JavaScript is required for this website to work.
post

Twee democratieën, twee landen

opinie

Tom Van Grieken30/6/2013Leestijd 2 minuten

De jongerenvoorzitters van Open Vld, CD&V, sp.a en Groen ondertekenden deze week samen met hun Franstalige collega’s (zonder die van de PS-jongeren) een tekst voor de invoering van een federale kieskring [http://www.standaard.be/cnt/DMF20130626_00637578]. Jong Vld-voorzitter Frederick Vandeput reageerde gisteren [http://www.doorbraak.be/nl/nieuws/repliek-wie-heeft-baat-bij-een-federale-kieskring] op een kritisch commentaar [http://www.doorbraak.be/nl/nieuws/het-liberale-project-meer-overheid-en-meer-dwang] van ons. De voorzitter van Vlaams Blok-jongeren werd niet uitgenodigd om te ondertekenen maar legt uit in een opiniestuk waarom hij dat toch niet zou doen.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Met verbazing nam ik afgelopen week kennis van de oproep van mijn concullega’s tot oprichting van een federale kieskring. Het gebeurt dan ook niet elke dag dat uitgerekend jongerenvertegenwoordigers zich opwerpen als verdedigers van een compleet aftands idee.

De idee van een unitaire kieskring is niet nieuw. Ze werd eerder reeds naar voren geschoven door verschillende Franstalige partijen, en (andere) ‘omfloerste’ neo-unitaristen en staatkundige nostalgici in hun amechtige pogingen la Belgique à papa op te lappen. Toen de Pavia-groep in 2007 de idee van een federale kieskring (her)lanceerde, lieten alle Vlaamse partijen – met uitzondering van Open Vld, die dezer dagen definitief de Vlaamse gewaden afwerpt – weten geen heil te zien in deze denkpiste, wegens volkomen achterhaald. Het is dan ook een beetje vreemd om vandaag, zes jaar na datum en bijna een halve eeuw na de splitsing van de laatste unitaire partij (BSP), jongerenvoorzitters van diezelfde partijen een dergelijk achterhaald idee te horen verdedigen.

BHV in het kwadraat

De invoering van een nationale kieskring zal ons niet alleen terugsturen naar het unitaire België, maar druist bovendien in tegen elke historische logica. Als ons geheugen ons niet in de steek laat, waren de Vlaamse partijen het er enkele jaren geleden unaniem over eens dat de archaïsche unitaire kieskring BHV moest worden afgeschaft. Met hun voorstel voor een federale kieskring doen de jongerenvoorzitters van CD&V, Open Vld en sp.a precies het tegenoverstelde. Meer zelfs: de invoering van een dergelijke kieskring komt neer op de creatie van een BHV in het kwadraat. De Franstalige inmenging en agitatie zal zich in zo’n geval niet beperken tot de regio tussen Galmaarden en Overijse, maar uitstrekken over heel Vlaanderen. Maar ook de jongeren van N-VA gaan in de fout. Door een dergelijk voorstel als onderhandelbaar te beschouwen (De Standaard, 27 juni 2013), gaan zij immers lijnrecht in tegen de logica van de ordelijke opdeling.

Twee landen

Het pleidooi voor een Belgische kieskring – onder de titel ‘Eén democratie, één federale kieskring’ – gaat bovendien volledig voorbij aan de realiteit. Die is dat Vlaanderen en Wallonië een volledig eigen dynamiek hebben ontwikkeld én dat de kloof absoluut niet krimpt, wel integendeel. Zoals elke verkiezing opnieuw wordt aangetoond, vormt België niet één, maar twee democratieën: één in Vlaanderen en één in Wallonië. Wie bezorgt is over ‘de democratische legitimiteit van de federale regering’, zoals de auteurs van de oproep beweren, zou zich bovendien beter zorgen maken over het feit dat in dit land nu al vijf jaar een regering aan de macht is die in Vlaanderen over geen enkele democratische legitimiteit beschikt. Als we ons niet vergissen, zijn het trouwens de moederpartijen van de respectieve ondertekenaars die in deze regering zonder Vlaamse meerderheid mee de dienst uitmaken. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de verschillende Belgische blokkeringsmechanismen die de Vlaamse meerderheid in dit land aan banden leggen.

Wie meer democratie wil, moet zijn heil niet zoeken in belgicistische recuperatiepogingen, maar moet België opdoeken. Hoe men het ook draait of keert: we leven in twee verschillende democratieën en moeten daaruit de conclusies trekken. Vroeg of laat zullen we niet moeten onderhandelen over een zoveelste ‘grote’ staatshervorming, maar over de definitieve scheiding. Wat ons betreft: liever vroeg dan laat.

De auteur is voorzitter Vlaams Belang Jongeren

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>

Tom Van Grieken (1986) is nationaal voorzitter van Vlaams Belang, lid van het Vlaams Parlement en van de gemeenteraad van Mortsel.

Commentaren en reacties