Het is weer eens hommeles in de voetbalwereld. Op het allerhoogste niveau zelfs. De raad van bestuur van de Belgische voetbalbond heeft CEO Peter Bossaert op staande voet op straat gezet. Een uitmuntende gelegenheid om een andere koers te gaan varen. Het is de hoogste tijd dat het weer om voetbal draait in de belangrijkste sportbond.

Peter Bossaert (ex-VTM) kreeg in 2018 de leiding van de voetbalbond in handen. ‘Beter bestuur’, was het motto. De bond moest geleid worden als een bedrijf. Goed bestuur — ‘good governance’ heet dat tegenwoordig in goed Nederlands — was het ordewoord. Zoals bij elke machtswissel. In de realiteit: veel geblaat, weinig wol.

Modernisering

Bossaert moderniseerde de voetbalbond, lees je nu overal. De structuur werd helemaal vernieuwd. Het voetbal werd niet langer geleid door de raad van bestuur, maar door de professionals. De bondsvoorzitter zag zijn rol beperkt tot een ceremoniële functie. Wat Mehdi Bayat, de sterke man van Sporting Charleroi, goed uitkwam. De raad van bestuur werd door Bossaert aangevuld met mensen die hij zelf binnenhaalde en gedegradeerd tot een Raad van Toezicht. En Bossaert deed het er steeds maar aan om dat toezicht te beperken.

De ex VTM’er voerde een schrikbewind en wie zijn koers niet volgde, werd onverbiddelijk naar de uitgang begeleid. Hij bestuurde met een klein kransje getrouwen om zijn visie door te drukken. De bond werd zo ‘gemoderniseerd’. De Koninklijke Belgische Voetbalbond heette voortaan ‘Royal Belgian Football Association’, er kwam een nieuw logo. De bond vertrok bovendien uit de schaduw van het Koning Boudewijnstadion op de Heizelvlakte naar Tubize (Tubeke).

Met alle problemen van dien. Een aantal personeelsleden vertrok, omdat ze niet dagelijks in de eindeloze files rond Halle wilden staan. Er kwam een tweede bondsgebouw in Strombeek-Bever voor Voetbal Vlaanderen. De Vlaamse vleugel van de bond dreigde immers drie miljoen euro subsidies mis te lopen, omdat de federatie niet langer in Brussel maar net over de taalgrens in Wallonië was gevestigd.

Improviseren

Peter Bossaert is supporter van Club Brugge, maar van voetbal heeft hij nauwelijks kaas gegeten. Hij legde het sportieve beleid helemaal in handen van Roberto Martinez. De Catalaan werd van bondscoach gepromoveerd tot bondscoach en technisch directeur, en moest dus eigenlijk zichzelf evalueren en bijsturen.

In de aanloop naar het dramatisch verlopen WK in Qatar wilde Bossaert het contract van Martinez verlengen, maar onder druk van de buitenwereld – die de afloop op het WK wilde afwachten – werd dat uitgesteld. Bossaert bleef ook in de Golfstaat verkondigen dat de bond met Martinez wilde doorgaan, zelfs nadat Martinez (zo verklaarde deze achteraf) aan de spelers zijn vertrek na het WK had aangekondigd.

Uitschakeling

Het gevolg was dat Bossaert geen plan B had toen zijn bondscoach/technisch directeur na de uitschakeling tegen Kroatië op de persconferentie afscheid nam van de Rode Duivels. Bossaert sloeg aan het improviseren. Hij besefte plots dat de dubbele functie van Martinez moest gesplitst worden en stelde voor de nieuwe bondscoach een aantal criteria op waaraan de nieuwe man nooit kon beantwoorden. Het resultaat was dat Kevin De Bruyne en co deze week met Domenico Tedesco de jongste bondscoach van Europa voor de kiezen kregen. Na de Spanjaard, een Italiaanse Duitser.

De Rode Duivels, het boegbeeld van ons voetbal, gaan een onzekere toekomst tegemoet. De arbitrage, ook een verantwoordelijkheid van de CEO, ligt wekelijks onder vuur. Ook daar werd de leiding bevolkt met buitenlanders, maar bleef het bij de clubs klachten regenen. De rechtspraak is nog altijd krom. Met als recentste voorbeeld het duel tussen Charleroi en KV Mechelen dat moet worden overgespeeld, terwijl de wedstrijd werd gestaakt omdat de thuisfans zich misdroegen. En terwijl de profclubs een na een in de handen van buitenlandse eigenaars vallen en veel amateurclubs niet meer weten van welk hout pijlen te maken, stopte Bossaert het geld in de stenen en het glas van het nieuwe bondsgebouw.

Eigen zakken

Of in zijn eigen zakken. De CEO had niet genoeg aan zijn riante jaarsalaris van 500.000 euro en behalve een indexering, kende hij zichzelf een bonus van nog eens 100.000 euro toe. Een bonus waarvoor hij ‘targets’ moest halen die, volgens een krant, ook een aap met een hoge hoed zou gerealiseerd hebben. Het werd voorzitter Paul Van den Bulck, een man die door Bossaert werd binnengebracht, al te gortig. Met als gevolg dat Bossaert op staande voet werd ontslagen door de raad van bestuur.

Een geschikt moment om een nieuwe koers te gaan varen. Een sportbond moet veel meer zijn dan een ‘modern’ bedrijf. Sportieve ervaring moet belangrijker worden dan bestuurlijke expertise. Laat ons een voorbeeld nemen aan de Nederlandse voetbalbond, die deze week ex-international Clarence Seedorf opnam in zijn Raad van Commissarissen.

Heel wat landen (onder andere Spanje, Kroatië, Polen) hebben of hadden een ex-voetballer als bondsvoorzitter. De UEFA heeft er een speciale opleiding voor: Executive Master for International Players, waar bekende namen als Nigel de Jong, Evgeniy Levchenko, Sami Khedira en Nemanja Vidic al hun opwachting maakten. Kortom, voetbal — in plaats van dure woorden als ‘good governance’ — moet weer op de eerste plaats komen bij de ‘Royal Belgium Football Association’.