JavaScript is required for this website to work.
Media

Vergeten vragen van de voorbije week (100)

Dominique Laridon1/6/2020Leestijd 5 minuten

Bart Somers speeltuin

Bart Somers speeltuin

foto © Belga/Thierr

Jubileumeditie van een rubriek die eigenlijk maar één vraag stelt: wat voor journalisten hebben wij toch in Vlaanderen?

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Waar komen die asielzoekers uiteindelijk terecht?

(Aan de Franstalige rechters die maar liefst 9x guller zijn met de toekenning van het vluchtelingenstatuut. Na een positieve beslissing van een Franstalige rechter is een asielzoeker niet gebonden aan Franstalig België: vaak verhuizen de kersvers ingezetenen naar Vlaanderen. Bedankt, Franstalige rechters!)

Wanneer komt er een migratiestop?

(Aan iedereen die nu waarschuwt: ‘Het drinkwater kan straks opraken’. In elke analyse lees je dat Vlaanderen te veel inwoners telt voor een te kleine oppervlakte. Dan zou je denken dat de massamigratie ter sprake komt: elk jaar komt er in Vlaanderen een flinke gemeente aan inwijkelingen bij. Maar het gaat alleen over ontharding, beter waterbeheer, zuiniger waterverbruik… Allemaal belangrijk, maar wanneer gaan we het eens hebben over de massale import van extra waterverbruikers?)

Wie gaat die prijsverhoging het meeste voelen?

(Aan Zuhal Demir, die mikt op een eigen variant van de Turteltaks: ‘Wie veel water verbruikt, moet meer betalen’. Net als de linkerzijde wil Demir u doen geloven dat deze heffing alleen bij de allerrijksten terecht komt. Maar zoals alle andere belastingen zal ook deze tol bij de middenklasse belanden. Voer een ernstig waterbeleid in plaats van weer eens in de zak van de Vlaming te zitten.)

Wat is er liberaal aan quota?

(Aan kersvers Open Vld-voorzitter Egbert Lachaert, die nu al meekweelt met het politiek-correcte koortje: ‘In ons partijbestuur mis ik touch naar vrouwen en diversiteit’. Wie iets verwacht had van deze zogenaamd ‘donkerblauwe liberaal’ kan alle hoop nu al laten varen. Met deze man wordt Open Vld niet anders. Blijkbaar is het liberaal om mensen te beoordelen op hun geslacht en hun huidskleur.)

Welke rol speelt de islam?

(Aan Stijn Cools, die in De Standaard  schrijft over de gangstarap in Antwerpen en Brussel. Het artikel telt meer dan 1 500 woorden, maar geen enkele expliciete benoeming van de islam. Nochtans heten de rappers Ibrahim, Bilal, Azedine of Youness; wordt er Arabische straattaal gebruikt en wordt er gewag gemaakt van fans die opgegroeid zijn in ‘een machocultuur’. Ongetwijfeld verklaart de islam maar gedeeltelijk waarom liedjes vol beledigingen tegen vrouwen en agenten zo populair zijn in onze grootsteden. Maar het is belachelijk om het gewoon dood te zwijgen.)

Hoeveel belastinggeld gaat er naar deze Somers-show?

(Aan Bart Somers, die een nieuw speeltje financiert: ‘Het Hannah Arendt Instituut moet het “Mechels model” over diversiteit en burgerschap nu ook wetenschappelijk onderbouwen’. Blijkbaar was er tot nu dus geen wetenschappelijke onderbouwing voor dat hele discours. En nu zijn er wetenschappers aangezocht om een uitleg te vinden voor het beleid – nooit een goed idee als wetenschap zo als dienstmaagd behandeld wordt. Uit alles blijkt dat het Hannah Arendt Instituut gewoon de handpop van Bart Somers wordt. Met uw belastinggeld.)

Welke partij wordt het meest stiefmoederlijk behandeld in uw krant?

(Aan de ombudsvrouw van De Standaard, die lang uitweidt over een grafiekje waar iets fout gelopen was met de proporties: ‘De ­partij Vlaams Belang leek daardoor op haar eentje groter dan alle andere partijen ­samen’. Een volle week ná die vergissing gaat de ombudsvrouw door het stof, want sommige lezers vonden het verschrikkelijk dat de spectaculaire groei van Vlaams Belang iets té spectaculair was voorgesteld. De Standaard  zou zich beter verontschuldigen voor de schandalige ondervertegenwoordiging van het VB. Als je afgaat op de rest van die krant, dan lijken sommige linkse partijen op hun eentje wel groter dan alle andere partijen samen…)

Hoe lang kan je blijven volharden in de boosheid?

(Aan Marc Van Ranst, die nog steeds geen fouten wil toegeven: ‘Het was geen inschattingsfout dat terugkeerders  uit Italiaanse skioorden niet geïsoleerd werden’. Van Ranst gaat nog eindigen als Mohammed Saïd al-Sahaf – u weet wel: ‘There are no Americans in Bagdad‘…)

Welke sp.a-topper maalt niet om de geïnterneerden?

(Aan Jan Van Duppen, die als socialistisch parlementslid de geïnterneerden wou helpen: ‘Een belangrijk sp.a-politicus sprak me daarover aan: “Wat maak jij je druk over die geïnterneerden? Die kunnen niet eens voor je stemmen.” Dat is meteen de essentie van de sociaaldemocratie: je onderneemt enkel iets als je zo mensen aan je kunt binden’. Bizar genoeg vraagt de journalist niet naar de naam van die belangrijke politicus…)

Wat baat een nieuwe zak als de wijn verzuurd is?

(Aan De Standaard, die de weekendkrant volledig vernieuwde – onder meer door theatermaker Rebekka de Wit een vaste column te geven. De Wit wordt ook geïnterviewd en geeft ons een inkijk in haar denken: ze voelt zich eenzaam omdat Trump verkozen is en de Britten voor de brexit gestemd hebben, ze vindt dat het bedrijfsleven uit de wind gehouden wordt, ze ziet het verschil niet tussen een lobby en corruptie [al oppert ze 2 alinea’s eerder dat ze zelf een ‘pressiegroepje’ tegen het grootkapitaal zou moeten oprichten], ze is trots dat ze boeken schrijft waarin de personages geen naam hebben, ze vindt dat het BNP alleen naar de publieke sector moet kijken. Ze is, kortom, een zoveelste linkse muts en wandelend bewijs dat De Standaard  alleen vormelijk vernieuwd is: inhoudelijk is het nog steeds hetzelfde, afgezaagde liedje.)

Hoeveel vrouwen heb je de laatste jaren nog lastiggevallen?

(Aan Tom Barman, die weer eens getrakteerd wordt op een kritiekloos interview, afgenomen door een beleefde reporter die duidelijk stijf staat van bewondering voor de Grote Artiest. Zo’n Barman wordt nooit meer herinnerd aan bijvoorbeeld die keer toen hij in de nasleep van de zaak Bart De Pauw zélf beschuldigd werd van seksuele intimidatie. De Pauw mag het binnenkort gaan uitleggen aan de rechter, Barman wordt nog steeds op handen gedragen.)

Wie ontmenselijkt er hier wie?

(Aan Groen-politicus Wouter De Vriendt, die nog eens uithaalt naar N-VA: ‘Hun houding in het debat over vluchtelingen is niet menselijk. Je kan die kinderen toch niet laten stikken?’. Let er eens op: het zijn altijd linkse partijen die rechtse partijen ‘ontmenselijking’ verwijten, terwijl linkse politci om de vijf voet hun tegenstanders onmenselijkheid verwijten.)

Welke artistieke pretenties heeft een steenweg?

(Aan Marc Didden, die vindt dat we ‘subsidies‘ niet alleen mogen linken aan cultuur: ‘De graafmachines die aan de Oosterweelverbinding begonnen zijn, de steenwegen waar wij over rijden, de kabinetcheffen van cultuur worden óók gesubsidieerd’. Een belangrijk verschil is dat we met de meeste ‘subsidies’ iets concreets kopen. Vaak is er een contract vol voorwaarden aan verboden. Culturo’s willen echter zo min mogelijk verantwoording afleggen. Ze willen het geld van de belastingbetaler én de artistieke vrijheid om die belastingbetaler in het gezicht te spuwen.)

Hoe lang zit u al gevangen in die ivoren toren?

(Aan Open Vld-coryfee Annemie Neyts, die nog altijd worstelt met enkele verkiezingsuitslagen: ‘Ik begrijp niet dat er gestemd wordt op onbetrouwbare figuren zoals Trump en Bolsonaro. Niet alleen door, excuseer mij voor de uitdrukking, het zogenaamde klootjesvolk, maar ook door mensen die geen enkel excuus hebben’. Neyts bewijst dat vrouwen in de politiek alles kunnen wat mannen ook kunnen, inclusief roemloos eindigen als een oude krokodil, die niet begrijpt dat de wereld veranderd is.)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.

Dominique Laridon (1978) zat eerst gewoon op Twitter, maar 140 tekens bleken toch iets te beperkt. Je hebt dan ook wat meer woorden nodig als je kanttekeningen wil plaatsen bij het publieke debat, licht wil laten schijnen op de manoeuvres binnen de binnenlandse politiek of uitgebreid wil treuren om de ondergang van het Avondland. Dominique heeft ergens in een lade een diploma politieke wetenschappen liggen, maar dat hoeft u niet ter sprake te brengen - het ligt gevoelig. 

Commentaren en reacties
Gerelateerde artikelen

‘Dit is een tijd voor mensen die over grenzen durven nadenken, die grenzen durven stellen en grenzen bewaken’, zegt Mark Elchardus in ‘Over grenzen’. Het werk is ons boek van de week.