Transfers, Vlamingen en Walen verliezen

Er is een studie naar de transfers gemaakt. Nog maar eens een studie. Hoewel, prof. Decoster, die de jongste studie maakte, had op Radio1 de pretentie om te stellen dat dit de eerste objectieve studie was. Dat zullen ze aan de universiteit van Namen graag horen. De professor ging nog verder in zijn framing, transfers zijn een objectiveerbaar herverdelingsmechanisme, ja, het is solidariteit.

Centennationalisme

Decoster stond niet alleen. In De Standaard waren ze er als de kippen bij om aan te kondigen dat de transfers dalen én dat door de vergrijzing dat wellicht ook de komende jaren zo zal zijn. Merk op dat dit een aanpassing van het discours is, enkele jaren geleden klonk nog dat de vergrijzing de transfers zou doen omkeren.

Volgens Bart Brinckman, in een commentaarstuk in De Standaard, blijven de transfers ‘een evergreen van het Vlaams-nationalisme’. Brinckman stapt zonder aarzelen in de framing mee: eindelijk is er een objectieve studie. Nieuw punt: in andere landen liggen de transfers hoger. De transfers dalen ‘door de zesde staatshervorming’, een sneer naar die Vlaamse beweging die zich tegen die staatshervorming verzet. Maar bovenal: ‘de cijfers zijn objectiveerbaar’ én daar stijgt de belerende vinger de lucht in: het populisme loert om de hoek, ‘zeker als het wordt vertaald in een slogan dat elk Vlaams gezin elk jaar 2.590 euro verliest’. Even verder valt het woord: centennationalisme.

En toch… ook Brinckman moet bekennen dat die transfers geen verschil maken: ‘Toch kan niet worden ontkend dat ze gedurende twintig jaar op hetzelfde niveau bleven. Dit sterkt de frustrerende gedachte dat ze de toestand niet verbeteren, maar alleen in stand houden.’ Om daarna te eindigen met de verplichte sneer naar de N-VA. Er zijn zekerheden.

Objectief

Hoe objectief is deze studie nu eigenlijk? Het gekke van de zaak is dat het bedrag van deze enige objectieve studie uitkomt in dezelfde ordegrootte van andere en eerdere studies. We vatten even samen. VIVES maakte onder leiding van Geert Jennes een studie in 2014 (over het jaar 2011) en kwam uit bij 6,167 miljard. CERPE en de universiteit van Namen kwamen in 2015 (studie over het jaar 2012) uit bij 7,806 miljard. Allemaal dus in dezelfde ordegrootte van de recente studie. Dan kan het enkel de methode zijn die ‘juister’ is en zijn de andere studies door charlatans.

De conclusie is dan dat de transfers tussen 2000 en 2020 tussen 6,1 en 7,1 miljard euro schommelen. Net zoals blijkt uit de studie ‘Interregionale financiële stromen in België: 2000-2020’. Over de omvang van de geldstromen tussen de gewesten in ons land zijn in het verleden al verschillende studies uitgevoerd. Magda Michielsens vergeleek dat op een colloquium in 2015 met ‘elk jaar twee en een halve keer de opbrengst van het Nederlandse gas’. Het zal wel populisme zijn, maar dat geven wij aan Wallonië.

En liggen de transfers in andere landen hoger? Dat is nog moeilijker te berekenen dan de transfers zelf. Landen en hun financieringssystemen vergelijken is niet echt eenvoudig. Daarbij is het een schijnargument dat ons doet afdwalen van de kern van de zaak.

Discours

Over die transfers hebben we al een hele discussie achter de rug. In het begin van de discussie werd gewoon ontkend dat er transfers waren tussen Vlaanderen en de andere ‘deelstaten’. Tot het echt niet meer te ontkennen viel. Dan klonk het dat er vroeger omgekeerde transfers waren geweest. Tot Juul Hannes met cijfers kon aantonen dat dit niet het geval was.

Vervolgens wordt de discussie technisch verdronken in een hoop cijfers en allerlei vormen van berekeningen. Zoals ook de kritiek komt op deze ene objectieve studie dat de transfers in de staatsschuld niet mee berekend zijn, enkel die in de federale begroting, de bijzondere financieringswet en de sociale zekerheid. Het is een typisch mechanisme, maak de discussie technisch en voor specialisten, je verdrinkt iedereen in ingewikkelde berekeningen en haalt alle wervingskracht uit het thema. Daar zijn we nu.

Dat laatste kan opgeborgen worden. Ik stel voor dat we de makers van de jongste studie volgen in hun pretentie. Zij hebben het enige juiste cijfer. De Belgische politiek is een dogma rijker. Dan kunnen we verder.

Politieke conclusie

Nog twee argumenten ontbreken. Ten eerste de ‘objectiveerbaarheid’. Walen zijn per definitie armer en zieker. Vlamingen zijn rijk en gezond, de transfers zijn daarvan een logisch gevolg. Tenslotte is er het argument van het hart: de solidariteit. Wie zich verzet tegen de transfers is een harteloze koude rechtse zak die de niet solidair wil zijn. Shame on you. Red de solidariteit! Maar solidariteit is in dit geval een slecht gekozen begrip.

Waarom moeten wij zogenaamd solidair zijn met Wallonië als zij politiek niet de maatregelen treffen om hun regio erbovenop te helpen? De geschiedenis leert dat het geen natuurwet is dat Walen armer zijn dan Vlamingen. De oorzaak daarvan zijn politieke beslissingen in het verleden.

Wallonië leeft al twintig jaar in een economische schijnrealiteit . Volgens de dogmatische studie, anderen zullen u zeggen dat het al langer zo is, waarop anderen dat dan weer ontkennen… we houden het op de objectieve 20 jaar. Er is geen sense of urgency in Wallonië omdat ze door de transfers kunnen doen alsof er niets aan de hand is. De transfers houden Wallonië in de armoede. Er is geen reden om de politiek aan te passen. Dat moet het onderwerp zijn van politiek debat. Liefst zonder het gewouwel over solidariteit.

Leve België!

Solidariteit is een dekmantel, een bastion voor de verdedigers van België. Het is lachwekkend hoe de fanclub van het eengemaakte België in een kramp schiet als de transfers ter sprake komen. Van Brinckman tot Decoster. Ze zijn ideologisch verblind. Brinckman ziet het probleem wel, maar de transfers die de armoede van Wallonië organiseren, moet blijven omdat zo België behouden blijft. Iedereen op de barricaden en roep ‘objectiveerbaar’ en ‘solidariteit’!

En ondertussen verliezen zowel de Vlamingen áls de Walen. Leve België!