Vlaamse bazen in Nederland

Met een kaft die duidelijk verwijst naar een Suske & Wiske-album kon het niet anders dan dat ook dit boek een alliteratie als titel zou hebben. Vlaming in de boardroom klinkt ook iets minder vlot maar het zou wel een titel geweest zijn waarbij de vlag iets meer de lading dekt dan dat het nu het geval is. De Belgen die steeds vaker als CEO aan de slag gaan bij niet van de minste Nederlandse bedrijven, blijken immers stuk voor stuk Vlamingen te zijn. Andersom moet ook gezegd dat er maar bitter weinig Nederlanders in België als CEO werken. ‘En dat heeft veel te maken met talenkennis’, meent schrijver Gerd Desmyter. ‘In Nederland is het voldoende als je behalve Nederlands ook Engels kent terwijl er daarentegen in België wordt verwacht dat je minstens drie talen spreekt, Frans inbegrepen. En dat laatste is voor de meeste Nederlanders toch wel een struikelblok.’

Toplui

Waarschijnlijk is het om dezelfde reden dat het uitsluitend Vlamingen zijn die als Belg in de Nederlandse bedrijfswereld het mooie weer maken. ‘Er is me inderdaad geen enkel geval bekend van een Waalse CEO die in Nederland aan de slag is. Ik heb nochtans wel gezocht’, vertelt Desmyter over de twaalf CEO’s bij wie hij voor het boek op de koffie ging. Onder hen namen als Koen Clement van de Weekbladpers Groep, Alain De Taeye van TomTom, Erwin Van Laethem van energiebedrijf RWE Essent, Christian Vanthillo van De Persgroep en Lieve Declercq van waterbedrijf Vitens als enige vrouwelijke CEO.

Antwerpenaar Tom Verhaegen als grote baas van bierbrouwer Grolsch: ‘Toen ik vanuit Antwerpen – door de vele bezoekers overigens de meest Nederlandse stad van Vlaanderen – de eerste keer in Nederland aan de slag ging, werd ik anders dan ik verwachtte heel hartelijk ontvangen. Ze zagen me niet als concurrent. Dat was eigenlijk niet goed voor mijn ego want daardoor vroeg ik me af of ze me wel voor vol aanzagen.’ Verhaegen merkte naar eigen zeggen meteen dat het er op de Nederlandse bedrijfsvloer veel directer aan toe ging. ‘Al moet ik wel toegeven dat er ook binnen Nederland verschillen vast te stellen zijn. Het weglaten van een aantal beleefdheidsregels en het minder belangrijk vinden van de hiërarchie is iets wat ik bijvoorbeeld eerder ervaarde in Amsterdam terwijl er tijdens het deel van mijn carrière in Enschede toch weer een andere manier van werken heerste. Daar was de hiërarchie toch weer net dat tikkeltje belangrijker en werd de directheid wat gematigder. Het leunde er wat dat betreft nauwer aan bij de Belgische manier van werken.’

Overleg

Transparantie en geen rekening moeten houden met geheime agenda’s. Het is iets wat Grolsch-baas Verhaegen enorm aanstaat in de Nederlandse manier van werken. Wat raden van bestuur en andere bedrijfsvergaderingen betreft, gaat het er volgens hem daadwerkelijk anders aan toe. ‘Er is om te beginnen veel meer overleg in Nederland, zowel spontaan als georganiseerd. Mijn relatie met de ondernemingsraad is totaal anders in Nederland dan dat die in België zou zijn. In Nederland verloopt die veel meer op voet van gelijkheid. Natuurlijk is het soms ook wel een nadeel dat er heel veel wordt vergaderd. Daar staat tegenover dat je in België aan het eind van een vergadering nooit weet wat de aanwezigen nu eigenlijk bedoelen. Is hun ja wel een echte ja want ze laten nooit het achterste van hun tong zien. In Nederland duurt het misschien langer maar als je daar tot een besluit komt dan gaat iedereen nadien wel voor de genomen beslissing’, spreekt Verhaegen uit de dagelijkse praktijk. ‘Dat is het voordeel maar aan de andere kant stel ik vast dat de vergadercultuur soms nog erger is dan ik dacht. Tijdens vergaderingen hebben de deelnemers geen titels en mag iedereen zijn gedacht zeggen. Toen ik ooit als junior brand manager begon in Nederland was ik verbaasd dat de grote baas mij naar mijn mening vroeg. Zo iets zou in België ondenkbaar zijn’, vergelijkt Verhaegen de bedrijfsculturen in beide landen.

Regels

Verhaegen ziet meteen nog een verschil tussen werken in Nederland en in België. ‘Namelijk de manier waarop in beide landen met regels wordt omgegaan. Dat wordt zelfs zeer tastbaar als je op de snelweg de grens oversteekt. In Nederland is 120 km per uur wel degelijk 120 kilometer per uur en houdt iedereen er zich aan. Maar eens je België binnenrijdt, blijkt plots dat diezelfde 120 kilometer per uur helemaal niet meer hetzelfde is. Zeg maar dat de Belgen de regels anders interpreteren, er creatiever mee omgaan’, lacht Verhaegen.

Gerd Desmyter, Belg in de boardroom, Lannoo, 164 blz., 22,95 euro, isbn 978 94 6220 008 1