Vlaamsgezind en gastvrij

Elke Vlaming heeft de afgelopen weken met lede ogen de toestroom van vluchtelingen in Europa via het nieuws kunnen aanschouwen.  Gezinnen op zoek naar hulp en onderdak, vrouwen en kinderen op de vlucht voor terrorisme en oorlogsgeweld.

Het is naïef om te denken dat alle grenzen openzetten een werkbare oplossing is voor wat een globaal, geografisch, politiek (en religieus) probleem is. Het is even naïef om te stellen dat alle grenzen sluiten een einde zal maken aan de ellende van honderdduizenden mensen.  

Plots gaan er stemmen op om de Schengenzone op te heffen. Zolang het vrije verkeer van personen kan voorzien in goedkopere arbeidskrachten met soepelere sociale voorwaarden is er geen probleem, maar wanneer het mensen in nood betreft, wordt het in vraag gesteld. Alsof het versterken van nog meer grenzen, al dan niet met prikkeldraad, beton en patrouillerende soldaten, een oplossing biedt voor de chaos. Het Schengenverdrag omschrijft net hoe de buitengrenzen van de regio’s moeten gecontroleerd worden en de conventies van Genève bepalen duidelijk wie recht heeft op asiel.

Het is inderdaad niet onze schuld dat kinderen sterven in de Middellandse Zee, maar de verantwoordelijkheid van het Westen voor de chaos in het Midden-Oosten is niet te minimaliseren. De ondoordachte en kortzichtige militaire ingrepen in landen als Libië en Irak hebben de regio compleet ontwricht en de weg vrijgemaakt voor extremistische groeperingen.

Eveneens moeten we verwijzen naar de apathie en onwil van sommige staten in het Midden-Oosten, die hoegenaamd niets ondernemen om hun noodlijdende buren te ondersteunen.  Integendeel, het Syrische conflict wordt aangewend om andere volkeren zoals de Koerden de kop in te drukken.

De vluchtelingen treft dus ook geen enkele schuld. Hun familieleden werden vermoord, hun huizen zijn vernield, hun land ligt in puin. Zolang er geen einde gemaakt wordt aan die wantoestanden, zal het ‘vluchtelingenprobleem’ blijven bestaan. Het wordt dus hoog tijd dat Europa en de hele internationale gemeenschap hun verantwoordelijkheid opnemen.

Vlaamsgezind en solidair

Het gebrek aan solidariteit bij een aantal Europese landen mag echter geen excuus zijn om als Vlaming apathisch en onverschillig te blijven. En nog minder mag de Vlaamse strijd gebruikt of misbruikt worden om racisme, uitsluiting en xenofobie aan te wakkeren.

Wij gaan ervan uit dat elke mens op deze wereld het liefst in zijn thuisland verblijft, bij zijn dierbaren, in de omgeving die hij kent en waardeert. Tegelijkertijd zijn we van mening dat er voor mensen die vluchten voor oorlogsgeweld, terrorisme, etnische of religieuze onderdrukking altijd een plaats moet zijn. Die oplossing kan vanzelfsprekend niet enkel vanuit Vlaanderen komen, maar het is onze morele plicht om ons deel te doen.  

Des te verheugender was het dus om afgelopen weken te zien hoe genereus en open Vlaanderen zich getoond heeft tegenover de vluchtelingen.  De spontane acties genereerden zulk een overvloed dat de hulporganisaties voorlopig een stop moesten inlassen omdat ze de toestroom niet aankonden.  

Ondergetekenden willen die generositeit en gastvrijheid van de Vlaming mee onderschrijven. Als flaminganten willen we mee een signaal geven dat Vlaanderen een open regio hoort te zijn, waar iedereen vrij en welkom is om te leven, te wonen, te werken en te ondernemen. Een Vlaanderen dat zijn deel wil doen om het leed van oorlogsvluchtelingen te verlichten. Een Vlaanderen waar men niet beschaamd hoeft te zijn om gastvrij, solidair én Vlaming te zijn.  

Erik D’hamers, Reinout Buys, Johan De Nys, Geert Verdoodt, Mark Van Mullem, Nils Abbeloos, Tom Garcia, Johan Velghe, Paul Van Cappellen, Paul De Belder en Bernd Van Besauw

De ondertekenaars zijn actief in de brede Vlaamse Beweging.

Foto: (c) Reporters