JavaScript is required for this website to work.
post

Vergeten vragen van de voorbije week (49)

Dominique Laridon3/6/2019Leestijd 4 minuten
Vergeten vragen, ze duiken overal op.

Vergeten vragen, ze duiken overal op.

foto © Reporters

Zullen onze journalisten ooit lessen trekken uit al hun verkiezingsnederlagen? Ze blijven in ieder geval vragen vergeten.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Op welke partij hadden we dan moeten stemmen?

(Aan Anuna De Wever, die gechoqueerd was door de verkiezingsuitslag. Vóór de verkiezingen verkondigde de Heilige Maagd van Mortsel dat kiezers gewoon ‘voor het klimaat’ moesten stemmen – en iedereen moest zelf maar beslissen voor welke partij. Ná de verkiezingen blijkt opeens dat er goede en foute partijen bestaan. En de zogenaamde ‘goeden’ hebben niet (genoeg) gewonnen. Tiens, tiens.)

Hoe lang hebben jullie nog nodig om dit te verwerken?

(Aan de schrijvers van de ontelbare opiniestukken die reageren op de verkiezingsoverwinning van Vlaams Belang: het ene nog paternalistischer dan het andere. En dan al die boze bobo’s die zich wellustig wentelen in de slachtofferrol: van een melodramatische Sabrine Ingabire over een drammerige Dalilla Hermans tot een teugelloze Chokri Ben Chika, die in De Afspraak helemaal over de rooie ging. Misschien wel het ergste gevolg van een ‘zwarte’ zondag is al dat geween.)

Waarom altijd linkse antwoorden op rechtse zorgen?

(Aan Bart Eeckhout, die weet hoe de opmars van Vlaams Belang op het platteland gestopt kan worden: ‘Een goed ruimtelijk beleid, met de betonstop als kernpunt, zou veel problemen kunnen oplossen. Kleinere gemeenten zouden verdichte kernen krijgen, waar het leven minder eenzaam is en de diensten nabijer en goedkoper’. Briljant: de woede van landelijk Vlaanderen wegnemen door bouwgrondjes te ontwaarden en nooit volledig te vergoeden. Linkse commentatoren blijven grossieren in linkse oplossingen, hoe rechts Vlaanderen ook stemt.)

Hoe lang blijven jullie op het federale niveau?

(Aan de federale lijsttrekkers van N-VA, nu die partij incontournable is voor de vorming van de Vlaamse regering. De kansen voor deelname aan de federale regering zijn heel wat kleiner. Zien we Jan Jambon, Theo Francken of Zuhal Demir straks een overstap naar de Vlaamse regering maken? Op die manier zouden Vlaams-Nationalisten Vlaanderen degraderen tot een terugvaloptie. Wie de ambitie heeft om Vlaams te zetelen, had maar Vlaams moeten kandideren. Dat is natuurlijk een hopeloos ouderwetse gedachte, maar dit is dan ook een hopeloos ouderwetse rubriek.)

Wat vond de kiezer van de ingeslagen weg?

(Aan Jan Jambon, die op Twitter niet helemaal lijkt te beseffen dat zijn partij de verkiezingen smadelijk verloren heeft: ‘Dit resultaat zet aan om vastberaden op de ingeslagen weg door te gaan’. Soms lijkt het alsof nog niet elke N-VA’er goed begrepen heeft wat er op 26 mei juist gebeurd is. Een koerscorrectie dringt zich op. Te veel N-VA’ers troosten zich met de gedachte dat ze ‘nog steeds de grootste’ zijn, maar sinds wanneer ligt de lat zo laag?)

Waar was die vaststelling tijdens de campagne?

(Aan Bart Sturtewagen, die op verkiezingsavond schreef: ‘Vlaanderen is welvarender dan ooit, maar de Vlaming is boos en bang’. Ah zo, Vlaanderen is welvarender dan ooit? Een trouwe lezer van De Standaard krijgt eerder de indruk dat we slechter bestuurd worden dan ooit, dat alles naar de knoppen gaat en dat we binnenkort niet eens meer kunnen ademen zonder vergiftigd te worden. Wie maakt Vlaanderen eigenlijk boos en bang, als het niet onze media zijn?)

Hoeveel gettowijken zijn er in België?

(Aan Knack, dat een lang artikel wijdt aan de Deense wet die zich richt op ‘getto’s’: wijken met hoge werkloosheid, hoge criminaliteit en hoge aantallen niet-Westerse migranten. Het zou interessant geweest zijn om de Deense criteria toe te passen op België – maar die logische stap zet Knack dus niet. In heel Denemarken gaat het om 29 probleemwijken. Hoeveel zouden het er hier zijn, alleen al in Brussel?)

Wat hebben de orthodoxe christenen ons misdaan?

(Aan Liesbeth Homans, die geen nieuwe moskeeën én geen nieuwe parochies erkent: ‘Ze is wel consequent’. Het is belachelijk om alle geloofsgroepen zonder enig onderscheid te laten boeten voor de problemen die we ondervinden met de moslimgemeenschap. Orthodoxe predikers ronselen geen terroristen, oosterse kerken worden niet gefinancierd door achterlijke regimes, scholieres in Vlaamse scholen worden niet onder druk gezet om een christelijk-orthodoxe sluier te dragen. Blinde rechtlijnigheid is het kompas van kleine geesten.)

Hoe gelukkig zijn die vrouwen aan het einde van hun leven?

(Aan alle journalisten die groot uitpakten met een Britse studie: ‘Vrouwen zijn het gelukkigst zonder man en kinderen’. Men promoot een doorgedraaid individualisme. Hoe gelukkig zullen al die happy singles  zijn wanneer ze hulpbehoevend worden en geen beroep kunnen doen op een partner of kinderen? Wie nog op zoek is naar hedendaagse taboes in de Vlaamse media: de heilzaamheid van het klassieke gezin, de zegeningen van het moederschap.)

Wat voor mensen zijn enkel solidair als ze drank krijgen?

(Aan onze politiemensen, die voortaan weer mogen drinken tijdens activiteiten in de rand van de werksfeer. Het strikte alcoholverbod had vergaande gevolgen: ‘Op de happening Running for solidarity kwam amper nog volk af na het schrappen van de drank. De Run is een gesponsorde jogging waarbij politiemensen collega’s helpen die zwaargewond geraakt zijn tijdens de dienst of die een zwaar ziek kind hebben’. Hoe triestig is het als je alleen een rondje wil lopen voor een gewonde collega als je aan de meet een glaasje goedkope cava krijgt?)

Wie wil er allemaal een lintje?

(Aan alle commentatoren die de koning en zijn kabinetschef de hemel in prijzen, zonder dat daar echte redenen toe zijn. Je moet misschien een traditionele journalist zijn om te begrijpen waarom de aanstelling van Reynders en Vande Lanotte zo geniaal is, waarom Vincent Houssiau zo’n groot staatsman is of waarom wij zouden moeten applaudisseren voor de koninklijke ontvangst van Vlaams Belang (ook wel bekend als: de normaalste zaak ter wereld). Tot fundamentele kritiek op de rol van het paleis in de regeringsvorming zal het ook deze formatie niet komen…)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.

Dominique Laridon (1978) zat eerst gewoon op Twitter, maar 140 tekens bleken toch iets te beperkt. Je hebt dan ook wat meer woorden nodig als je kanttekeningen wil plaatsen bij het publieke debat, licht wil laten schijnen op de manoeuvres binnen de binnenlandse politiek of uitgebreid wil treuren om de ondergang van het Avondland. Dominique heeft ergens in een lade een diploma politieke wetenschappen liggen, maar dat hoeft u niet ter sprake te brengen - het ligt gevoelig. 

Meer van Dominique Laridon
Commentaren en reacties