JavaScript is required for this website to work.
Multicultuur & samenleven

Vlaamse collaboratie? Het is genoeg geweest!

Pieter Bauwens23/10/2014Leestijd 2 minuten

In De Standaard [http://www.standaard.be/cnt/dmf20141021_01334366] (22 oktober 2014) vroeg onze hoofdredacteur Pieter Bauwens, om te stoppen met de N-VA of de Vlaamse beweging te linken aan collaboratie, omdat dat niet relevant is. Die verwijzingen naar het verleden dienen enkel om het inhoudelijke debat te ontwijken.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Weet u van de mensen die u kent, uw vrienden, kennissen en buren, of ze uit een ‘witte’ of ‘zwarte’ familie komen? Neen? Wel, ik ook niet. Waarom niet? Omdat het niet meer ter zake doet.

Dat is ooit anders geweest. De keuzes die mensen in de oorlog maakten, heeft diepe kloven geslagen in gemeenschappen en families. De nasleep van de repressie is daarna de brandstof geweest die de motor van de naoorlogse Vlaamse Beweging opnieuw deed aanslaan. De amnestie-eis was het bindmiddel die lang de brede Vlaamse Beweging samenhield. Achteraf bekeken is het een grote strategische dwaasheid geweest van België om geen algemene amnestie af te kondigen.

Die amnestie-eis heeft ook het beeld van de collaboratie vertekend. De collaborateurs werden slachtoffers. De focus kwam niet meer te liggen op wat ze tijdens de oorlog hadden gedaan, maar op wat hen na de oorlog was aangedaan.

Maar dat is geschiedenis. Voor mij, en vele van mijn generatiegenoten, is het van voor onze tijd. Het beïnvloedt ons denken niet. Ik ben geen Vlaams-nationalist uit woede om wat in de repressie gebeurd is. Ik ben voor Vlaamse onafhankelijkheid omdat het Belgische vergrendelde politieke systeem een luxe is die wij (Vlamingen, Duitstaligen, Brusselaars en Franstaligen) ons niet langer kunnen permitteren.

Maar hoe en waarom komt die oorlog dan altijd maar opnieuw ter sprake? Ik heb het gezien bij de opkomst van het Vlaams Blok: nie wieder Faschismus, u kent die affiches wel. En nu de N-VA in de regering sleutelposten inneemt, oreren Franstaligen dat ze de laarzen horen dreunen door de straten, en waarschuwen ze voor een scenario van 1933 met als extra argument: die Vlaams-nationalisten waren toen ook fout. En dan volgen de oproepen om afstand te nemen van dat verleden.

Ten eerste heb ik er als Vlaams-nationalist vandaag niets mee te maken. Ten tweede, hoeveel keer moet de Vlaamse Beweging nog afstand nemen van de collaboratie? Telkens als de mediacarrousel weer een rondje draait en alle opiniemakers en journalisten hun teksten nog eens kunnen recycleren? Het is genoeg geweest. De enige reden waarom dat oorlogsverleden telkens opnieuw wordt opgerakeld, is om het Vlaams-nationalisme verdacht te maken.

Het is een bekende truc. Heb je geen inhoudelijke argumenten, speel dan op de man. Daarom deze oproep: ga het debat inhoudelijk aan en verschuil u niet achter een retorisch trucje dat u de perceptie van een hogere morele status moet opleveren tegenover die fascistoïde Vlaams-nationalist. Weerleg dat België een verzameling is van twee democratieën, weerleg dat het Belgische vergrendelde politieke systeem een hinder is. Argumenteer in plaats van het debat te ontwijken.

Pieter Bauwens is sinds 2010 hoofdredacteur van Doorbraak. Journalistiek heeft hij oog voor communautaire politiek, Vlaamse beweging, vervolgde christenen en religie.

Commentaren en reacties