JavaScript is required for this website to work.
Binnenland

Talentelling via de achterdeur

Standpunt

Daniël Walraeve18/8/2013Leestijd 3 minuten

De Vlaamse toegevingen in het BHV-akkoord van Elio Di Rupo brengen het oude spook van de talentellingen weer terug. Is dat de hysterische beschuldiging van een Vlaamsgezinde medemens met een glaasje op? Neen: het is de tevreden vaststelling die de redactie van Le Soir op haar webstek publiceerde. Volgens de Franstalige krant is ‘l’heure de vérité’ nu eindelijk nabij.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Le Soir begint het redactionele stukje onder de titel Périphérie: l’heure de vérité met een treurige vaststelling: het is al sinds de vroege jaren ’60 heel moeilijk om uit te maken of de bewoners van de faciliteitengemeenten rond de hoofdstad nu Vlamingen dan wel Brusselaars zijn. Waar kiezen de inwoners van deze gemeenten zelf voor, als het er op aankomt? Blijft Brussel beperkt tot het Hoofdstelijk Gewest, of bestaat er in de feiten zoiets als een Groot-Brussel? Volgens de krant is dit een taboe-onderwerp sinds de afschaffing van de talentellingen (bedoeld wordt de vastlegging van de taalgrens, die de talentellingen overbodig heeft gemaakt).  Le Soir brengt gelukkig ook goed nieuws voor haar lezers: dankzij de zesde staatshervorming komt er een verkapte talentelling die de weg kan vrijmaken voor de uitbreiding van Brussel. 

De krant onderbouwt deze boude stelling door er op te wijzen dat het BHV-akkoord van Di Rupo inwoners van faciliteitengemeenten de mogelijkheid biedt om te stemmen voor een Brusselse lijst. In het oude kiesarrondissement BHV verdronken de faciliteitengemeenten in het grotere geheel, maar nu krijgen de Franstaligen in de Vlaamse rand de kans om bewust voor Brussel te kiezen. Zo een keuze voor een Brusselse lijst vormt voor Le Soir het bewijs dat een kiezer zich niet met Vlaanderen maar wel met de Franstalige gemeenschap identificeert. In de logica van de krant staat Brussel namelijk gelijk met Franstalig: nergens wordt een onderscheid tussen de twee gemaakt. De redenering is dat wie zou kiezen voor Brussel dat doet omdat hij/zij Franstalig is en Brussel nu eenmaal een Franstalige stad. Vandaar ook de link met de talentellingen.

Ten herinnering: de talentellingen waren een bron van voortdurende agitatie. De taalgrens was dan ook uitdrukkelijk bedoeld als pacificatie van de taalspanningen. Voortaan zou een onderhandelde grens tussen de taalgebieden beletten dat elke tien jaar nieuwe gemeenten werden betwist. De afschaffing van de talentellingen was een Vlaamse eis, waar stevig en jarenlang actie voor gevoerd is en ter compensatie kregen de Franstaligen onder andere faciliteiten in enkele gemeenten rond Brussel. Mentaal hebben de meeste Franstaligen de taalgrens echter nooit als een definitieve afbakening aanvaard. Daarom ook is Le Soir heel blij dat Franstalige kiezers in de faciliteitengemeenten straks de kans krijgen om een Brussels signaal te geven. Want, aldus de redactie, de voorkeuren van de kiezers kunnen toekomstige politieke beslissingen richting geven. Wanneer veel kiezers in de faciliteitengemeenten opteren voor de hoofdstad, is dat een bewijs dat Groot-Brussel geen mythe is, maar een realiteit waar politiek gevolg aan gegeven dient te worden. Zo vormen de mechanismen van het BHV-akkoord van Di Rupo straks een argument om Brussel uit te breiden met de faciliteitengemeenten.

Gerold

Dat de vier Vlaamse partijen inzake de ontdubbeling van het gerechtelijke arrondissement BHV grote en praktisch problematische toegevingen hebben gedaan werd onlangs nog eens in de verf gezet door de ontluisterende werklastmeting van studiebureau KPMG.

Maar ook wat de splitsing van de kieskring BHV betreft vinden de Franstaligen dat ze geen slechte koop hebben gesloten. Dat blijkt bijvoorbeeld duidelijk uit de voorlichting van MR. Daags na het sluiten van het eerste BHV-akkoord publiceerden de Franstalige liberalen een handige Vraag & Antwoordwaarin helder uitgelegd werd dat ja, inwoners van faciliteitengemeenten nog op Brusselse lijsten konden stemmen en neen, de Vlamingen niet langer konden weigeren om een verkozen burgemeester niet te benoemen, enzovoort, enzoverder. De Franstaligen zien een massa voordelen aan het akkoord dat zij bij vier Vlaamse partijen bedongen hebben. Le Soir bewijst dat ze nog steeds nieuwe voordelen ontdekken, en niet van de minste.

Di Rupo zal het stuk in Le Soir graag gelezen hebben. Het was immers zijn idee om een volkstelling te organiseren in Brussel en omstreken. In 2008 lanceerde Di Rupo, toen nog PS-voorzitter, het plan om aan de inwoners van de faciliteitengemeenten te vragen waar ze zelf bij wilden horen. De Vlaamse partijen schoten het plan meteen af. Vijf jaar later heeft hij volgens Le Soir onrechtstreeks toch zijn talentelling gekregen. Belgische politiek lijkt wel een heel eenvoudig spel: een kleine groep mensen zit dagenlang rond een tafel en op het einde krijgt de PS zijn zin.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>

Categorieën
Personen

Daniël Walraeve (1988)  is het pseudoniem van een brave historicus die eigenlijk maar één onhebbelijk trekje heeft: hij is een onverbeterlijke consument van traditionele media. Elke dag leest hij zowat alle kranten en elke dag wordt hij dan weer vreselijk boos om een of ander editoriaal of ander naïef opiniestuk. Hij kan er zelf echt niets aan doen, tenzij er af en toe een stukje over plegen voor Doorbraak. Stokpaardjes zijn ideologie, identiteit en samenleven. 

Commentaren en reacties