, maar daar wel op afgerekend werden. Een noodzakelijke en legitieme afrekening werd niet zelden misbruikt om persoonlijke en andere vetes uit te vechten. Het is niet onmogelijk dat Maurice Onkelinx hiervan slachtoffer werd. Wordt het niet tijd om die mensen in ere te herstellen? Voorvechters van de strijd tegen racisme en nazisme kunnen er immers alleen maar van gediend zijn wanneer de legitieme en noodzakelijke strijd tegen nazisme, racisme, homofobie en antisemitisme niet misbruikt wordt om persoonlijke vetes en politieke discussies uit te vechten. Als blijkt dat grootvader Onkelinx inderdaad onterecht beschuldigd werd – en dat kunnen we alleen maar hopen – zal zijn kleindochter zoiets ongetwijfeld toejuichen.’

Ook in april stond Jean-Pierre Rondas stil bij de dood van Günter Grass (1927-2015). ‘Grass was wel wat tegenstand gewoon, en als meester-spelmaker van de publieke opinie kon hij zijn belagers ook gemakkelijk uiteenspelen. Memorabel is die kaft van Der Spiegel waarop de gevreesde criticus Marcel Reich-Ranicki een roman van Grass letterlijk in tweeën scheurt – hopelijk was het boekwerk al een beetje ‘voorgescheurd’ want in een twee drie kon je de turven van Grass niet zomaar kleinkrijgen: De bot, De rattin, Een gebied zonder eind, De blikken trommel – ik vermeld enkel de ‘dikste’. En telkens won Günter Grass. De bitterheid in de correcte pers werd er niet minder om. Tot ze hem tot prulschrijver degradeerden – precies zoals ze nu doen met de filosoof Peter Sloterdijk.’

En om nog maar eens aan te tonen in welk ongelijk speelveld Doorbraak.be moet werken: de overheid bevoordeelt bewust de grote mediagroepen, in dit geval de kranten. Dankzij een geheime afspraak betalen de kranten geen BTW als ze digitale producten verkopen. Een artikel dat we overnamen van Apache. 

In april kwam de N-VA ook met de helfie campagne. Johan Sanctorum had daar zo zijn idee over.