OK, je bent serveuse in een café, een handvol coureurs bestelt een koffie, en je vraagt of ze op de foto willen. Dat kiekje valt slecht uit: jijzelf staat daar met je derrière wat achteruit, een van die coureurs neemt een dubieuze pose die je niet aanstaat, en zowaar plaatst iemand ook met twee vingers een stel ezelsoren boven je hoofd. Flauw. Wat doe je dan, na het checken van je smartphone? Die foto deleten, niks gebeurd.

Denk ik dan. Maar in het Argentijnse San Juan (of all places), waar zich de Ronde van San Juan voltrekt (de wat??), pakken ze dat anders aan. De vrouw die de foto liet maken, met Iljo Keisse (helemaal links) in de glansrol, trok ermee naar de lokale krant, diende klacht in, en raadpleegde ‘haar advocaten’ (sic, in het meervoud).
Mijn gevoel, en zeg me als ik fout ben: de dienster in kwestie was niet alleen kwaad maar deed een MeTootje met de bedoeling om er een schadevergoeding uit te persen.
Dat mislukte, Iljo Keisse mocht na verhoor beschikken, maar de foto is ondertussen dankzij Juanita (ik noem haar nu even zo) en dat gazetje wel heel de wereld rondgegaan, de renner werd alsnog uit de rittenwedstrijd gezet wegens blamage van de Ronde van San Juan, het Argentijnse volk, het wielrennen en de UCI. Wat een kaakslagen, leve Twitter.

Ach, Keisse is geen superrenner. Ooit een getalenteerde pistier, nu een 36-jarige knecht bij Deceuninck-Quick Step. Natuurlijk stond Iljo daar achter dat dienstertje in een houding die weinig aan de verbeelding overliet, echter zonder haar aan te raken. Strikt genomen dus geen sprake van ongewenste intimiteiten. Bovendien had de UCI met de renner nog een rekening openstaan want de organisatie heeft hem ooit 100.000 euro schadevergoeding moeten betalen wegens een dopingstraf die in beroep ongedaan werd gemaakt. Dit maar om het verhaal te kaderen: Keisse is niet de populairste bij de wielerbonzen.

Mijn vrouwelijke lezers zullen wel steigeren als ik enig begrip toon voor renners die tijdens zo’n ronde weken van huis zijn zonder seks, en dan zo’n machomop uithalen. En dat die dienster een privékiekje zelf met veel trammelant in de openbaarheid gooide, zal dan ook wel het nieuwe normaal zijn. Toch ruikt dit voor mij zowel naar een doorgeslagen slachtoffercultuur (iedereen beledigd) als naar de oprukkende nieuwe preutsheid vanuit het MeToo-feminisme dat dan toch even langs de kassa wil passeren. En uiteraard het mediasensationalisme dat hierop springt: Telesoldiaro van de slag wereldberoemd, kassa voor de advertentie-afdeling. En de kracht van de sociale media die zo’n non-item opblazen tot wereldzaak.

Ja, er zit veel in dit verhaal met een lichte Sagangeur, en het toont ook een klassenonderscheid: voetballers organiseren privé-feestjes met cocaïne en call girls, wielrenners knijpen in een achterwerk of zelfs niet. Foei. Naar huis en de rest van het verhaal op televisie volgen. En op Twitter natuurlijk.

Waar gaat dit over? Over niks, net daarom. Ondertussen betaalde Iljo Keisse al 70 dollar boete, putte zich mediagewijs uit in de verontschuldigingen voor zijn vooruitstekende buik, het mocht niet baten. Ik geef nog mee dat Argentinië voor de rest een land is waar de Latijnse-Amerikaanse machocultuur heerst, verkrachters vrijuit gaan zelfs bij minderjarige meisjes, de abortuswet werd weggestemd en het respect voor vrouwen vergelijkbaar is met dat in de islamitische landen. Wat alleen het vermoeden versterkt dat Juanita met haar zogezegd feministische tirade jegens Iljo andere plannen had. Het is een les voor alle Flandriens: ga niet op de foto met diensters, en indien toch, trek uw buik in. Groeten van uw verslaggever in Argentinië.

Ronde van San Juan

Iljo Keisse, de Flandrien die zijn buik niet introk