Telefoongesprek tussen De Wever en De Roover

Ten huize De Roover vibreert de smartphone.

BDW: ‘Dag Peter, Bart hier.’

PDR: ‘Ha Bart, alles oké? Goed geskied?’

BDW: ‘Ja, maar da’s toch wel wennen zene, met die beveiliging.’

PDR: “Maar het geeft je toch ook wel status, hé Bart.”

BDW: ‘Peter, waarvoor ik je bel. We zijn nu begin maart en het is evident dat de kritiek op de regering en op onze verantwoordelijkheid daarin toeneemt. Ik bedoel niet vanuit de oppositie en ook niet van de liberalen of christendemocraten, maar kritiek vanuit onze eigen rangen en kiespubliek.’

PDR: ‘Klopt, Bart, en om eerlijk te zijn reken ik ook mezelf daartoe. Ik wist dat de Belgische partijpolitiek een vies en vooral bijzonder star en hopeloos systeem was, maar het is nog veel erger dan ik ooit had durven inschatten…’

BDW: ‘Kijk, dat bedoel ik dus; als iemand zoals jij dat al zegt mag ik er niet aan denken wat de vele mandatarissen en kiezers van ons die allemaal snakten en snakken naar verandering nu moeten voelen.’

PDR: ‘Juist, ik heb vaak genoeg met hen contact en het ongenoegen groeit zienderogen. En dan lezen de meesten onder hen nog niet eens Doorbraak en de artikelen van Bart Maddens. Die schrandere Maddens is voor ons echt a pain in the ass. Ik had echt nooit gedacht dat het kritische en minder politiek correcte karakter van Doorbraak me nog zo zou ergeren en ons zo zuur zou opbreken; tegenwoordig lees ik bij wijze van spreken zelfs liever De Morgen (zucht).’

BDW: ‘Dan heb je waarschijnlijk het recente stuk daarin van Carl Devos nog niet gelezen?’

PDR: ‘Nee…’

BDW: ‘Doe dat maar eens, de titel luidt: ‘België verandert N-VA meer dan N-VA België verandert’.’

PDR: ‘Godverdomme!’

BDW: ‘Daarvoor bel ik je dus. Devos schrijft onder andere, ik citeer: ‘Het is veel te vroeg voor een oordeel, maar we kunnen alvast concluderen dat er nog geen voortekenen zijn dat de kracht van verandering rücksichtslos door het Belgisch systeem trekt. Eerder dat de kracht van verandering getemperd is. Het communautair pragmatisme was gemakkelijk uit te leggen. Maar uit opsommende persanalyses blijkt hoezeer N-VA ook elders water in de wijn moet doen. (…) Om stand te houden moet N-VA steeds meer naar dat centrum opschuiven, in CD&V-gebied.’ Voilà.’

PDR: ‘En dus konden we enkele weken geleden in een interview met De Tijd lezen dat Wouter Beke zegt dat de regering-Michel eigenlijk uit hetzelfde vaatje tapt als de regering-Di Rupo en dat er ‘continuïteit in het beleid is’. Een trieste vertoning! Maar amai, die Devos, ik dacht dat alleen Bart Maddens het doorhad of dat Maddens alleszins de enige was die dat ook expliciet opschreef… Herinner je je zijn stuk De kracht van dit land’ Daarin schrijft hij: ‘Wie doorstoot tot de hoogste Belgische machtscenakels heeft de neiging om zich te conformeren aan de Belgische elitaire consensus.’ Maddens somt van dat conformeringsproces een reeks pertinente voorbeelden op die reeds op ons van toepassing zijn en noemt de N-VA zelfs minder resistent dan de Volksunie tegen wat hij ‘de zuigkracht van het Belgische systeem’ noemt. Daar is godverdomme geen speld tussen krijgen, Bart, wij weten allemaal dat wat Maddens schrijft gewoon waar is.’

BDW: ‘Ik weet het… (zucht). Recent stond Maddens met die analyse zelfs in De Tijd: Hoe lang kan de N-VA de dubbelzinnigheid volhouden?, was de titel. Hij suggereert daarin opnieuw dat wij ten prooi vallen aan de Belgische zuigkracht en metamorfoseren “tot een Belgische systeempartij”. Gelukkig laat hij toch nog de opening dat wij een ‘vernuftig masterplan’ hebben ‘om België te ontmantelen’. Hehe, stel je voor… Wie in dit land zo’n goed werkend masterplan kan bedenken, mag zich aanmelden. (lacht)’

PDR: ‘Ik heb dat stuk gelezen ja; ik was wel blij te lezen dat Maddens schrijft: “Als iemand immuun is voor Belgicisering, dan is het Peter De Roover.” Maar dat gaf me tegelijkertijd natuurlijk ook een zeer ongemakkelijk gevoel, Bart. Want ik voel me steeds meer een verrader, ik bedoel: zo’n Siegfried Bracke die op koningsdag de monarchie ophemelt is één ding, maar dat hij dat dan nog expliciet doet omdat het koningshuis een garantie is voor de zogenaamde “stabiliteit” van dit onzalige land… Jezus!’

BDW: ‘Ik begrijp je… (zucht). Gelukkig hebben we onze aantrekkelijke deerne Zuhal Demir letterlijk in de arena gestuurd als afleidingsmanoeuvre in deze barre beleidstijden. Mensen zien graag een mooi stukje vlees, dat in dit geval ook nog eens intelligent is. Dat is een zeldzame combinatie die we moeten uitspelen.’

PDR: ‘Bracke is natuurlijk een typisch vis noch vlees-geval dat in elke partij zou kunnen functioneren, maar Maddens somt ze op hé Bart, de talloze politici die hun carrière begonnen zijn als overtuigd Vlaams-nationalist om daarna, weliswaar misschien zonder dat ze het zelf goed en wel beseften, tot goede Belg te metamorfoseren: Jaak Gabriëls, Bart Somers, Bart Tommelein, André Geens, Jef Valkeniers, Sven Gatz …’

BDW: ‘Kom kom, Peter, je weet evengoed als ik dat de meeste van onze kiezers niet wakker liggen van een onafhankelijk Vlaanderen of van dat zogenaamd “confederalisme”. Het beste bewijs is het feit dat we de term “confederalisme” met succes een valse betekenis hebben kunnen geven met als doel verwarring te zaaien en onszelf in de Belgische context salonfähig te maken. En we weten goed genoeg dat bij de mensen het sociaaleconomische primeert, met daarbij nog een vleugje veiligheid en een snuifje migratie. Daar hebben we perfect op ingespeeld en daarom hebben we ook de verkiezingen gewonnen, vergeet dat niet.’

PDR: ‘Ik wou dat dat waar was, maar dat is het hem nu juist en dat weet jij goed genoeg: het sociaaleconomische en het communautaire zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, en hetzelfde geldt voor veiligheid en migratie. Álles in dit land is communautair, om van de toenemende machtsgreep van de Europese Unie nog te zwijgen. Want wij zitten niet alleen nog altijd met handen en voeten gebonden aan het Belgische systeem, maar ook steeds meer aan het EU-systeem.’

BDW: ‘En dan? Denk je nu echt dat de mensen dat snappen, Peter?’

PDR: ‘Het is niet omdat de mensen het communautaire verhaal en de EU-machtsgreep niet of onvoldoende kunnen duiden, dat ze niet simpelweg het gebrek aan verandering in Vlaanderen vaststellen dat daar grotendeels het gevolg van is. Het Vlaams Belang speelt daar regelmatig op in, maar gelukkig laten de mainstream media die partij nu zelfs nóg meer links liggen dan voordien. Als ik hun persberichten lees die door de media worden genegeerd, mogen wij onze beide handen kussen, Bart.’

BDW: ‘Denk je dat ik dat niet besef, Peter? Waarom denk je dat ik vanuit dat stadhuis af en toe een bommetje gooi richting onze eigen regering? Of denk je dat het zomaar is dat de media mij betitelen als zogenaamde “schaduwpremier”, wat ik trouwens zelf ook niet kan en wil ontkennen? Ik ben niet voor niets geen échte premier geworden. Dat mijn “bommetjes” slechts de stoere woorden zijn die onze kiezers willen horen en helaas geen daden, daar komen we mee weg; ik ben nog populair en geloofwaardig genoeg, en de kiezer volgt het doorgaans toch niet op. Of waarom denk je dat die Verhofstadt hier acht jaar aan het paarse roer heeft kunnen staan?’

PDR: ‘Tja, maar op een gegeven moment stoot je hoe dan ook keihard op de realiteit. Uplace is daarvan al een klein voorproefje. Dat is volgens mij de eerste keer geweest dat je je ergens zo draaikonterig over hebt uitgelaten. Ik zal eens resumeren wat je daarover allemaal hebt gezegd: “persoonlijk geen voorstander”, “vorige beleidsmakers zijn verantwoordelijk”, “N-VA zou destijds niet geneigd zijn geweest om in te stappen”, “maar nu wel de procedures volgen” en tot slot: “indien Uplace er komt, zo goed mogelijk uitwerken”. Jezus, Bart! Ik moest denken aan een column op Doorbraak waarin naar aanleiding van de vorming van onze federale regering werd geschreven: ‘België is gaan grossieren in mossel-noch-vis-beleid – eufemistisch opgehemeld als “compromis”, maar in realiteit destructieve nalatigheid.’ Een waarheid als een koe, en daar is helaas helemaal niets aan veranderd sinds wij deel uitmaken van de macht!’

BDW: ‘Ach, Uplace, hoeveel procent van onze kiezers ligt daarvan wakker? Dat haalt nog eens de media wanneer straks de eerste spade in de grond steekt en wanneer het af is, en dat was het dan. Morgen is de kiezer dat weer vergeten. En heb toch wat vertrouwen; laat ons naar de toekomst kijken, er komen nog genoeg uitdagingen op ons af, niet het minst wat het sociaaleconomische betreft.’

PDR: ‘Jawel, maar ook dat baart me grote zorgen. Maddens analyseert vooral het communautaire en geeft ons vaak nog het voordeel van de twijfel. Da’s een geluk. Maar ook het sociaaleconomische, ons stokpaardje, wordt gewoonweg gefileerd. In De Standaard schreef econoom Gert Peersman dat ”Michel I wel op Di Rupo II” lijkt en dat de Vlaamse Regering “van hetzelfde laken een pak” is. Dat stelde die Peersman reeds vast in oktober 2014, en sindsdien is Michel I onder druk van de vakbonden en de CD&V zelfs nóg meer op Di Rupo II gaan lijken! En dan lees ik weer een zogenaamd “bommetje” van jou waarin je stelt: “Als het nooit goed is, kan regering beter ontslag nemen en vakbonden laten besturen” en “de regering is eindverantwoordelijke in een democratie”. Dat klinkt natuurlijk goed, maar het is niet meer dan wishful thinking… Het spijt me, Bart, de weerbarstige realiteit is gewoon compleet anders en daar verander jij met je stoere praat vanuit het stadhuis niets aan. Op een gegeven moment gaan de mensen die ballon doorprikken.’

BDW: ‘Wat het sociaaleconomische betreft, Maddens heeft dat ook al aangeraakt in zijn artikel in De Tijd getiteld De Wever en de N-VA bedrijven gewoon politiek op een oer-Belgische wijze. Ons beleid zou op sociaaleconomisch vlak voor 70 procent gelijklopen met dat van de tripartite. Althans, toch volgens Di Rupo, en je mag ervan uitgaan dat die er dan nog minstens tien procent heeft afgedaan om zijn oppositiewerk te kunnen verantwoorden. Kijk, Peter, de mensen zijn nog altijd blij genoeg dat de PS niet meer in de regering zit. Daar moeten we blijven op teren. Perceptie is alles, en wees nu eens eerlijk: wie leest er eigenlijk allemaal die inderdaad voor ons zeer ongemakkelijke reality checks van de Peersmans en de Maddensen van deze wereld?’

PDR: ‘Da’s juist, maar veel mensen lezen wel de krantenkoppen op de voorpagina’s die onmiddellijk ook de sociale media rondgaan. Ook de grote aankondigingen van Francken inzake immigratie worden nu reeds ingehaald door de financiële realiteit van onze keuzen bij de regeringsvorming: Besparingen fnuiken repatriëringen, staat op de voorpagina van De Standaard. Er wordt gesproken van “het onmogelijke dilemma van Theo Francken”, en het is nog waar ook! En bijvoorbeeld nog, ook in De Standaard: Staatsveiligheid heeft alleen nog tijd voor Syriëstrijders, en nog amper voor bijvoorbeeld georganiseerde misdaad. Om nog te zwijgen over de erbarmelijke, quasifailliete toestand van het Belgische justitieapparaat, waar een gerechtelijk infarct nakend is. En dit terwijl er, laat ons eerlijk zijn, gewoonweg geen geld meer is en er overal moet worden bespaard als gevolg van onze toegevingen bij de regeringsvorming. Hoe gaan wij dit volhouden? Op dezelfde dag lees je dat er maar liefst vier Belgische ex-militairen naar Syrië zijn getrokken voor de jihad! Burgemeester Hans Bonte van jihad-stad Vilvoorde blijft ondertussen maar financiële middelen bijvragen, en…’

BDW: ‘Peter, kalmeer even en luister. Ik weet dat ook allemaal en ik besef dat het er vaak slecht uitziet omdat we, laat ons eerlijk zijn entre nous, binnen België en de EU inderdaad niets fundamenteel kunnen veranderen en wij eigenlijk niets anders kunnen doen dan dat typische mossel noch vis-beleid voortzetten. Maar ik belde je dus eigenlijk om je te vragen een artikel te schrijven dat het best wordt gepubliceerd op Doorbraak en waarin je kritiek geeft op onze critici à la Maddens. Doe dat zoals jij dat goed kunt: hou het vaag en wollig, ga zeker niet inhoudelijk in op de kritieken van Maddens en co – het zijn er immers ook te veel, ze zijn fundamenteel en je kunt ze eigenlijk niet weerleggen. Breng de leraar-didacticus in jezelf naar boven, toon begrip voor onze critici, sla en zalf; geef de lezer voorzichtigjes het signaal dat de oorzaak ligt bij “de wetmatigheden van het politieke bedrijf” en lardeer dat met enkele gemeenplaatsen zoals het feit dat “de basisregels van het politieke bedrijf te allen tijde moeten worden gevolgd” of dat “wie het democratische spel speelt, de spelregels moet volgen”. Je gaat daarbij uiteraard volledig doch handig voorbij aan het antidemocratische gehalte van de twee gevangenissen – België en de EU – waarin Vlaanderen nog altijd zit. Eindigen kun je met de dooddoener dat er geen alternatief is, maar schrijf dat niet te expliciet op: verpak dat in een omslachtige paragraaf waarin je op subtiele en eventueel pseudowetenschappelijke wijze een beroep doet op het logisch denken van de lezer, die moet begrijpen dat we moeten roeien met de riemen die we hebben, alsook dat er soms niet voor de beste maar voor de minst slechte oplossing moet worden gekozen. Enfin, je begrijpt wel wat ik bedoel, gewoon de nietszeggende praatjes die elke leidende regeringspartij uit het verleden op tijd en stond bovenhaalde. Denk bovendien tijdens het schrijven van je stuk aan de psyche van de Vlaming, die jij evengoed kent als ik: hou de Vlaming klein, nederig, kneuterig en knechterig. Je kunt misschien beginnen met te verwijzen naar die column in De Tijd getiteld ‘Het hardnekkige land van de kleine stapjes’.

PDR: ‘Ik heb die column gelezen. De auteur illustreert exact waarom we cito presto van dit zogenaamde “hardnekkige land” af moeten en waarom ik dus voor de N-VA heb gekozen, maar…’

BDW: ‘Begin nu maar aan dat stuk, Peter.’

PDR: ‘Oké, Bart.‘

Foto © Reporters

De auteur, Sam van Rooy, is bouwkundig ingenieur, publicist, medewerker van het Vlaams Belang, en medesamensteller van en -auteur in De islam. Kritische essays over een politieke religie en Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU. Op 25 mei 2014 was hij 1ste kandidaat-opvolger op de Europese VB-lijst.

Twitter: @SamVanRooy1