Woke is een bedreiging voor de kritische geest en de vrije samenleving. Deze grondstelling heeft ondertussen een brede aanhang ontwikkeld, alleen Joël De Ceulaer blijft halsstarrig beweren dat het allemaal wel meevalt. Het niet onderkennen van het feit dat het opdelen van onschuldige gewone burgers in een dader en slachtoffergroep gevaarlijk is voor een vrije samenleving, kan men niet anders duiden dan stupide. Domheid is dan ook een veel groter gevaar voor het voortbestaan van het vrije Westen dan woke.…
Niet ingelogd - Plus artikel - log in of neem een gratis maandabonnement
Uw Abonnement is (bijna) verlopen (of uw browser moet bijgewerkt worden)
Uw (proef)abonnement is verlopen (of uw browser weet nog niet van de vernieuwing)
Woke is een bedreiging voor de kritische geest en de vrije samenleving. Deze grondstelling heeft ondertussen een brede aanhang ontwikkeld, alleen Joël De Ceulaer blijft halsstarrig beweren dat het allemaal wel meevalt. Het niet onderkennen van het feit dat het opdelen van onschuldige gewone burgers in een dader en slachtoffergroep gevaarlijk is voor een vrije samenleving, kan men niet anders duiden dan stupide. Domheid is dan ook een veel groter gevaar voor het voortbestaan van het vrije Westen dan woke.
Domheid is de laatste jaren aan een opmars bezig waarvan de invloed op onze huidige maatschappij nu al niet te onderschatten is. Allereerst is er de vraag hoe men domheid moet definiëren. Ware domheid vertaalt zich in handelen tegen beter weten in. Immers, als de persoon geen beter antwoord of oplossing op de situatie die zich voordoet kan bedenken, kan men beter over onwetendheid dan over domheid spreken.
Domheid is met andere woorden de actie waarvan je weet dat deze niet of slechts in mindere mate dan mogelijk het gewenste effect zal bereiken. Dit principe openbaart zich iedere dag meer in de westerse besluitvorming en de westerse cultuur in het algemeen.
Domheid in beleid
Het meest kenmerkende voorbeeld van domheid in beleid is wellicht de manier waarop in het Westen klimaatbeleid wordt gevoerd. In plaats van te focussen op klimaatadaptatie en kwetsbare regio’s te helpen met economische groei, een tactiek die aantoonbaar de weerbaarheid tegen natuurgrillen vermindert op een zeer efficiënte manier, kiest men voor een dogmatische focus op CO2-uitstoot. Dat de CO2-uitstoot van Vlaanderen op wereldschaal verwaarloosbaar is en de BRIC-landen ondertussen nog bijna wekelijks nieuwe uitstootrecords bereiken, dat lijkt aan hun aandacht te ontsnappen.
Ook de kernuitstap is een logisch uitvloeisel van de stupiditeit die zich meester heeft gemaakt van de gedachtenspinsels die grote delen van de westerse elite dagelijks bezigen. Het geloven in een CO2-catastrofe en tegelijkertijd CO2-vrije kerncentrales sluiten is een contradictio in termines. Het is handelen tegen beter weten in in het kwadraat.
De overgang naar een elektriciteitsvoorziening op basis van zon en wind is opnieuw een voorbeeld van domheid. Men negeert het voor de hand liggende feit dat er in de winter nauwelijks genoeg zonlicht is om aan je dagelijkse vitamine D te komen, laat staan om elektriciteit op te wekken. In de winter is men bijgevolg volledig overgeheveld aan de weergoden die, als ze niet hard genoeg blazen, onze elektriciteitszekerheid danig kunnen verstoren. Hierdoor wordt men volledig afhankelijk van gascentrales waarvan er niet genoeg operationeel zijn om aan de nationale vraag te kunnen voldoen. Al deze feiten zijn zo voor de hand liggend dat er niet gesproken kan worden over onwetendheid. Opnieuw is de pijnlijke conclusie dat het pure stupiditeit is.
Ontkenning van verbanden
In veel plaatsen in het land is het ondertussen een courant gebruik dat te pas en te onpas de regenboogvlaggen vrolijk wapperen in de wind. Steeds vaker valt mij op dat ik meer regenboogvlaggen, -zebrapaden, -speldjes en andere regenboogaccessoires tegenkom dan Vlaamse of Belgische vlaggen. Dit alles vindt plaats onder het mom van acceptatiedrang en non-discriminatie, alhoewel het steeds vaker openlijke trekjes heeft van verheerlijking. Dat dit soort symbolen vaker in het straatbeeld te vinden zijn dan de nationale vlag, het gelijkheidssymbool bij uitstek, ondersteunt deze stelling ten volle. Dat het aantal jongeren dat zich identificeert als LGBTQ door het dak schiet, mag dan ook niemand verbazen.
Onderzoeksbureau Gallup heeft hier in de VS meerdere enquêtes over gehouden op verschillende tijdstippen. Het eerste onderzoek in deze reeks vond plaats in 2014, het meest recente stamt uit 2022. Steeds ging men op zoek naar het percentage volwassenen dat zich identificeerde als LGBTQ. De cijfers werden opgesplitst tussen de verschillende generaties. De resultaten van de verschillende generaties geboren tot 1980 zijn niet erg opvallend. Steeds antwoordde eenzelfde percentage instemmend op de vraag of ze zichzelf identificeren als LGBTQ, dit percentage lag tussen de 1,7% en 3,3% (afhankelijk van de generatie). Een heel ander beeld gaven de antwoorden van de generatie Y, want waar in 2014 nog zo’n 6% van de generatie Y zich als LGBTQ identificeerde, was dit in 2022 opgelopen naar 11,2%. Voor generatie Z werden de enquêtes alleen afgenomen in 2020 en 2022, met respectievelijk ongeveer 16% en 19,7% die zich identificeerde als LGBTQ.
Intelligentie laat zich niet meten door diploma
De enige mogelijke conclusie is dat het promotende effect meer dan uitstekend werkt. Ook moet iedereen die met een objectieve bril naar deze feiten kijkt, erkennen dat het onwaarschijnlijk is dat bijna één op de vijf jongeren daadwerkelijk LGBTQ is. Er lijkt dus sprake te zijn van ‘besmetting’, het is hip om bij deze groep te horen. Deze bijzondere snelle stijging kan niet louter op basis van rationele gronden verklaard worden. Opnieuw is er sprake van volledige ontkenning van dit overduidelijke verband bij de voorstanders van de regenboogcampagnes. Cijfers en feiten doen er niet langer toe, want de ‘wij bedoelen het goed en wij weten het beter’-mentaliteit verwerpt een objectieve waarheid. De volledige woke-beweging verklaart daarmee domheid tot de norm.
Domheid heeft zich gevestigd in de hoofden van de hoogste westerse culturele en bestuurskundige klassen. Hoogopgeleide mensen die door de samenleving al snel beloond worden met het predicaat ‘intelligent’ blijken deze intelligentie in de praktijk achterwege te laten. Intelligentie gaat dus lang niet altijd meer samen met het vertonen van intelligent gedrag.
De treurige realiteit is dat er mensenmassa’s eenheidsworst uit onze opleidingsinstituten rollen. Mensen die met een open en nieuwsgierige blik naar de feiten zouden moeten kijken, blijken niet in staat ook maar een centimeter van hun eigen doodlopende dogmaroute af te wijken. Wokisme is slechts een exponent van deze anti-intelligentie die zich meester heeft gemaakt van het postmoderne brein. Woke mag dan ook niet geduid worden als het grootste gevaar voor de westerse beschaving, de domheid die er achter schuil gaat is pas echt gevaarlijk.