JavaScript is required for this website to work.
post

Voor eeuwig op weg …

Een mijmering over de harde dingen des levens

Harry De Paepe9/4/2014Leestijd 2 minuten

Op de redactie heerst er vooral aandacht voor het nieuws, en vooral voor de duiding en opiniëring ervan. Maar zaterdag werd een van onze medewerkers weer even geconfronteerd met wat er echt toe doet in het leven.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Vaak reserveer ik mijn klavier voor het schrijven over de waan van de dag. Met veel plezier tokkel ik mijn hersenspinsels voor Doorbraak. Zaterdag (05.04.2014) had ik net opnieuw zo’n schrijfsel afgewerkt toen een bericht in m’n mailbox me even terugbracht tot de essentie van het leven.

Ik beschik jaarlijks over lijsten met namen. Die namen verhullen vele gedachtes, gevoelens, plezieroogjes en tranen met tuiten. Het zijn uw en mijn kindjes, opgelijst met volgnummertjes en bestempeld met het etiket ‘leerling’. Elk jaar komen er nieuwe lijsten met nieuwe namen en belanden er andere onder het stof van de archiefkast. Vergeten doe je ze niet echt. Je ontmoet de meisjes en jongens nog regelmatig in hun tocht naar de grote wereld.

Het e-mailbericht vertelde me dat een meisje niet meer deelneemt aan die levenstocht. Ze wandelde van het pad af, op naar het grote onbekende. De ene noemt dat het ‘het niets’, de andere ‘de hemel’ of ‘het paradijs’. Het is de tijd waar we ons als mens het langste in bevinden, het grote onbekende. Het is hoe het was voor en hoe het zal zijn na onze beperkte tijd hier. De haren op mijn armen stonden recht om hun ontzetting uit te schreeuwen. Ongeloof vulde mijn hoofd. Onbewust moest ik denken aan de mooie snijbloemen op de keukentafel. Ze staan daar mooi te wezen en te schitteren. Het verse water dat je hen geeft, lijkt hen levensvreugde te schenken. Maar wanneer je ’s morgens de keuken inwandelt zijn ze verwelkt, verloren voor altijd. Het was maar schijn.

Waarom ze het deed, weet ik niet. Ik weet niet welke kracht het meisje ertoe aanzette om in het onbekende te gaan. Maar plots is haar naam in de lange lijst een bijzondere. Op haar letters zal nooit dat archiefstof vallen. Ik zie ineens de klas voor me waar ze deel van was. Ik zie de plaats waar ze zat en hoe ze vriendelijk lachend haar hand in de lucht stak. Het was een van die kinderen die je dankbaar kon aankijken toen ze het eindelijk begreep wat je bedoelde. Een lieve leerling voor mij, een mooi kind van een andere. Voor eeuwig op weg.

Terwijl ik het bericht las, passeerde één van mijn kinderen langs het bureau. Ik legde als vanzelf even m’n hand op haar hoofd, naïef hopend haar altijd te kunnen beschermen.

Harry De Paepe (1981) is auteur en leraar. Hij heeft een grote passie voor geschiedenis en Engeland.

Commentaren en reacties