Vrijspraak (mei 2011)

De sp.a-jongeren hebben een SV-club opgericht, want naar het schijnt krijgt elke Vlaming die geen uitgesproken Vlaamse boodschap brengt dat etiket opgeplakt. De Vlaams-nationalisten worden weer te kijk gezet als ongelikte beren die niet kunnen verdragen dat mensen anders denken. Ik overloop in het artikel wie het begrip SV de jongste zes maanden in de Vlaamse dagbladpers heeft gebezigd. Dat blijken mensen als Dave Sinardet, Paul Goossens of Caroline Gennez (meermaals) te zijn. Niet één representatieve flamingant nam het verwijt in de pen. ‘Het blijft vreemd dat mensen zelf een belediging uitvinden en er zich dan verontwaardigd tegen afzetten’, schreef ik.

Met dit stuk brak ik m’n persoonlijk record. Momenteel sta ik op 93 ‘aanraders’, wat me nooit eerder lukte en meteen ook alle opiniestukken van de jongste dagen ver in de schaduw stelt. Misschien haal ik de honderd wel.

Er liepen op het forum ook ruim 150 reacties binnen. Het thema leeft. ‘Fantastische analyse’, weet Dirk uit Gent. ‘Puike analyse’, vindt Ben uit Brugge. Als beide heren me hun adres bezorgen, stuur ik hen met Nieuwjaar een kaartje.

‘Noemt u dat ‘analyse’? De Roover is hier wel héél belachelijk’, ventileert Carlo uit Temse een ietwat andere mening. Hij is nog vriendelijk, als ik Jantje uit Brussel mag geloven: ‘Dit moet gewoon het slechtste opiniestuk zijn dat ik ooit in DS heb gezien, vol insinuaties en gewoonweg leugens.’

Vreemd toch. De meeste aanraders krijgen voor wat het slechtste stuk ooit in de krant moet heten. De geesten in Vlaanderen zijn heel erg gescheiden, zoveel is duidelijk. Het leidt tot een hoop drammerigheid op fora, ook, ik zal het nog maar eens schrijven, bij sommige Vlaamsgezinden. Maar dat de overzijde niet minstens even frequent over de grens van het oorbare gaat, is een mythe. Ik blijf ook bij mijn vaststelbare bewering dat Vlaamsgezinde publicisten zich haast nooit te buiten gaan aan scheldtirades, wat van de Belgisch-minnenden niet kan worden beweerd.

Toch mag enig begrip worden gevraagd voor het dikwijls overspannen geraas van de tegenstanders van méér Vlaamse autonomie. De tijd dat de Vlaamse gedachte als een marginaal verschijnsel kon worden opzijgezet, is voorbij. Dat leert de stembus, maar ook het levendige biotoop van de internetfora en is bedreigend voor het Belgische status-quo. Wie zich bij het verschuiven van de evenwichten in een maatschappelijk debat voelt achteruitgaan, reageert uiteraard gebelgd.

Als je dan rustig vaste ‘waarheden’ onderuit haalt, ja dan gaat er bij sommigen wel eens iets blokkeren. Laat dit nog maar eens een pleidooi zijn voor correcte debatvoering, aan alle zijden.

Lees het volledige artikel hier.