Exact een maand na de publicatie van mijn achtdelige reeks over Vlaams Turkse politici die de politieke islam en het Turks ultranationalisme steunen, trokken alle partijvoorzitters die ik had aangesproken voor één keer aan hetzelfde zeel: zwijgen, negeren, hopen dat het overwaait. Ook mijn eigen partijvoorzitter verkoos de ongemakkelijke stilte. Hij liet zijn partijgenote en mandataris roepend in de woestijn achter.

De stilte van de voorzitters van de politieke partijen was oorverdovend, pijnlijk en opmerkelijk. De scheldpartijen van hun Turkse achterban waren dan weer voorspelbaar. We zijn nu een maand verder, en ik heb nog altijd geen inhoudelijk, legitiem argument gehoord van een lid van de Turkse gemeenschap om mijn vaststellingen te weerleggen.

Scheldpartijen

Jonge mannen, in Vlaanderen geboren en getogen, vielen mij op alle mogelijke sociale mediakanalen aan met scheldwoorden in het Turks die ik nooit luidop zou durven herhalen. Jonge mannen van Turkse origine noemden mij een crypto-Armeense. Die term is vanuit Turkije overgewaaid naar hier. Erdogan en zijn entourage lanceerden de term ‘Crypto-Armeen’ om de opposanten van het Turkse fascistische regime zogezegd te ontmaskeren.

Ik zou een Armeense zijn die haar Armeense identiteit verbergt, volgens deze jongeren. Laat me stellen dat ik de Armeense identiteit die ze mij aanmeten, geen belediging vind. Elke vergelijking met een andere nationaliteit of etnische minderheid die het Turks regime onderdrukt, is een medaille die ik met trots op mijn borst speld.

Intimidaties

Jongeren van Turkse origine, in Vlaanderen geboren en getogen, bedreigden mij. Ze probeerden me te intimideren door afbeeldingen van het Turkse leger of de Turkse vlag te sturen. En door te zeggen dat ik moest wennen aan de Turkse overheersing. Zoals altijd behoed ik mij voor veralgemeningen, net als ik schreef in het begin van mijn reeks. Ik dacht dat het maar unieke gevallen waren die in het Vlaamse politieke landschap in alle vrijheid hun religieuze propaganda verspreidden, maar het bleek uiteindelijk de hele Turkse gemeenschap te zijn.

En na de publicatie van mijn reeks was het diezelfde Turkse gemeenschap die met lelijke woorden mijn computerscherm bezoedelde. Geen enkel lid uit die gemeenschap heeft de jongeren gevraagd om mij met fatsoen en met concrete vragen en/of argumenten te benaderen. De Turkse gemeenschap keek vanop de zijlijn goedkeurend en aanmoedigend naar haar jonge wolven die één persoon probeerden te verslinden met hun hagelwitte melktandjes.

Individuen

Minister van Binnenlands Bestuur, Inburgering en Gelijke Kansen Bart Somers (Open Vld) praat niet graag over de Turkse gemeenschap, hij praat liever over individuen. In de commissie van Binnenlands Bestuur waar Vlaams Parlementslid Roosmarijn Beckers (Vlaams Belang) de minister enkele vragen stelde over mijn reeks, startte hij zijn monoloog met het stellen dat de Turkse gemeenschap niet bestaat voor hem.

Nochtans waren de vragen die mevrouw Beckers de minister stelde zeer helder en concreet. Waarom organiseerde een Turks onderwijsorgaan hier Turkse taallessen in een stad waar de taalachterstand piekte? Waarom steunde een schepen van Turkse origine openlijk het bedekken van minderjarige meisjes in de georganiseerde koranlessen? En waarom komt Diyanet hier studenten ronselen voor haar theologische faculteiten in Turkije via een socialistische schepen van Turkse origine in Heusden-Zolder?

Parlementslid Beckers vroeg naar concrete stappen van de minister om de in het kader van integratie gesubsidieerde verenigingen effectief naar integratie te leiden en maakte zich terecht zorgen over de georganiseerde segregatie van de Turkse gemeenschap.

De schuld van de Vlamingen

De antwoorden van de minister waren al verschillende malen op een dwangmatige manier herkauwd en uitgespuugd om de Vlamingen nog maar eens een schuldgevoel aan te praten. Het was niet de schuld van de Turkse gemeenschap, die hij trouwens niet als gemeenschap zag, maar die zich noodgedwongen als gemeenschap gedroeg omdat de Vlamingen de leden van de Turkse gemeenschap stigmatiseerden. Natuurlijk gaat men zich dan isoleren, stelde de minister.

Het kritisch in vraag stellen van situaties zoals de aanwezigheid van Diyanet in Vlaanderen, of de lange arm van Erdogan die verdere segregatie in de hand werkt, of stellen dat gesegregeerde koranlessen met minderjarige meisjes in hoofddoeken niet thuishoren in een liberale rechtstaat zijn volgens hem redenen van een geïsoleerde gemeenschap.

Rolmodellen

Optimism is a moral duty volgens vele liberalen en hij stelde dat er ook vele positieve rolmodellen zijn die wel bruggen kunnen slaan en die hard werken om zich een volwaardige plaats in de maatschappij toe te eigenen. Hij maakte tijdens de commissie een bruggetje naar de gezondheidszorg via een anekdote en vertelde over de goede zorgen die een familielid had gekregen van Vlaamse Vlamingen (sic) en van Vlamingen met een kleur.

En dat is nu eenmaal mijn punt! De Turkse gemeenschap is geëvolueerd en heeft zich, in de meer dan vijftig jaar dat ze in Vlaanderen is, geëmancipeerd op verschillende vlakken in de samenleving: op vlak van onderwijs, ondernemen, arbeid… Natuurlijk moet je kijken naar positieve rolmodellen maar wat doe je als die zogezegde rolmodellen bewust meewerken aan segregatie? Wat doe je als je ziet dat de sterke banden met de heimat van de ouders en de grootouders veel te nauw verwikkeld zijn met de politieke islam en het Turks ultranationalisme van autocraat Erdogan?

Subsidies

Op een bepaald moment vroeg N-VA-parlementslid Maaike De Vreese tijdens de commissie het woord om de partijstandpunt duidelijk te maken. Verenigingen die de integratie afremmen hebben geen plaats in onze samenleving, stelde ze. Subsidies moesten daarom herbekeken worden. ’Als politieke partijen moeten we ons ook afvragen hoe het zit met ons politiek personeel’, was een opmerkelijk standpunt van De Vreese. Wil dat dan zeggen dat de partijtop van N-VA het politiek personeel dat momenteel nauwe banden onderhoudt met de Grijze Wolven in Vlaanderen, zal aanspreken op zijn gedrag?

Vlaams Belanger Roosmarijn Beckers was in mijn ogen niet voldoende voorbereid, wat ik haar achteraf ook heb meegedeeld. In mijn ogen had ze nog kritischer kunnen zijn over de verstikkende aanwezigheid van de Grijze Wolven in Vlaanderen waar ze met geen woord over heeft gesproken. Maar ze is wel de enige die de moed had om zulke complexe materie op een serene manier te verwoorden in de commissie.

Georganiseerde segregatie

In een telefoongesprek legt ze mij haar motivatie uit: ‘Ik ben het niet eens met de minister. Ik geloof echt dat inburgering een verhaal van rechten en plichten is. En ik vind het jammer dat de minister met de vinger wijst naar de Vlamingen. Onze samenleving biedt enorm veel kansen aan nieuwkomers. Maar stellen dat wij mensen in getto’s en verdere uitsluiting duwen is onzin en een hopeloze dooddoener. Derde en vierde generatie Vlamingen van Turkse origine hebben een taalachterstand die zich uit in vroegtijdige schooluitval wegens een gebrek aan motivatie wat dan weer resulteert in een moeizame participatie op de arbeidsmarkt.’

‘Gemeenschapsvorming en georganiseerde segregatie is eigen aan de Turkse gemeenschap. Dit ontkennen is hetzelfde als het zonlicht ontkennen.’ Beckers heeft haar bezorgdheden geuit in de commissie, maar zegt dat ze niet wijzer is geworden van de antwoorden van de minister. ‘Als hij vindt dat minderjarige meisjes in hoofddoeken mogen gehuld worden omdat dat een democratisch recht is, dan begrijp ik daaruit dat de politieke islam in alle vrijheid op Vlaams grondgebied mag opereren.’

Na meer dan 50 jaar

Het is natuurlijk veel comfortabeler om mensen ervan te beschuldigen anderen te stigmatiseren in plaats van met constructieve oplossingen voor de dag te komen. De minister had ook gewoon kunnen aangeven dat hij het betreurde dat er segregatie was en dat de inspanningen die de Vlaamse overheid inzake integratie de laatste decennia heeft geleverd blijkbaar niks hebben opgebracht. Zoals ik mij al eerder afvroeg: zouden de wortels van de Turkse gemeenschap niet allang moeten verstrengeld zijn met die van de Vlaamse gemeenschap na meer dan 50 jaar migratie?

Minister Somers spreekt liever niet over een gemeenschap maar over individuen. Wel nu, individuen maken deel uit van een gemeenschap en gemeenschappen werken aan een samenleving. Is het niet intriest dat een minister van Inburgering en Gelijke Kansen op die manier zijn liberale waarden verloochent om de Grijze Wolven en hun ideologie indirect te steunen?

Turks ultranationalisme

Een commissie van teleurstellingen