JavaScript is required for this website to work.
post

Van deze boer geen eieren

Johan Sanctorum

ColumnJohan Sanctorum30/11/2015Leestijd 4 minuten

Tegen beter weten in blijft de N-VA gesteld op zakelijke én militaire banden met terreurfinancier Saudi-Arabië.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

In het grote Zwartepietenspel dat nu wordt opgevoerd rond de failed state België, komt ook de rol van Saudi-Arabië in het vizier, als grote sponsor binnen Europa van het wahabisme, de Saudische variant van het radicaal en extreem-conservatieve soennisme.

Dit soennisme, verwant met het salafisme en ook door de Islamitische Staat gepropageerd, staat voor een zeer radicale, letterlijke interpretatie van de Koran en verwerpt elke vorm van wijsgerige interpretatie, een modern Verlichtingsproces of een seculier pluralisme waarin religiën en levensbeschouwingen naast elkaar kunnen bestaan.

Nu blijkt dat onder meer de Grote Moskee van Brussel, met dank aan de hyperkatholieke Koning Boudewijn zaliger, al sinds de jaren ’60 eigendom is van het Saudische Koninkrijk, en dat het een broeihaard van radicalisering is die letterlijk en figuurlijk aangrenst bij Molenbeek, gingen er in de oppositie stemmen op om de goede relaties met de Arabische oliesjeiks eens te herbekijken. Kan men met zo’n crimineel regime, dat in feite het wereldterrorisme sponsort en intellectueel voedt, wel vriendschappelijke betrekkingen onderhouden? Zaken doen? Samen oorlogje voeren? Ik dacht het niet.

Federaal kamerlid Peter De Roover vindt van wel. Weliswaar knijpt ook hij zijn neus dicht voor de lamentabele staat van de mensenrechten in dat land, maar tegelijk houdt hij ook het typisch Belgische compromis staande dat de kool en de geit wil sparen: de Saudi’s zijn onmisbaar in de strijd tegen de Islamitische Staat, én ze creëren werkgelegenheid. Dat is het officiële regeringsstandpunt en het N-VA-standpunt. Punt andere lijn. Bovendien komen de Antwerpse havenbelangen steeds meer prominent op de voorgrond te staan, waar bepaald niet moeilijk wordt gedaan over mensenrechten.

Peter De Roover, voorheen leraar en politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging, werd aan de N-VA-basis verkocht als de luis-in-de-pels en het kritisch geweten van de partij. In een recordtijd echter groeide het nieuwbakken federaal kamerlid uit tot de meest volgzame partijsoldaat die alle officiële N-VA-standpunten, – de communautaire stop en de intrede in het Belgische Huis van Vertrouwen, het anti-sociale fiscale verhaal en de energietaksen, en dus nu weer de relaties met Saudi-Arabië- haast hielen klakkend verwoordt: Peter De Roover is de Servais Verherstraeten van de Vlaams-nationalisten.

Dus konden we in Knack van vorige week onlangs een uitvoerig pleidooi lezen om de band met Saudi-Arabië vooral niet te verbreken, onder het motto ‘de vijanden van mijn vijanden zijn mijn vrienden’. Inderdaad valt er al eens een Saudisch gevechtsvliegtuig te bespeuren boven IS-gebied, en maakt het koninkrijk formeel deel uit van de anti-IS-coalitie. Dus pleit De Roover voor ‘realisme’, niet beseffende dat Saudi-Arabië misschien wel een groter gevaar inhoudt dan de wildemannen van IS en hun kalifaatutopie.

It ’s the oil, stupid!

Want wat is het verhaal van Saudi-Arabië? Zoals gezegd: een monarchistische plutocratie die de Koran als de enige gezaghebbende tekst beschouwt. Vrijheid betekent niets in zo’n regime, waar de clerus de dictatuur legitimeert in naam van Allah zelf. Dat vrouwen er geen auto mogen rijden kan men nog als een pittoresk detail beschouwen, het geselen tot en met onthoofden van politieke critici veel minder.

De olierijkdom van het land is een eeuw lang de hefboom geweest waardoor dit achterlijk-middeleeuwse bolwerk zich als salonfähig wist op te dringen in de internationale politieke context. Dat olie als energiebron op de terugweg is, en het feit dat de VS zich via het ontginnen van schaliegas wist te ontdoen van die afhankelijkheid, maakt hen uiteraard nerveus. Op langere termijn zijn de dagen van Saudi-Arabië als regionale grootmacht en internationale geldschieter geteld.

Geconfronteerd met het nakende post-olietijdperk is de strategie van Saudi’s dubbel:

1) Zich inkopen in de Westerse economie en daar sleutelposities verwerven. Voorbeeld daarvan in onze contreien is de voorziene inplanting van het Saudische bedrijf Energy Recovery Systems (ERS) in de Antwerpse haven. Een miljardeninvestering waarover in mei van dit jaar nog euforisch werd gedaan, vooral net in N-VA-kringen, maar waar nu terecht vraagtekens rond worden geplaatst. Onder meer een zekere Saleh Kamel, bankier en financier van de terreurorganisatie Al-Qaeda, prijkt op de lijst van de ERS-investeerders. Geen probleem voor burgemeester De Wever en C°. Dat brengt ons naadloos bij het volgende punt: de politiek-ideologische dimensie van het Saudische Europa-offensief.

2) Parallel aan deze economisch-industriële bruggenhoofden wordt het hoger vermelde wahabisme internationaal gepromoot. Dit via het bouwen van moskeeën, leveren van extremistische imams, enz., met het oog op een islamisering van de maatschappij, die eventueel tot een democratisch verkozen moslimbestuur kan leiden (het scenario dat de Franse schrijver Michel Houellebecq in zijn recente roman ‘Soumission’ uittekende). De zogenaamde radicalisering staat vooral in functie daarvan. Islamitische Staat is daarin ontegensprekelijk voor de Saudi’s een parasitaire stoorzender en concurrent. Voorlopig toch. Terwijl er anderzijds tal van bewijzen circuleren dat de Saudi’s toch IS sponsoren. Misschien hebben ze onze Hegeliaanse dialectiek wel bestudeerd. 

Klimaat en anti-terreur: één strijd?

Soit, terwijl de Islamitische Staat vooral veel lawaai maakt, voeren de Saudi’s quasi-geruisloos hun imperialistische agenda uit. Mensen zoals Peter De Roover vergissen zich hier grandioos van vijand. De totalitaire ambities van Saudi-Arabië overstijgen het strikte terreuraspect,- zij gaan voor een gestructureerde en via minstens twee bruggenhoofden uitgewerkte naasting van het Europese continent.

Dat is dus een bedreiging van het formaat van het fascisme in de vorige eeuw. Moet men met dit soort mensen zoete broodjes bakken, bij wijze van tijdelijke alliantie, onder het motto ‘de vijanden van mijn vijanden zijn mijn vrienden’? Dat is een Chamberlain-houding, genoemd naar de Engelse diplomaat die het in 1938 met Hitler op een akkoordje gooide door hem Sudetenland te laten annexeren, en die dacht dat het daarmee ging stoppen.

Wat moet er dan gebeuren? Alleszins niet wat Peter De Roover voorstelt. Als het dan toch tactisch moet gespeeld worden, kan men beter de echte aartsvijanden van de Saudi’s én van IS steunen, namelijk de sjiïtische tak die wel een ‘rekkelijke’ interpretatie van de Koran voorstaat, en waarvan Iran internationaal de gangmaker is.

Iran ont-isoleren is essentieel, dat heeft Barack Obama goed gezien, ondanks het gepruttel van Israël. Voor de rest is zowel een militaire eliminatie van de IS-Jihad als een deradicalisering bij ons van de islam aan de orde,- met name hen de uitdaging bieden om zich in te schrijven in de seculiere rechtstaat. Daartoe dienen resoluut alle banden met het wahabisme en zijn Saudische promotor doorgeknipt: economisch én cultureel-religieus. Bronnen droogleggen dus: oliebronnen én religieus-fanatieke intoxicaties. Zo’n schurkenstaat is zelfs in louter militair opzicht geen valabele partner.

Het anti-moderne moslimfundamentalisme kan maar een zachte dood sterven als het Arabische stamland geïsoleerd wordt. Mekka en Medina kunnen en moeten voor een gemoderniseerde islam betekenisloze parochies worden, hoogstens met het statuut van Lourdes voor de katholieken.

Een versnelde afbouw van onze afhankelijkheid van fossiele brandstoffen is hier zeker aan de orde: zo bekeken is de klimaatconferentie ook een anti-terreurconferentie. Van twee één.

 

Johan Sanctorum is filosoof, publicist, blogger en Doorbraak-columnist.

Johan Sanctorum (°1954) studeerde filosofie en kunstgeschiedenis aan de VUB. Achtereenvolgens docent filosofie, tijdschriftuitgever, theaterdramaturg, communicatieconsultant en auteur/columnist ontpopte hij zich tot een van de scherpste pennen in Vlaanderen en veel gevraagd lezinggever. Cultuur, politiek en media zijn de uitverkoren domeinen. Sanctorum schuwt de controverse niet. Humor, ironie en sarcasme zijn nooit ver weg.

Commentaren en reacties