JavaScript is required for this website to work.
post

Vergeten vragen van de voorbije week (86)

Dominique Laridon24/2/2020Leestijd 4 minuten
Schilder Luc Tuymans met Koningin Mathilde

Schilder Luc Tuymans met Koningin Mathilde

foto © Reporters

Commentatoren hebben een week ingehakt op eenvoudige volksmensen die carnaval vieren in Aalst. Maar deze vragen werden vergeten:

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Hoe schaamteloos kan een politieke benoeming zijn?

(Aan Bart Somers, die zijn partijgenoot Jo De Ro posteert aan het hoofd van het Agentschap Integratie en Inburgering. Nee, u hebt de storm van verontwaardiging niet gemist. Er was gewoon geen storm. Blijkbaar mag Somers het wel: een gebuisd parlementslid opvissen voor een topjob in de ambtenarij. De Ro was na de vorige verkiezingen noodgedwongen teruggekeerd naar het Departement Onderwijs, waar hij een pak minder verdiende. Gelukkig had hij vrienden om op terug te vallen.)

Wanneer heeft ‘de methode Michel’ ooit gewerkt? 

(Aan De Tijd, die kopt: ‘Methode Michel slaat niet aan op Europese top’. Wat zijn eigenlijk de grote wapenfeiten van Charles Michel? Zijn Belgische regering was een teleurstelling. Zijn partij is een puinhoop. Waar zijn de bewijzen van ’s mans genialiteit?)

Hoe schrijven Franstalige kranten over de PS?

(Aan Vlaamse kranten die voluit vuren op N-VA. Neem nu – willekeurig voorbeeld – De Standaard van vorige dinsdag. In het editoriaal wordt de ezelstamp van Paul Magnette omschreven als ‘een bediscussieerbare zet’, waarna N-VA net niet als een nazipartij afgeschilderd wordt. Op de binnenbladzijden een lange analyse over de perverse strategieën van N-VA gaat. Waarna ook op de opiniebladzijde gepleit wordt voor een Vivaldi-coalitie zonder N-VA. Vergelijk dat nu eens met de berichtgeving in Franstalig België, waar journalisten zoals Delvaux en Deborsu schouder aan schouder staan met Paul Magnette.)

Hoeveel stemmen win je als bijhuis van de PS?

(Aan Wim Winckelmans van De Standaard, die de verhuis van SP.a geen slecht idee vindt: ‘Een nieuwe locatie heeft allicht ook dit voordeel: voor het eerst sinds lang zou de SP.A dan haar logo aan een voorgevel kunnen ophangen’. Het hoofdkwartier van SP.a zit nu nog verstopt in een winkelgalerij, maar de partij zou gaan samenhokken met de Franstalige socialisten. De visibiliteit die je daar misschien mee koopt, verdrinkt toch in de dodelijke symboliek: de SP.a wordt letterlijk een bijhuis van de PS.)

Hoe vernieuwend is onze culturele sector?

(Aan het publiek van de Ultima’s, met hun boegeroep, verwijten en tomaten. Zo ouderwets. Zo weinig origineel. Tomaten zijn een gedateerd cliché. De kreet ‘facisten!’ weerklinkt al jaren en jaren. En heulen met de communisten — hoe moet je het anders noemen als kunstenaars hun cheque meteen overmaken aan PVDA — dat doen onze culturo’s nu ook al decennia. Vlaamse artiesten vinden zichzelf heel erg avant-garde, maar wanneer gaan ze eens iets nieuws of onverwachts doen?)

Waar is de foto van Tuymans die een hand geeft aan Jambon?

(Aan Luc Tuymans, die vorige week een hand gaf aan Jan Jambon. Eén dag na de uitreiking van de Ultima’s hebben Jambon en Tuymans elkaar ontmoet op een Léon Spilliaert-tentoonstelling in Londen. Ten overstaan van veel getuigen hebben ze de hand geschud. Minstens één journalist maakte een foto, maar die hebt u nergens gezien. De grote kunstenaar vroeg om de foto te verwijderen. Zeiden wij ‘grote kunstenaar’? Wij bedoelden kleine mijnheer.)

Wanneer organiseert de Kamer hoorzittingen over moskeeën? 

(Aan de federale parlementsleden, die een voorbeeld kunnen nemen aan hun collega’s in de Nederlandse Tweede Kamer. Daar vinden nu al twee weken hoorzittingen plaats over de invloed van buitenlandse geldschieters op moskeeën. Open en bloot, het hele land kan alles mee volgen. Met spectaculaire gevolgen, want sommige imams laten hun ware aard zien. Zou dat geen nuttige bezigheid zijn voor onze Kamerleden?)

Wat zou er ooit mis kunnen gaan met dit Twitter-systeem?

(Aan het bedrijf Twitter, dat werkt aan een label voor misleidende tweets van politici: ‘De functie labelt een tweet als genoeg andere twitteraars de tweet als ‘schadelijk misleidend’ hebben aangemerkt’. Kortom: Twitter grijpt terug naar het schervengericht. De trollen worden jury, rechter en beul. Nog meer dan nu zal Twitter een microkosmos worden waar politici van links en van rechts hun horden afsturen op elkaar.)

Wanneer was de islam ooit ‘separatistisch’? 

(Aan de Franse president Emmanuel Macron, die het niet wil hebben over de islam of islamisme: ‘Onze vijand is het separatisme. Islamistisch separatisme is onverenigbaar met de ondeelbaarheid van de Republiek en de noodzakelijke eenheid van de natie’. Schijnheilige semantiek. Bovendien een grove onderschatting van het islamisme. Historisch gezien is de islam nooit tevreden geweest met een klein stukje territorium om af te scheuren. De islam is een veroveringsgodsdienst, die de eerste enclaves vooral gebruikt als uitvalsbases om zoveel mogelijk grondgebied te onderwerpen.)

Waar vind je jonge vrouwen van allerlei slag?

(Aan Ann Van den Broeck van De Morgen, die kwaad is omdat het leger vrouwelijke rekruten zoekt in Wijnegem Shopping Center: ‘Wat betreft stereotypering kan dat tellen. Defensie is er met brio in geslaagd om de ergernismeter tilt te doen slaan’. Van Den Broeck vindt Antwerpen-Centraal een betere locatie. Maar Defensie zoekt jonge vrouwen uit alle mogelijke milieus, nog niet gebonden zijn aan een beroep. Maak gerust zelf een lijstje van vijf plaatsen waar je die in groten getale vindt — staat een shoppingcenter er echt niet tussen?)

Wat als… niet álles een kaakslag is?

(Aan De Standaard, waar ze bij de pinken zijn: ‘Het programma ‘Influencers’, de terugkeer van Bart De Pauw als tv-maker na beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag, gaat van start op 8 maart, Internationale Vrouwendag’. De woordvoerster van zender Vier moet zich verantwoorden in de krant. Nota bene komt De Pauw niet eens in beeld: hij heeft alleen maar meegewerkt aan scenario en regie. Maar toch wordt de timing voorgesteld als een provocatie. Gecombineerd met bovenstaande vergeten vraag: hoe lang zijn de tenen van feministen?)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.

Dominique Laridon (1978) zat eerst gewoon op Twitter, maar 140 tekens bleken toch iets te beperkt. Je hebt dan ook wat meer woorden nodig als je kanttekeningen wil plaatsen bij het publieke debat, licht wil laten schijnen op de manoeuvres binnen de binnenlandse politiek of uitgebreid wil treuren om de ondergang van het Avondland. Dominique heeft ergens in een lade een diploma politieke wetenschappen liggen, maar dat hoeft u niet ter sprake te brengen - het ligt gevoelig. 

Commentaren en reacties