JavaScript is required for this website to work.
Media

De kilte van de Warmste Week

Puberale actie van Studio Brussel

Guido Lauwaert20/12/2017Leestijd 2 minuten
Beeld uit de Music for life slotshow uit 2016.

Beeld uit de Music for life slotshow uit 2016.

foto © Reporters

De Warmste Week, Music For Life is een solidariteitsactie die in de week voor kerstmis wordt georganiseerd door de VRT – Studio Brussel.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

De bedoeling van het soort acties als de Warmste Week zal wel oprecht zijn, al heb ik zo mijn twijfels. Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat het de initiatiefnemers vooral te doen is om zichzelf in het zonnetje te zetten. Ze moeten ook voortdurend wat nieuws bedenken om hun marktwaarde hoog te houden. Dat soort acties, vooral de manier waarop ze georganiseerd worden, heeft iets kleuterachtig.

Moderne Akela´s zijn het, de nieuwe Jugendführers die iedereen opstoken. Wie geen badge op de borst speldt, is tegen ons. Raus!

Zwijgende meerderheid

Nieuwslezers met badges op het scherm… je wordt er misselijk van. Ik althans. Velen met mij, maar de grote meerderheid durft het niet openlijk te zeggen. Ze doen mee, met het massaspel. Als ik ze er over aanspreek, halen ze de schouders op en zeggen, wegkijkend, dat ze niet willen beschouwd worden als asociaal. Nieuwslezers moeten neutraal blijven, zelfs afstand bewaren van goede doelen.

De initiatiefnemers bespelen ook de ijdelheid. Je gezicht op de tv en een praatje met een BV, het overgrote deel van de bevolking wil het maar al te graag. Ze zouden desnoods midden in de nacht hun kinderen uit bed halen of hun blote kont tonen, als ze de kans krijgen op een praatje met een van die mini-bv’s.

Een vlam van de Warmste Week

Vraag me niet met een badge rond te lopen. Ik ben geen kuddedier. Al even triest vind ik de mensen die in een shirt rondlopen waarop een logo gedrukt staat. Van Coca Cola, Hard Rock Café, de Rode Duivels et cetera. Vroeger kon je geld verdienen om als sandwichman rond te lopen. Nu betaal je veel geld om dat te doen. Hoe dwaas kan je zijn. Die logo’s zijn de nieuwe religieuze tekens.

Zelfs de minder dwazen laten zich verleiden om met hun god op de borst rond te lopen. Ik heb groot respect voor Einstein, Marx… om een paar voorbeelden te noemen, maar ik ga me niet belachelijk maken om met hun kop rond te lopen. Evenmin met slogans. Evenmin met slogans als PIZA QUEEN of STOP MAKING STUPID PEOPLE FAMOUS. Dat is net waar ze mee bezig zijn, de ‘stupid people’ te promoten, want ze zijn er een voorbeeld van.

Acties waar massa’s mensen aan meedoen bewijzen dat het volk nog steeds bereid is om samen te groeten, de arm gestrekt, de vuist gebald te hijsen boven ooghoogte, waar het fascisme begint. Het heeft niets geleerd van de geschiedenis, het klootjesvolk, het canaille zoals Louis-Ferdinand Céline samentroepende mensen noemde. Al even gevaarlijk zijn protestbetogingen. Ze beginnen al wandelend en eindigen marcherend, links-rechts, links-rechts… Die Fahne hoch! Die Reihen fest geschlossen! En de boel in elkaar timmeren.

Of toch?

Nee, ik zal nooit tot de nieuwste club van de Warmste Kweek of iets soortgelijks behoren. Heb het vroeger niet gedaan en nu ben ik te oud om het nog te doen. Denk nu niet dat ik niet aan goede werken doe. Het belangrijkste is mijn eigen voortbestaan. Maar af en toe ga ik voor de bijl.

Ruim een week geleden werd er aangebeld. Een zwarte jongen van een jaar of achttien. Andy. Uit Ghana afkomstig. Hij woont al acht jaar in België en spreekt beter Nederlands dan die Lekkende Dakgoten van Music For Life. Andy en zijn maten waren in de wijk bezig om mensen een maandelijkse betaling aan te smeren voor Artsen zonder grenzen. Het was bitter koud. Hij stond te bibberen. Ik heb hem uitgenodigd op een kop thee waar hij gretig op inging. Met waarlijk enthousiasme, niks gekunsteld, prees hij ‘zijn waar’ aan. Zijn oprechtheid stond in schril contrast met dat opgeklopte gedoe van de voortrekkers van de Warmste Week.

Ik heb ingetekend. En hij gaat nog eens aanbellen om een praatje te maken bij een kopje thee. Want hij voelt zich vaak eenzaam. De mensen zijn eerder solidair met de arme in een ver land dan bezorgd om hun buren.

Ik hoop dat ik thuis ben. Hij is welkom.

Categorieën

Guido Lauwaert (1945) is organisator, regisseur, acteur, auteur, columnist, recensent voor o.a. Het Laatste Nieuws, NRC Handelsblad, Het Parool, VPRO-radio, Knack en Doorbraak. Hij richtte de Poëziewinkel op (later Poëziecentrum) en heeft een grote liefde voor Willem Elsschot en Paul van Ostaijen.

Commentaren en reacties
Gerelateerde artikelen

‘Sick’ is een relevante en hilarische roman waarin Bavo Dhooge alle humoristische registers opentrekt, zonder daarbij ook maar een moment de vinger van de pols van de maatschappij te halen.