’t Is zo ver

Dit is het eerste artikel dat ik schrijf als gewezen chef politiek van Doorbraak. Een jaar geleden waren we de overstap naar de Doorbraak-op-eigen-poten volop aan het voorbereiden. Begin april gingen we voluit van start op internet en wat volgde overtrof onze stoutste verwachtingen. Twee dagen geleden braken we alweer ons bezoekersrecord van december, terwijl er nog een vijftal dagen te gaan zijn deze maand. Hard werken, dat wel, maar vriend en vijand erkent dat we relevant aanwezig zijn en Doorbraak vult duidelijk een ‘gat in de markt’. En nu zit ik plots, beetje tot mijn eigen verbazing, in de partijpolitiek.

Want toen werd me dé vraag gesteld. De vraag om in de partijpolitiek te stappen, om mee aan de kar van N-VA te trekken. Ik besefte meteen; wat ik ook antwoord, ik zal treuren over wat niet zal zijn. Beweging ontstaat doorgaans uit een combinatie van ‘push’ en ‘pull’-factoren, duwen en trekken. De eerste motiveren om ergens weg te gaan, de tweede om ergens naartoe te komen. Er waren geen ‘push’-factoren, geen redenen om te stoppen met wat ik bezig ben. Les geven, analyseren, stem verheffen in de meningenindustrie; gemakkelijk werken is het niet in die armtierige omstandigheden. Drie dagen Doorbraak-loze ‘vakantie’ op tien maanden tijd, vroeg opstaan en laat gaan slapen, behalve de dagen dat het omgekeerd is. De lessen moeten ook gegeven worden, X-keer per week ergens gaan spreken, opiniestukken in andere media, nog wat bemoeienis in het onderwijsdebat… De adrenaline van de pioniersgeest draagt gelukkig ver. En er is nog een beloning: weten dat je als vrij man de stem laat horen. Zijn de omstandigheden niet comfortabel, dit hoge goed is het wel.

Mooi ook dat de Vlaamse Beweging een voedingsbron blijft voor de partijpolitiek. Door mij een heel zichtbare plaats aan te bieden geeft N-VA het signaal dat belangrijk te vinden.  

Maar toen kwam dus, zoals gezegd, dé vraag. De vraag die, als je ‘ja’ zegt, ook inhoudt dat je inlevert op die grote vrijheid. Wat zijn dan de ‘pull’-factoren die toch deden besluiten om de stap te zetten? Tja, er bestaat geen wiskundeformule die pasklare antwoorden biedt. Maar kan je een heel leven vasthouden aan de comfortzone van de onbeperkte vrijheid? Er moet natuurlijk ook werk geleverd worden in het modderveld van de partijpolitiek. Het verhaal eindigt niet bij analyses alleen, hoe belangrijk die ook zijn. De verhoudingen worden in 2014 voor vijf jaar vastgelegd en de prijs zal hoog zijn als het die lange periode weer van hetzelfde laken een broek wordt. En, jawel, ik wil ook graag getuigenis afleggen voor een partijpolitieke invulling van een open en positief Vlaams-nationalisme. Mooi ook dat de Vlaamse Beweging een voedingsbron blijft voor de partijpolitiek. Door mij een heel zichtbare plaats aan te bieden geeft N-VA het signaal dat belangrijk te vinden.  

Daarmee stap ik over een streep. Ik was lid van een politieke partij tot 1987 en daarna nooit meer. Ik heb sedertdien principieel geweigerd een partijpolitieke lidkaart te kopen en was al die tijd onafhankelijk maar, uiteraard, nooit neutraal. Mijn motivatie om maatschappelijk actief te zijn, heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken. Uiteraard lag die niet ver van wat N-VA als partij drijft. Maar ik heb mij analyses altijd vanuit een volledige partijpolitieke onafhankelijkheid gemaakt. Teksten hebben kracht of niet door de inhoud; intentieprocessen doen daar niets van af.

Vanaf vandaag ben ik niet alleen niet neutraal – dat was al zo – maar ook niet meer onafhankelijk. Ik opereer nu in een groep, in een partij. Dat vraagt een offer, laten we daar eerlijk in zijn. Maar ik denk dat offer nu maar eens te moeten brengen. In ruil bieden zich weer heel nieuwe mogelijkheden aan om op een andere manier hetzelfde te doen. Als de inzet zo hoog is als in 2014, dan is de tijd meer dan rijp om de stap te zetten die ik nu zet. Dan is het gewoon alle hens aan dek.

Uiteraard moet ik daarvoor mijn functie als chef-politiek van Doorbraak afleggen. Dat doe ik tegen mijn zin. Ik zal het missen. Gelukkig groeide de ploeg in die tien maanden in de breedte en ik heb er alle vertrouwen in dat Doorbraak zijn rol blijft spelen: die van geëngageerde maar kritische begeleider van het Vlaamse politieke en maatschappelijke leven. De vorige week heb ik mijn eigen bijdragen voor Doorbraak sterk teruggeschroefd. Dé knoop is maar heel recent doorgehakt. Daarna vond ik terughoudendheid gepast. Vanaf nu moet ik hengelen naar de vrije opinierubriek van Doorbraak. Het is een oude waarheid dat je maar omletten kan bakken als je eieren breekt en kiezen is altijd ook verliezen.

Het andere strijdperk wenkt; ik heb er zin in. Het is een andere taak maar de geest blijft dezelfde. Ik wil echter afsluiten met deze wens: dat het je ook morgen goed moge gaan, lieve vriend Doorbraak.

FOTO: een omelet!

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>