Verhofstadt in Kiev, Peeters in Bommerskonten

Verhofstadt, kandidaat EU-commissievoorzitter voor de liberalen, dankte de betogers en loofde hen voor hun strijd voor de Europese idealen van democratie en mensenrechten. Prima gezegd. Of men dan ook meteen de utopische Verenigde Staten van Europa van Guy Verhofstadt dient te steunen is een ander verhaal. In ieder geval heeft hij zijn kandidatuur voor een klankvolle post bij de EU versterkt: ’t zal wel voorzitter worden van het Europees Parlement en niet voorzitter van de EU-Commissie, maar ‘da joenk’ zal daar best content mee zijn.

Ook een ander verhaal is de omgang van de Vlamingen en de flaminganten met een buitenlandbeleid. Wat volgt zou beter uit de pen van Mark Grammens vloeien, echter die heeft, en wie betreurt dat, integendeel, de handen vol met zijn wekelijkse woorden in ’t Pallieterke en zijn maandelijkse analyse in Meervoud. Wat is de kwestie? De Vlaamsgezinde buitenlandinteresse, die niet vertaald wordt in het federale ministerie van Buitenlandse Zaken en amper door concrete acties of initiatieven van de Vlaamse minister-president, die de facto het officiële Vlaamse buitenlandbeleid bestiert, vertedert zich over de rechten en de onafhankelijkheid van minderheidsvolkeren in het Verenigd Koninkrijk, Spanje, Italië, Turkije.

Met alle respect, die rechten en die onafhankelijkheid zijn meer dan folklore, echter deze strijd om politieke zelfstandigheid is in se kleinburgerlijk en marginaal, wat sympathiek is maar strategisch kaduuk. Zeker voor een volk als het Vlaamse dat in eigen land meerderheid is en zich met een ander type van politieke dynamiek moet inlaten: die van de grootburgerlijkheid en de bekwaamheid om de échte problemen te volgen, te bediscussiëren, te begeleiden naar oplossingen. Wat staat er te lezen in de partijprogramma’s van N-VA, VB, CD&V, Open Vld, sp.a over het buitenland? Routine, prut en herhaling van de herhaling.

Wat zou het fantastisch zijn om naast Guy Verhofstadt een minister-president van Vlaanderen, een burgemeester van Antwerpen, een Jan Peumans van het Vlaams Parlement te zien opduiken die een groots broedervolk in revolutionaire beweging sterkte en steun komt betuigen. Kan dat niet? Waarom niet? Zet een neus naar Elio di Rupo en Didier Reynders, bel met de oppositie (nu uiteraard wat te laat), beloof haar een pakket euro’s, koop een vliegtuigticket, schaf een kogelvrij vest aan en stap op het podium naast de popes van de Oekraïens orthodoxe kerk met een welgemeende exhortatie recht uit Flanders Fields. En voor de rest wens ik te weten wat de confederale N-VA en de federale CD&V, Open Vld en sp.a willen met de Navo, met Afrika, met Syrië, met Cuba, met Venezuela. Zeker een N-VA die op 25 mei opnieuw de grootste partij wordt moet dringend haar buitenlandexpertise vertienvoudigen. Of blijven de Vlaamse politici van de oude en de nieuwe stempel kleinburgers à la de bespotting van Leopold II: ‘petit pays, petits esprits’? Weinig is er om de roverkoning van Kongo ongelijk te geven.

Foto: © Reporters