Thierry Baudet, de Europese Unie en de geschonden Europese ziel.

Rik van Cauwelaert heeft er al bij herhaling op gewezen dat de nationale regeringen in werkelijkheid de greep op hun land kwijt zijn. Een gelijkaardige teneur doortrekt een reeks van bijdragen in de meer dan lezenswaardige bundel Europa wankelt (Van Halewyck 2012) – waarin alleen de bijdrage van Benno Barnard het geheel ontsiert. Er wordt nog wel meer geschreven in deze zin.

Toch dendert de Europese trein almaar door, op weg naar een ‘steeds hechtere unie’ – en dat in een toestand waarin volgens sommigen thans al zowat 80 % van de regelgeving van Europese oorsprong is.
Europa als een jacobijns, centralistisch heersersdom. Wie zich verzet wordt weggezet als populist.
Waarom toch draaien zovele elites in Europa kennelijk dol? Wat drijft deze doorgaans toch niet onverstandige lieden ertoe om tegen beter weten in onze zuurverworven democratie onderuit te halen, eerbiedwaardige nationale tradities af te breken en, als (zure) kers op de taart, miljoenen simpele werkende mensen de sociaaleconomische afgrond in te duwen in een zinloze poging om een muntunie in stand te houden die economisch overbodig is en botst met elke economische logica?

Is het een irrationele, een uitzinnige angst voor een herhaling van de bloedbaden van de twintigste eeuw? Dan is die angst inderdaad irrationeel en bovendien nog onterecht ook. Want het optreden van de elites in Europa is erop gericht om de nationaliteiten uit te wissen, zoals Jean Monnet dat ooit openlijk schreef. Geloven die mensen nou echt dat het bestaan van afzonderlijke nationaliteiten de hoofdoorzaak is van oorlogen? Dan hebben die mensen de berekeningen van David Laitin nooit gelezen: van de zowat 10 000 gevallen die hij heeft bekeken, kunnen er 5 toegeschreven worden aan het afzonderlijk bestaan van naties. De nochtans tegenover nationalisme eerder kritisch staande Turkse sociale wetenschapper Umut Ozkirimli spreekt deze cijfers niet tegen. Als het om het scheppen van de vrede gaat, moeten er echt wel éérst vele ándere katten gegeseld worden, vooraleer men de al bij al marginale bijdrage van het bestaan van naties moet aanpakken. Werkloosheid, slechte arbeidsomstandigheden, ontbrekende toekomstmogelijkheden en ja, het onthouden van respect en erkenning aan nationale gemeenschappen zijn veel grotere problemen. Er valt inderdaad heel goed te argumenteren dat de gebeurtenissen in ex-Joegoslavië nooit hadden plaats gevonden als de verschillende naties in dat gebied erkenning hadden ervaren. Zodra de van bovenaf onaantastbaar heersende macht wegvalt (in het Joegoslavische geval Tito), is het gegarandeerd hommeles, want elke groep tracht zijn eigen rechten vast te leggen. Jozef Stalin had dit zeer goed begrepen en hij heeft zijn ontzaglijke imperium georganiseerd volgens de grenzen van de volkeren. Toen de USSR uiteenviel, gebeurde dat al bij al verbazend vredelievend. De oorlog in Tetsjenië – de uitzondering in de reeks – kan niet zonder het stoken van de Islam worden begrepen. Zelfs de erg links staande en ten aanzien van nationaliteiten weinig vleiend schrijvende Libanees-Franse schrijver Amin Maalouf erkent dat ‘sommige linguistische, religieuze, regionale achtergronden’ moeten worden erkend.

Als het om de lieve vrede is dat de elites in Europa de nationaliteiten willen uitwissen, dan hebben ze zowat de slechtste methode gekozen om dat doel te bereiken. Nochtans wordt het Europese project ook vandaag nog aan den volke verkocht als project om de vrede veilig te stellen.

De Europese oorlogen in de voorbije eeuw zijn nu net niet het gevolg van het bestaan van het nationale feit. Ook Baudet wijst daar in zijn werk uitvoerig op. Hitler was uitdrukkelijk geen nationalist, zoals trouwens ook de lezen staat in het boek van Herman Rauschning (Gesprekken met Hitler). Vele hoge nazi’s stonden ronduit vijandig tegen nationalisme, omdat zij dat laatste zagen als een ernstige hinderpaal op de weg naar de vestiging van hun Arische imperium. Idem dito voor Mussolini’s Romeinse dromen. Integendeel waren telkens echte ‘imperialisten’ aan zet, die van de middelen die door het bestaan van een staat tot stand komen, gebruik hebben gemaakt om hun dromen uit te voeren. Zodoende doen we er dan beter aan om de EU niet tot een staat te laten uitgroeien!

Nog niet zolang geleden viel in Doorbraak te lezen dat het precies de kleine staten zijn die het in deze geglobaliseerde wereld het best doen. Singapore telt 4,4 miljoen inwoners en behoort tot de zgn. Aziatische tijgers. Het land is nauwelijks 700 km2 groot…

Als het argument van het behoud van de vrede, de versterking van de democratie of die van de vrijheid in het algemeen, noch het economisch belang een geloofwaardige grondslag voor het najagen van de vrijwel totalitaire (C. Buffin de Chosal) macht over ons continent blijken te zijn, welk argument bestaat er dan wel? Welke zijn de motieven die de constructeurs van dit monster drijven? Wat staat hen in werkelijkheid voor ogen?
Het antwoord op deze vragen moet niet in de wereld van de rationaliteit worden gezocht, waar dáár blijkt het kennelijk niet te vinden.

Het gaat dus om pure irrationaliteit. Niet dat zulks onwaardig zou zijn. De foto waarop Albert Einstein zijn tong uitsteekt is wereldberoemd en doet niks af aan het respect voor zijn genie. Maar Einstein weigerde politieke verantwoordelijkheid en dus kon zijn uitgestoken tong ook geen schade aanrichten.
Het irrationalisme van de heersende elites in Europa is daarentegen bijzonder schadelijk. Dr. Baudet heeft dat wel héél duidelijk geïllustreerd.

Ik geloof dat de heersende groepen in Europa, meer dan velen bevroeden, gefrustreerd zijn vanwege het verlies van hun oude wereldomspannende macht. Het zo vaak herhaalde beroep op de EU als een middel om in deze geglobaliseerde wereld mee te spelen versterkt dit vermoeden nog meer. Eeuwenlang beheersten de Europeanen de wereldzeeën. Zij veroverden grote delen van de wereld, tot en met China – iets wat de Chinezen van vandaag nog steeds hoog zit. Het kolonialisme was het trieste hoogtepunt van de Europese wereldmacht – dat de macht was van precies die Europese elites die vandaag aan hun EU timmeren. Met de dekolonisatie vielen de meesters uit hun zetels: de Europeanen werden overal verdreven en daarmee verdwenen ook de lucratieve posities voor de elite. In de Europese retoriek valt te lezen dat dit wegtuimelen uit de wereldmacht het gevolg was van de grote Europese oorlogen, waardoor Europa zich had uitgeput – onderverstaan: het verzet tegen het opkomende vrijheidsstreven niet langer kon onderdrukken. Ook hier weer laat zich een weinig bewonderenswaardig kenmerk van de Europese leiders zien: hun totaal gebrek aan respect voor de waardigheid van inlandse volkeren, zoals Ernesto Cabral dat in een bijdrage, die postuum in de bundel Identities van Linda Alcoff en Eudardo Mendieta werd opgenomen, uiteen heeft gezet.

Het moet pijnlijk zijn: eeuwenlang ongestoord de wereld kunnen beheersen – er zelf rijk bij worden – en dan plots het veld moeten ruimen voor lieden die zich, jawel: te buiten gaan aan… nationalisme! Bovendien werden diezelfde Europese elites in die dagen zowel vanuit de Verenigde Staten als vanuit de toenmalige Sovjet-Unie behoorlijk op hun plaats gezet. Dat overkwam, bijvoorbeeld, het Brits-Franse bondgenootschap in Egypte, in 1956.
Ik denk voorts dat de heersende elites van Europa doortrokken zijn van een wereldbeeld dat wezenlijk haaks staat op de democratie en dus ook op de nationale ontvoogding.

Het door het christendom gestempelde Europa is doordrenkt van een verticaal gestructureerd wereldbeeld. De Griekse wijsgeer Plato was van oordeel dat mensen zich moeten richten naar ideaalbeelden (de zogenaamde ideeën of vormen) en verwierp dan ook de democratie. In zo’n wereldbeeld is er een hogere, onveranderlijke wereld, die de lagere, veranderlijke wereld van vlees en bloed hoort te sturen. De elites maken zichzelf wijs dat zij de hoeders van dat “hogere” zijn en “dus” het recht bezitten over het populus te heersen. De platonische leer gaf daarenboven steun aan de christelijke aanspraken op het geestelijke oppergezag over álle mensen. Daar komt het beeld van het Romeinse rijk als rolmodel van een aards keizerrijk bovenop.

Al deze tendenties en dromen vloeien samen in de droom van een “Verenigde Staten van Europa”, waarin de machtsillusies van de sinds de dekolonisatie gefrustreerde elites weer realistisch lijken.
De prijs die het volk voor hun utopieën moet betalen is echter, net zoals deze voor de schijnsplitsing van BHV, veel te hoog. Die prijs is: het verlies van vrijheid, van de rechtstaat, van de democratie.
En deze laatste, laat het duidelijk zijn, is dé grote historische kans voor de werkende mens.
We zouden wel gek zijn die kans weg te werpen.

Het boek ‘De aanval op de natiestaat’ van Thierry baudet is te koop op de webwinkel van Doobraak