Truman Show in media verraadt slachtoffers 22 maart

Hoe groter de discrepantie tussen de werkelijkheid en de ideologie die men de bevolking door de strot probeert te rammen, hoe zwaarder het geschut dat wordt bovengehaald om de Truman Show die de conflicten met de islam moet verhullen verder te te laten spelen.

Het is tragisch om te zien hoe na de barbaarse moordpartij op 35 onschuldige mensen zoals David Nixon, André Adam en Jennifer Scintu de kwaliteitskranten het bewust vertikken om hun elementaire rol op te nemen van doorgeefluik van dat wat er in de samenleving aan de gang is. In de plaats van een inkijk op de realiteit voeren kranten als De Standaard een Truman Show op die steeds minder met de realiteit te maken heeft.

In het weekend na de slachtpartij in metro Maalbeek en op de luchthaven van Zaventem in naam van Allah en zijn niet van een druppeltje bloed vies zijnde profeet Mohammed, presteerde de weekendkrant van De Standaard het om in de nabeschouwing alleen maar een scoutsachtig beeld van de islam op te hangen.

Er was het obligate verslag van een moskeebezoek waar men voor de duizendste keer na het zoveelste bloedbad in alle toonaarden zong dat de islam de godsdienst van de vrede is. Een familiepack knuffelbare, hoogopgeleide maar gelovige moslims werd opengetrokken die om het hardst riepen dat een betere kennis van de islam door de jongeren en meer respect voor symbolen zoals hoofddoeken het begin van een oplossing zou zijn. Uiteraard kwam er geen enkele ongelovige of ex-moslim aan te pas. Die zou wel eens door het decor van deze Truman Show kunnen trappen. Godsdienstkritische intellectuelen uit de moslimwereld worden al evenzeer gemeden als westerse islamcritici

Het lijkt er op of er in die Technicolor-wereld van De Standaard geen geschiedenis bestaat: dat er vanaf eind jaren 1980 geen Rushdie-affaire is geweest waarin de huidige generatie terroristen als kind zag hoe hun geloofsgenoten of vaders met duizenden in de Europese steden betoogden met als eis dat een Britse schrijver van moslimachtergrond moest sterven voor zijn boek De Duivelsverzen. Dat er al geen jarenlange insijpeling van het extremistische salafistische gedachtengoed bezig is waardoor je overal in de Brusselse migrantenwijken boekjes kan kopen die de essentie van de westerse samenleving als duivels voorstellen. Het laatste snufje dat je in de Brabantstraat in Schaarbeek kan vinden, is de ‘islam-teddybeer’. Een pratend knuffeldier dat de peuter de essentie van de islam bijbrengt.

Alsof er geen Franse cameraploegen undercoverreportages in moskeeën hebben gemaakt en vaststelden hoe imams er een heel ander taaltje hanteerden dan dat van love & peace dat ze reserveren voor de westerse oren. Alsof er in Molenbeek geen tientallen moskeeën achter anonieme gevels verscholen zitten. Alsof er geen onderzoeksjournalisten zijn geweest in Molenbeek en omstreken zoals Arthur van Amerongen (Brussel: Eurabia – bijna niet aangeboden in de Vlaamse boekhandels) of Hind Fraihi (Undercover in klein-Marokko). Beide auteurs moesten tot hun eigen verbijstering vaststellen – ondanks hun aanvankelijke sympathie voor de islam – dat er een fascistische kanker bloeit op de islambeginselen. Hun boeken werden dan ook niet in dank afgenomen.

Alsof leiders van de islamistische strekking zoals Erdogan niet al klaar en duidelijk hebben gezegd dat het de plicht is van de vrome moslims om zich niet te integreren.

De lijst van de duidelijke aanwijzingen dat de islam zich sterk maakt tegen de waarden van het westen is eindeloos lang. Een gezonde samenleving met een minimum aan historisch besef, intellectuele eerlijkheid en overlevingsdrang zou alle alarmsignalen horen afgaan. Bij ons gaat het net omgekeerd. De moord op 35 onschuldige mensen (en laat ons de tientallen gewonden niet vergeten) is vooral aanleiding om nog meer het vrije debat te smoren over hoe we moeten omgaan met een groeiende en steeds meer militante, uitheemse godsdienst waarvan de uitgangspunten vaak haaks staan op de westerse democratie en die officieel de Universele Rechten van de Mens niet onderschrijft (tenzij de aspecten die verzoenbaar zijn met de islam).

Het samenleven met een alomvattende ideologie als de islam is wellicht de belangrijkste vraag van deze tijd. De kwestie ook of het merendeel van de moslims het concept ‘seculiere staat’ onderschrijft. Je zou denken dat na het afslachten van 35 mensen, naast alle noodzakelijke verklaringen over solidariteit en rationaliteit, ook die vraag zich in de kwaliteitsmedia opdringt. Niets blijkt minder waar. Die vraag en de stellers ervan worden hardhandig weggeduwd achter de kartonnen decors van de Trumanshow van de verdraagzame mens. Een belangrijk deel van onze zogenaamd weldenkende elite heeft zich blijkbaar reeds uit groepsdwang, angst en opportunisme aan de islam onderworpen. En de slachtoffers van 22 maart? Die sterven een tweede maal.