Topsport

Vergeet alles waarvan u dacht dat het topsport was en herdefinieer uw opvatting als u keek naar de finale van Lukás Vondrácek, de winnaar van de KEW voor piano. Wat die man daar neergezet heeft, was werkelijk memorabel, zoals Canvaspresentatrice Katelijne Boon terecht zei, nadat de laatste noot gespeeld was.

De Tsjech bracht het aartsmoeilijke stuk in een nooit gezien tempo, en met een brio dat ze in de Bozar* nog maar zelden gezien hadden. Hoe begenadigd moet je zijn om dit werk van drie kwartier, met zijn talloze pianistieke instinkers, rats uit je hoofd te spelen? Al die tienduizenden noten uit je hersens te laten vloeien in een wervelende orgie van muziek? Het derde pianoconcerto van Sergej Rachmaninof is een bekend bravourestuk en wie het zonder kleerscheuren tot een goed einde brengt, mag zeggen dat hij een atletische prestatie heeft geleverd.

Vondrácek ziet er niet meteen uit als een atleet, zelfs niet als een pianist. De wat plompe jongeman heeft meer weg van uw slager om de hoek. Maar schijn bedriegt. Dit is een kind der goden. In het wereldje van de toppianisten zal nog zeer lang over hem gesproken worden. Zwetend als een rund ploegde hij zich door de finale, de mond vaak half open, puntje van de tong richting neus. En af en toe een grimas, pijnlijk of zalig, bij een passage die hem ondanks de zware fysieke inspanning intens raakte.

Alleen de allergrootsten is het gegeven om midden in een uitputtende fysieke inspanning, toch nog helemaal op te gaan in de muzikale boodschap die de componist in zijn werk heeft gelegd. Toen de tweede violiste in de achtergrond minutenlang intens glimlachte, wist ik dat de wedstrijd een winnaar had. Grote muzikanten worden onmiddellijk erkend door hun vakgenoten en hier was de erkenning meteen en algemeen. Vondrácek tilde van bij het begin het orkest boven zijn kunnen uit, en dat is zondermeer al buitengewoon. Je zag dat alle instrumentisten zeer gefocust waren, en aanvoelden dat ze hier deel werden van een zelden geziene prestatie.

Toen de laatste noot weerklonk, ontspande het gelaat van Vondrácek compleet, en verscheen er een angelieke lach op zijn vlezige gezicht. En toen de dirigente de kletsnatte poedel een knuffel gaf, wist ik het zeker: hier kan geen enkele sportieve prestatie aan tippen. Dit is topsport.

__________

* (nvdr) met dit barbaars soort akroniem wordt vandaag het Paleis voor Schone Kunsten aangeduid.