Uit de kring der verlichte geesten geweerd

‘Het vrije woord is verhuisd’, zei Jean-Pierre Rondas op de laatste bestuursvergadering van Doorbraak. Hij bedoelde: verhuisd van het ‘progressieve’ naar het ‘conservatieve’ kamp. Als je ziet welke oogkleppen sommige linkse mensen dragen, ben je geneigd Rondas gelijk te geven. Nu ja, vele ‘linksen’ zijn eerder ‘zelfverklaarde linksen’. Indien Marx, Engels en Lenin hadden kunnen voorvoelen wat vele progressieve mensen vandaag de dag onder links verstaan, zouden ze zich ofwel blauw geërgerd ofwel zich een breuk gelachen hebben. Neem nu wat auteur Herman Brusselmans als linkse ‘denker’ zegt in een veelbesproken interview met Humo: ‘Links denken betekent voor mij dat je verdraagzaam bent, iedereen met rust laat en elkaar niets in de weg legt.’ Nou moe, of moet ik zeggen, nou Marx… Met een socio-economische analyse van de maatschappij zoals Karl Marx en Friedrich Engels die hebben doorgevoerd, heeft dat niets te maken, eerder met het morele superioriteitsgevoel dat vele – inderdaad – zelfverklaarde linksen eigen is. Van de grote linkse, échte denkers hebben ze nooit iets gelezen. Maar als inleiding kunnen ze nog altijd de artikels lezen die ondergetekende op een ‘conservatieve’ webstek als Doorbraak heeft gepubliceerd over grote figuren uit de socialistische beweging als Ferdinand Lassalle of August Bebel of over ‘Die Linke’ in Duitsland.

‘Virulente afkeer’

Dat sommige linkse mensen de begrippen links versus rechts nog altijd in de morele zin gebruiken als synoniem voor goed versus slecht, blijkt uit een kleine woordenwisseling die zich op Facebook afspeelde tussen een ‘internationalist’ (de ‘good guy’ dus) en een ‘nationalist’ (de ‘bad guy’). Ondergetekende heeft een neef en naamgenoot – dat leidt wel eens tot verwisselingen – die het beroep van advocaat uitoefent en bovendien gemeenteraadslid voor de N-VA is in de stad Antwerpen. De 35-jaar jonge advocaat richtte onlangs op Facebook een vriendschapsverzoek tot Koen Stassijns, dichter en poëzievertaler. Deze laatste antwoordde daarop: ‘Ik kan echter op je verzoek niet ingaan. Jouw politieke ideeën staan lijnrecht tegenover die mij [sic]. Ik heb een virulente afkeer van alles wat naar nationalisme neigt, van welke aard ook, en ben een uitgesproken internationalist.’ Mijn naamgenoot is een bevlogen man met een groot hart voor cultuur. Hij is medeoprichter van het Genootschap Paul Van Ostaijen en lanceerde als gemeenteraadslid van – jawel – de N-VA in Antwerpen het voorstel om standbeelden van bekende Antwerpenaren te laten ‘spreken’ zoals dat ook al in Londen gebeurt. Maar met enkele pennentrekken wordt hij door Stassijns geweerd uit de kring der verlichte geesten. Dat maakt mijn naamgenoot dan ook letterlijk en figuurlijk tot een vrije geest. Als liefhebber van de poëzie van de Franstalige dichters die Vlaanderen gekend heeft, heb ik thuis de vertaling liggen die Stassijns gemaakt heeft van de gedichten van Emile Verhaeren. Ik kijk nu met heel andere ogen naar dit werk ….

(c) http://alphahistory.com/russianrevolution/marxism/