Een brokje hilarische voetbalanekdotiek. Antwerp beleefde deze week een van de beste momenten uit zijn Europese voetbalgeschiedenis. Gisteren werd er in Londen tegen het prestigieuze Tottenham van José Mourinho gestreden om de eerste plaats in de kwalificatiegroep van de UEFA Europa League — helaas, Antwerp verloor.

Handjes schudden met Boris Jeltsin

Haar vorige Europese hoogtepunt dateert al van 1993 toen The Great Old, ook in Londen, naar de finale van de Europacup der Bekerhouders mocht. Meer dan 23.000 devote én knotsgekke Antwerpfans volgden – via een luchtbrug vanuit Deurne –  de ‘liefdevolle kleuren’ naar het voetbalheiligdom ‘Wem-be-lee’. De nederlaag tegen Parma (3-1) namen ze er graag bij.

Het ‘moment suprême’ speelde zich af op de stokoude Bosuil in de halve finale tegen Spartak Moskou. Antwerp diende een 1-0 nederlaag recht te zetten. In de Russische hoofdstad werd met een kwartier vertraging gestart omdat de lichtjes aangeschoten president Boris Jeltsin het nodig vond om tot op het veld toe handen te komen schudden.

Ik diepte voor één van mijn boeken herinneringen op met Rudi Taeymans, destijds ‘rots in de branding’ van de Antwerpdefensie, over wat men tot vandaag op de Bosuil als de sterkste internationale prestatie van het ‘Stamnummer 1’ beschouwt.

Wodkaglazen tegen de muur gooien in een Russisch restaurant in Antwerpen

Rudi Taeymans voetbalde liefst dertien seizoenen (van 1985 tot 1998) in het shirt van The Great Old. De ‘voorstopper van graniet’ woonde op anderhalve kilometer van het Bosuilstadion en voetbalde, merkwaardig, tot zijn zestiende bij Deurne OB in het Katholiek Sportverbond. Pas dan tekende hij zijn aansluitingskaart, en dan nog nadat Beerschot hem een aanbod had gedaan. Antwerp had hem tot dan toe over het hoofd gezien.

‘Den Taeye’ stond op het punt om havenarbeider te worden, toen hij toch een éénjarig contract kreeg van voorzitter Eddy Wauters. Het werden er uiteindelijk dertien en hij noemt zonder aarzeling de terugmatch van de halve finale tegen Spartak Moskou (heen 0-1 verlies) tot het hoogtepunt uit zijn loopbaan.

Wekelijks pintelieren en poepeloerezat naar huis

De twee seizoenen onder trainer Walter Meeuws bracht het Bosuilpubliek spektakel en prijzen: bekerwinst in 1992 tegen KV Mechelen, Europacupfinale in 1993 op Wembley tegen Parma. Het geheim? De maandagavonduitstapje. We vormden een hecht blok dankzij onze uitspattingen op maandag. Dat was de vondst van Meeuws.

Hij vond dat een groep voetballers beter aan elkaar hing als er elke week tijd voor ontspanning werd genomen. Dat klopte, want er stond op die manier een hecht team. Viel er iemand uit, dan zorgde iedereen dat die goed werd opgevangen. We pintelierden dus wekelijks. Soms trokken we naar een frietkraam, maar met Europese avonden in het verschiet reserveerde Meeuws een restaurant van het betreffende land.

Toen het tegen Spartak Moskou ging, bezochten we dus een Russische eetgelegenheid. Het begon meteen goed, want bij de entree schotelde men ons een wodka voor en het glas mocht je vervolgens tegen de muur gooien. Dat kon je de hele avond herhalen: wodkake sjoeffen en glas tegen de muur knallen. We zaten te zingen en te lachen en keerden poepeloerezat naar huis.

Van kastje naar muur tikkende Russen

Spartak Moskou dus…nooit speelde ik een intensere wedstrijd. Ik heb de DVD zeker twintig keer herbekeken en ik geniet nog altijd. Die Russen tikten ons echt van het kastje naar de muur. Ze rammelden ermee, dat was zoals Barça in zijn beste dagen: 0-1 na tien minuten.

Dan is het voor een verdediger bijzonder belangrijk om niet in de val te trappen en niet in het wilde weg te beginnen met tackles en slidings. Ik probeerde me te concentreren op mijn tegenspeler. Voor ik aan de bal kwam, liep die er al twee meter mee weg. Ik kon de zelfcontrole vasthouden, want ik had met de jaren geleerd mijn geduld niet te verliezen.

Czernia in de hoofdrol: wat lapte hij Onopko?

Totaal onverwacht bracht onze spits Alex Czerniatinsky ons met een prachtvolley nog net voor de pauze op gelijke hoogte. Meeuws kalmeerde ons in de kleedkamer en drukte ons op hart om te blijven werken. Na pakweg een uur veranderde dat omdat Czerniatinsky en Cisse Severeyns vooraan als gekken bleven storen en Jakovljevic ons toch op 2-1 zette.

En toen gebeurde er iets dat vrijwel niemand heeft gezien. In elk geval ik niet en ik herinner me dat Rudi Smidts naar mij kwam met een gezicht van wat is daar gebeurd? De Russische spelmaker Onopko werd met rood de laan uitgestuurd terwijl hij veinsde het niet te begrijpen. De ref wees ook naar de stip. Achteraf hoorde ik dat Czernia een mep in zijn nek had gekregen. Ik vermoed dat hij dat als de beste heeft uitgelokt. Op zijn Czernia’s.

Ik probeerde hem vaak uit te schakelen op de training en moet toegeven dat het me zelden lukte. Ik schat hem zeer hoog in en zeker als een van de moeilijkste te bespelen spitsen van die tijd. Maar hij deelde ook uit, je kon de bal amper afpakken en hij kende alle knepen. Hij was altijd bezig met zijn lichaam en durfde je in de wang knijpen. Hem kennende kan het niet anders of hij heeft iets gelapt waardoor die Spartakverdediger hem op een slag trakteerde. 

De penalty van Hans-Peter Lehnhoff, de Russische berenmuts van Czernia

Onze aanvoerder Hans-Peter Lehnhoff zette de strafschop om op twaalf minuten voor het einde. Van dan af speelde ik met de bibber op het lijf. Nooit van mijn leven was ik zenuwachtiger dan die avond. Elke bal die voor mijn voet viel, trapte ik weg. Ik loste mijn mannetje van geen vin want ik wilde er niet aan denken dat Spartak ons nog zou uitschakelen.

Na het laatste fluitsignaal voerde Czernia nog zijn show op: zwaaiend met de Antwerpvlag en met de Russische berenmuts op zijn hoofd. Ik bleef zelfs niet op het veld want alle druk en stress vielen van me af en ik wilde meteen naar de kleedkamer om tot rust te komen.

Indrukwekkendste prestatie van Antwerp dankzij wodkake sjoeffen

Het blijf voor mij de indrukwekkendste prestatie van Antwerp in mijn carrière. Vooral omdat we aanvankelijk geen voet aan de grond kregen. De balcirculatie van Spartak was overweldigend. We versloegen hen dankzij de wodkaglazen die we tegen de muur mochten gooien in een Russisch restaurant.

Zo ging dat toen. Vandaag is dergelijke hilarische anekdotiek niet meer waarschijnlijk.