Waarom de ganse straat wist waar Salah Abdeslam zich schuil hield

De grote Europese steden worden bevolkt door een sterk groeiend aantal moslims. Velen onder hen zijn ontheemd, hebben hun identiteit verloren en enkel door hun geloof voelen ze zich sterk en verbonden met elkaar. Elke gelovige moslim is als een korrel cement binnen de oemma (gemeenschap van gelovige moslims) die dankzij de moderne communicatiemiddelen de grenzen kan overstijgen. Onder gezag van Allah zijn de gelovigen van Kopenhagen verenigd met die van Molenbeek, en door hun religieuze kleefkracht en dagelijkse en jaarlijkse massarituelen bundelen ze zich tot een solide en strijdbaar blok. Profiterend van onze gastvrijheid, vrijheid van denken en godsdienstbeleving, dagen ze ons op arrogante wijze uit telkens als hun geloof bekritiseerd wordt.

Voor het soepele, verdraagzame oude Westen hoeven ze zich zelfs niet meer aan te passen, noch de taal van het land te spreken, en dit geeft nog eens extra kleefkracht aan het cement van de diaspora. Jonge intellectuelen, afgestudeerd aan Arabische en westerse universiteiten, worden zelfs door het tolerante, multiculturele Westen met veel feestgedruis binnengehaald, omdat ze een ‘gematigd’ geloof prediken en een dialoog willen aangaan, zelfs over een nieuwe democratische orde praten, terwijl later blijkt dat ze er een verborgen agenda op nahouden om de westerse waarden en democratie van binnenuit te ondermijnen. Al wat in ‘Europa niet tegen de islam is, is al islamitisch’, zegt Tariq Ramadan. Geleidelijk past het Westen zich aan en zonder het te beseffen wordt het geïslamiseerd.

De oemma, het goddelijk instrument om de islamitische geloofsorde te bestendigen, is een soort nationalistisch collectief, verspreid maar toch onder één dak, met één ideologie, één leger en één goddelijke regering. Loyaliteit aan de oemma is loyaliteit aan Allah. Tegen de oemma zijn, betekent twijfelen aan de eenheid en absoluutheid van Allah. De oemma was, is en zal steeds de ‘Beste Natie’ zijn.

Helaas is het deze kleefkracht die ontbreekt bij ons, de ‘ongelovigen’. Er is geen groepsgeest om een gezamenlijk blok te vormen. Decennia lang werd de samenhorigheid ondergraven door zogenaamde intellectuelen die pleitten en nog pleiten voor verdraagzaamheid tegenover dit onverdraagzame en racistische geloof. Intussen blijft de intolerantie en verachting van de gelovigen tegenover ons groeien.

Foto: (c) Reporters – Een café in Molenbeek.

Piet De Bruyn is arabist-islamoloog, verbleef lange tijd in Egypte en was meerdere jaren verantwoordelijk voor de bijdragen in ‘Inforiënt Dossier’ over het Midden-Oosten en de islam.