JavaScript is required for this website to work.
Multicultuur & samenleven

Waardig Antwerps graf voor ‘Landsvrouwe der Nederlanden’

Geert van Gisbergen26/1/2015Leestijd 3 minuten

Zaterdag kreeg Charlotte de Bourbon, echtgenote van Willem van Oranje, opnieuw een grafsteen in de Antwerpse kathedraal. Het deed Antwerps burgemeester Bart De Wever eventjes orangistisch mijmeren …

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Veel gelukkige gezichten zaterdag 24 januari in de Antwerpse kathedraal en nadien op het ‘Schoon Verdiep’ van het stadhuis. Dat was dan ook volkomen terecht: niet zonder moeite kreeg Charlotte van Bourbon, de derde echtgenote van prins Willem van Oranje, de Zwijger, de Vader des Vaderlands, opnieuw een mooie grafsteen in de Sint-Antoniuskapel, vroeger de Besnijdeniskapel.

In 1582 overleed zij in de Scheldestad, kort na de eerste mislukte aanslag door Jean Jaureguy op haar man die plaats vond in de citadel waar zij toen woonden en waar vier van hun dochters geboren werden. Er volgde een begrafenis vol beheerste protestantse staatsie en er kwam een indrukwekkend grafmonument in de hoofdkerk. Maar na de herovering van de stad door de Spaanse troepen van Alexander Farnese en het herstel van de katholieke eredienst werd dat vernield …

Meer dan vierhonderd jaar later nam één man het op zich die schandelijke daad goed te maken. Ere-ambassadeur en Doorbraak-medewerker Theo Lansloot, op dat moment voorzitter van het Algemeen-Nederlands Verbond (afdeling Vlaanderen) en o.a. ook lid van Marnixring Lier Land van Ryen, vatte  een vijftal jaren geleden het plan op voor een nieuwe grafsteen. Zo zou niet alleen blijvend herinnerd worden aan de rol van Antwerpen in de opstand der Nederlanden tegen koning Filips II van Spanje maar tevens de verbondenheid der Lage Landen beklemtoond worden voor de vele bezoekers uit de ganse wereld. Bovendien zou het een praktische uiting zijn van de oecumenische gedachte die de christelijke godsdiensten dichter bij elkaar hoort te brengen.

Blijkbaar hadden de organisatoren niet zoveel volk verwacht en moesten er in extremis nog banken en stoelen worden aangesleept. Niet zonder emotie heette A-NV-voorzitter Guido Naets de honderden uit Noord en Zuid welkom in de prachtig gerestaureerde (eerste linker) kranskapel. Hij schetste kort de verdiensten van zijn voorganger en de betekenis van de plechtigheid. Ds. dr. Dick Wursten – protestants predikant – borstelde een zeer gesmaakt biografisch portret van de prinses van Oranje dat helaas door de minder goede klankinstallatie niet door iedereen even goed kon verstaan worden. Dat was minder erg voor de nogal nietszeggende en al te relativerende toespraak van de Antwerpse bisschop mgr. Bonny. Tot slot werden namens de Nederlandse en Vlaamse regering bloemen neergelegd en klonk vanuit het publiek spontaan de zesde strofe van het ‘Wilhelmus’ en het ‘Gebed voor het Vaderland’: zelden waren die klanken meer op hun plaats.

In ‘zijn’ stadhuis stak burgemeester Bart de Wever zijn vreugde niet onder stoelen of banken en het was velen aan te zien dat zijn woorden in bijzonder goede aarde vielen. Niet het minst volgende passage die we graag letterlijk citeren:

Ondanks dit alles veroorloof ik me toch graag een kwinkslag die ik ontleen aan het meermaals bekroonde televisieprogramma ‘Wat als’.

Wat als katholieken en protestanten zo verstandig en slim waren geweest om naar verzoening en eendracht te streven? Wat als we ons samen hadden willen bevrijden van het Spaanse juk?

Danwaren geen naar schatting 100.000 Brabanders en Vlamingen – niet zelden de besten onder de onzen – met de noorderzon vertrokken. Danzouden we onder het Huis van Oranje een grote mogendheid zijn geweest en een factor van vrede in Europa. Het heeft niet mogen zijn…

Nieuwe gedachten of visies waren dat niet echt maar ze kunnen niet genoeg gezegd en herhaald worden. Voor de man in de straat niet en al evenmin voor de doorsnee kiezer of zelfs de partijganger van de burgervader. Te veel Vlamingen vergeten immers tot welk volk we behoren, welke taal we spreken (of horen te spreken) en van welke beschavingskring wij deel uitmaken. Het deed dan ook goed tijdens de door de stad aangeboden receptie oude bekenden opnieuw te zien en nieuwe contacten te leggen, over de staatkundige grenzen heen.

 

Foto: Dick Wursten, Marc Van Peel, Bart De Wever, Theo Lansloot, Johan Bonny, Luk Lemmens boven de net onthulde grafsteen. (c) Doorbraak

 

Doorbraak publiceert graag en regelmatig artikels die door externe auteurs worden aangebracht. Deze auteurs schrijven uiteraard in eigen naam en onder eigen verantwoordelijkheid.

Commentaren en reacties