Verstoten sloren

Nog iets gehoord, de laatste tijd, van de Vlaamse partijen die almaar rond die fameuze onderhandelingstafel willen gaan zitten maar die zich ondertussen, als in een stuk van Christoph Marthaler, met zijn vieren onder één bed hebben verscholen? Ik niet. Behalve dat er soms eentje onder dat bed vandaan komt en dan van héél ver naar de omstanders begint te zwaaien. Van hoe verder hoe liever. En behalve natuurlijk dat CD&V-voorzitter Beke op een gezinsnamiddag zijn eigen partij met Lazarus heeft vergeleken, waardoor hij ondubbelzinnig heeft toegegeven dat er, behalve door een miraculeuze opwekking uit de doden, aan deze melaatse lazarij geen lievemoederen meer helpt.  

Over de voorzitters van CD&V, sp.a, Open Vld en Groen! wordt vaak gezegd dat ze onbekwaam zijn. Dat ze zich tegen heug en meug naar die tafel slepen. Dat ze daar niet graag zitten. Welnu, ik bestrijd dit. Deze partijen zitten daar juist heel erg graag, en het gaat om heel capabele Vlaamse onderhandelaars. Ze zitten daar zelfs met een plan. Niet het hunne weliswaar, of dat van hun kiezers. Wel met het plan van hun zogezegde tegenstanders, de Franstaligen.

Waarover ging het nou weer? Wat precies was het dat Di Rupo op 10 juni 2010 zo goed begrepen had dat hij zich als een kleine De Gaulle tot de Vlamingen richtte, à peu près iets zeggende in de zin van “je vous ai compris”? Wel, de huissocioloog van deze krant kan op zijn kop staan, maar de meest minimalistische interpretatie van de verkiezingsuitslag 450 dagen geleden is dat de Vlamingen voor een staatshervorming hebben gestemd om zelfbestuur te kunnen krijgen, bijvoorbeeld in de rampzalige Belgische asielzaken; dat ze gestemd hebben voor een eerlijker opvatting van de functie van de gezamenlijke hoofdstad van deze staat; en dat ze als nettobetalers nu eindelijk ook eens vaste binnengrenzen willen.

Het merkwaardige maar voorspelbare feit is nu dat ze na 450 dagen creatief Franstalig getreuzel opgescheept zitten met een formateursnota die precies het omgekeerde bewerkstelligt. Van hun verzuchtingen krijgen de Vlaamse kiezers niks. De Vlaamse resoluties, de transparantie in de transfers: allemaal overboord gekieperd, en 180 graden omgedraaid tot Franstalige eisen over Brussel en Vlaams-Brabant, die nu in een resem verse grendelwetten vertaald dreigen te worden. Aan dit plan doen de voornoemde Vlaamse tafel-en-bed partijvoorzitters volgaarne mee, niet voor ’t profijt en voor de postjes zoals men ze zo vaak aanwrijft, maar uit eerlijke, ideologische verblinding.

Overwegende dat Vlaanderen zich alleen in België kan ontplooien, hebben deze partijen besloten zich alleen nog om Vlaanderen te bekommeren als er stemmen te verdelen zijn. Het aantal keren dat dit gebeurt wensen ze tot een minimum te beperken. Het spijt hen overigens dat ze alleen door Vlamingen worden verkozen, dat hebben ze nu wel luid genoeg verkondigd. Vandaar hun hang naar een federale kieskring en samenvallende verkiezingen.

Het gaat ook niet om lichtzinnige toegevingen. Hun Franstalige bed- en disgenoten willen voorkomen dat de taalgrens ooit staatsgrens wordt. Dat is de betekenis van hun strijd tegen het “preseparatisme”. Ze willen dat de taalgrens poreus blijft, wat meteen een garantie voor het voortbestaan van België zou betekenen. Welnu, de Vlaamse partijen willen hen die garanties graag geven. Als de Franstaligen dit niet zouden eisen, zouden ze zelf de taalgrens op het spel zetten. Belet ons asjeblieft ooit België te verlaten! Toegevingen? Deze partijen offeren zichzelf op als de ultieme toegeving aan la Belgique. Uit een soort verkeerd berekende berekening (irrational choice) zijn ze opgehouden zich tegen de verdamping van Vlaanderen te verzetten.

Voor een verklaring voor dit fenomeen moeten we terug naar de jaren zeventig, toen de Franstaligen één voor één de traditionele Belgische “tricolore” partijen hebben opgeblazen. In het geval van CD&V, sp.a en Open Vld gaat het dus om verstoten partijen, door hun Franstalige partners in de steek gelaten en zelfs op straat gezet. Deze Vlaamse sloren hebben alledrie geprobeerd te pijn te verzachten door zich via koppeltekens, ampersands en voorvoegsels andere namen aan te meten, maar psychologisch hebben ze zich nooit bij de realiteit van de scheiding kunnen neerleggen. Daarom zijn ze levenslang hun ontrouwe partners trouw gebleven. En weten ze niet wat eerst te doen om hen terwille te zijn. Als therapie stel ik voor dat ze nu eindelijk, in een ander bed, een bevredigende relatie met Vlaanderen beginnen.