‘Uw betoog geeft geen blijk van veel kennis’

‘Uw betoog geeft geen blijk van veel kennis van of studie over onderwijsbeleid. (…) Uw opinie staat vol halve waarheden en hele leugens. (…) Dat is dus een impliciete leugen. (…) Grof dat u dat in een krant durft te beweren.’ Het zijn niet meteen bewoordingen die een diplomaat pleegt te hanteren maar ook ongebruikelijk uit de pen van een minister. Het kan al eens steviger gaan als hij zich meet met een politieke tegenstander maar als een minister van onderwijs zo reageert op een opiniestuk van een leraar, dan mag vermoed worden dat die leraar zich eerder te buiten ging aan regelrechte schuttingtaal.

Mattias Van Steenwinkel is leerkracht geschiedenis en die meende zich in De Standaard (10 oktober 2013) te moeten mengen in het onderwijsdebat. Aanleiding: kandidaat-leerkrachten zouden te weinig bagage hebben meegekregen. ‘Het licht vast aan de leerkragt’, titelt Van Steenwinkel. Hij betoogt dat leraars in het middelbaar ‘proberen kwaliteit (te) behouden, maar botsen met de visie van hun minister.’ Die visie wordt tussen aanhalingstekens – en dus in Pascal Smets mond leggend – weergegeven als: ‘Als ik een zwak kind een diploma geef, wordt het sterk, zelfs als de capaciteiten van dat kind niet overeenstemmen met de verwachtingen die dat diploma schept.’

Volgens Van Steenwinkel is de waarde van een diploma de jongste jaren volkomen uitgehold. Hij geeft voorbeelden: een tekort van één vak mag geen probleem meer zijn, in de taalvakken is het belang van vaardigheden te groot geworden (als leerlingen zich maar begrijpelijk maken) en examens moeten zo worden opgesteld dat zowel zwakke leerlingen die hun best deden als sterke die zich te weinig hebben ingespannen er voor slagen. Het diploma verliest zo z’n waarde en in het hoger onderwijs lopen de leerlingen tegen de muur. Tot zo ver de samengevatte analyse van een leraar die dagelijks in de praktijk staat.

De minister bleek als door een horzel gebeten en reageerde uitermate scherp (De Standaard, 12 oktober 2013). Het citaat van Van Steenwinkel bleek niet te kloppen en dus had de leraar geschiedenis de aanhalingstekens inderdaad niet mogen gebruiken. Tot zo ver het correcte deel van de reactie van de minister. Pascal Smet verduidelijkt zijn visie maar die is zo algemeen dat iedereen er zich wel achter kan scharen.

De leraar die zich vermetel in het debat smeet wordt door de minister weggezet als een leugenaar en iemand zonder veel kennis van het onderwijsbeleid. Op zelfs maar een begin van begrip voor de aangehaalde pijnpunten kon Van Steenwinkel niet rekenen. De minister gaat ook helemaal niet in op wat wordt aangekaart in de aangehaalde voorbeelden.

Hij geeft de stoute leerkracht een stevig standje, vernedert hem publiek, schoffeert en weigert in te gaan op de opwerpingen. Kortom, de minister behandelt de leerkracht zoals leerkrachten vandaag absoluut niet meer worden geacht leerlingen aan te pakken. Mooi voor Pascal Smet dat er geen doorlichting van ministers bestaat, zijn gedrag zou hem – terecht – zwaar aangerekend worden. Hoe waardevol Smet is als politicus, daarover moet de kiezer oordelen. Als leerkracht zou hij voor geen meter deugen, zoveel is nu wel duidelijk. Zijn betoog geeft namelijk geen blijk van veel empathie.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>