Waarom ik tegen Bart De Wever stem

Omdat te veel gewicht op de schouders van één man de partij kwetsbaar maakt.

Omdat ik niet geloof dat een partij met meer dan 40.000 leden, 300 afdelingen, 47 burgemeesters en 95 parlementsleden maar een handvol mensen heeft die voorzitter kunnen zijn. Omdat er toch een paar kandidaten moeten zijn voor een job die De Wever hoogstens parttime doet, naast zijn veeleisend mandaat in Antwerpen.

Omdat Bart De Wever de titel van voorzitter niet nodig heeft om gezag en invloed te hebben.

Omdat de statuten van onze partij geen vodje papier zijn. Omdat de statuten al eens aangepast moesten worden om een derde termijn mogelijk te maken. Omdat het gezag van de hele partijraad en het partijbestuur ondergraven wordt door dit circus.

Omdat Bart De Wever een groot partijleider is, die beter verdient dan dat voorzitterschap te veel.

Omdat een eeuwig voorzitterschap de lachspieren van De Wever definitief zal verzuren. Omdat hij op het federale toetredingscongres heel revanchistisch uit de hoek kwam, bijvoorbeeld toen hij zei: ‘Ze gaan het vijf jaar eten, de koekjes die wij voor hen gaan bakken’.

Omdat ik hem rust gun.

Omdat ik niet van martelaars hou. Omdat ik denk dat Vlaanderen niet nog jaren van martelaars zal houden.

Omdat ‘ervaring’ geen goed criterium is voor een nieuwe voorzitter. Omdat op basis van ‘ervaring’ enkel Bart De Wever of Geert Bourgeois voorzitter kunnen zijn van N-VA. Omdat Bart ook geen ervaring had toen de leden hem voor de eerste keer verkozen.

Omdat er nu vier jaar geen verkiezingen komen. Omdat een nieuwe voorzitter nu de tijd heeft om te groeien.

Omdat ik geloof dat het democratisch gezond is om machthebbers op tijd af te lossen. Na 41 jaar CVP-staat moesten de christendemocraten in 1999 weg. Na 25 jaar PS-staat moesten de socialisten in 2014 weg (al had dat ook eerder mogen gebeuren). Na tien jaar voorzitterschap wordt het gevaar te groot dat je hele omgeving kritiekloos is en je de fouten niet meer ziet.

Omdat ik niet inzie hoe een verlengd mandaat plotseling een opvolger zal opleveren die de partij naar de verkiezingen van 2019 kan leiden.

Omdat er altijd wel redenen gevonden kunnen worden om de beste politicus van zijn generatie nog wat langer op post te houden.

Omdat er de volgende keer wel weer belangrijke verkiezingen in het verschiet zullen liggen. Omdat het er niet naar uitziet dat de federale regering in de komende vijf jaren veel rust gegund zal zijn. Omdat het perfecte moment om te vertrekken niet bestaat.

Omdat een goed moment om te vertrekken wél bestaat. Omdat je moet stoppen op een hoogtepunt.

Omdat De Wever de vorige keer beloofd heeft dat het de laatste keer zou zijn, en dat hij zichzelf overbodig zou maken. Omdat hij toen zei: ‘Veel politici maken de fout te denken dat ze onmisbaar zijn’. Omdat geloofwaardigheid ons grootste goed is.

Omdat ‘verandering voor vooruitgang’.

Omdat ik als vrouw het vrouwelijk gezicht van mijn partij amper terug kan vinden in de regeringen die net gevormd zijn. Omdat ik mij afvraag of je een volkspartij kan blijven met vrijwel alleen mannen aan de top. Omdat de voorzitter misschien een vrouw kan zijn als de minister het niet mag zijn.

Omdat voorzittersverkiezingen in een ledenpartij met een militante traditie meer moeten zijn dan een interne peiling of een ego-boost. 

Omdat ik dit stuk onder pseudoniem schrijf, in de wetenschap dat mijn vrienden en partijgenoten in mijn eigen dorp kwaad zullen zijn als ik de algemeen voorzitter publiekelijk afval. Daar klopt iets niet. Dat is niet de warme kant van de partij waar ik oprecht in geloof.

Omdat, diep in zijn hart, Bart De Wever weet dat ik gelijk heb.

(En Barry Goldwater verloor zijn verkiezingen met forfaitcijfers)