De Russen lachen zich waarschijnlijk een kriek, nu de oorzaak van het lek rond ‘supergeheime’ militaire informatie een snotneus uit Massachusetts blijkt, die voor de lol en om zich interessant te maken, de documenten op zijn chatgroep deelde. Hij was een laaggeplaatste reservist in de luchtmacht, met een communicatie-ondersteunende functie, vandaar. Zoals zovele twintigers een cyberfreak en gamer. En zowaar een beetje rechts-libertarisch, helemaal geen linkiewinkie met wereldverbeterende ambities.

De manier hoe hij ontmaskerd werd, heeft iets hilarisch: niet de FBI maar een reporter van de New York Times vergeleek het patroon van een stuk tafelgraniet op de achtergrond met dat van een online geposte familiefoto. Bingo! Dit keukentafelverhaal moet natuurlijk wel gekaderd worden in de context waarin het past: dat er dagelijks honderden Oekraïense soldaten sneuvelen voor hun land, en dat het lekken van militaire informatie het verschil tussen leven en dood kan betekenen voor jongens die zo oud zijn als mijn zoon.

Televisiecultuur

VRT Canvas

Oud-kolonel Roger Housen: een ingewijde van het Pentagon, en iets té graag op tv.

Gedaan met lachen dus, tijd voor serieuze bedenkingen. Het heet dat Oekraïne, dankzij de westerse steun en de bijbehorende spionagetechnologie, tactisch en strategisch superieur is. Helaas zweert het Westen ook bij een open samenleving die, hoewel beknot door politiek correcte dogma’s, zweert bij de vrije doorstroming van informatie. Iedereen mag alles weten, de media zijn elke dag op zoek naar primeurs, en gepensioneerde militairen zoals oud-kolonel Roger Housen genieten van elk tv-moment waarop ze monkelend over inside-informatie berichten.

Anders gezegd: de Russische strategen moeten maar gewoon tv kijken, internet surfen en kranten lezen. Vooral de BBC lijkt heel goed geïnformeerd en bericht dagelijks gedetailleerd over de situatie aan het front, de aanwezigheid van materieel, de staat van de troepen, enzovoort. Ook op het internet valt heel wat te rapen. We verbazen ons over het gemak waarmee de gamer Jack Teixeira top secret militaire informatie te grabbel gooide, maar de vluchtroutes van het ‘supergeheime’ Amerikaanse spionagevliegtuig Global Hawk boven Oekraïne zijn op allerlei gespecialiseerde websites door elke amateur te volgen.

Dat gebrek aan discretie leidt in vredestijd tot vermakelijke verhalen, maar in oorlogstijd tot cadeaus aan de vijand. Krek een jaar geleden kaartte ik dat al eens aan in een stuk, getiteld ‘Hoe stiller het Kremlin, hoe spraakzamer de Ruslandkenners en experts’. Sinds de Vietnamoorlog, nu al meer dan een halve eeuw geleden, boden de pers en de embedded journalists het publiek dagelijks een inzicht op het front vanop de eerste rij. Oorlogsverslaggeving en televisiecultuur bleken een perfecte match, tussen de soaps en kwissen door.

De mythe van de ‘open samenleving’

VRT

George Soros, doodgraver van het Europese verlichtingsdenken?

Dat Vladimir Poetin zich kostelijk amuseert met de westerse open society, door de filosoof Karl Popper (1902-1994) gepropageerd en door diens adept George Soros verder geconcretiseerd in 1001 projecten, is de logica zelve. We praten en tateren maar raak, de democratie en de tolerantie zijn nog steeds onze heilige koeien, maar ondertussen is er iemand ijverig nota aan het nemen en heeft er een nieuwe tsaar opgeroepen tot een heilige oorlog tegen het decadente Westen. Rusland, dat is het land waar een kind naar een instelling vliegt omdat het een tekening maakte die niet patriottistisch genoeg oogde. Wil iemand in zo’n maatschappij leven? De vingers blijven naar beneden zie ik.

George Soros is een notoir verdediger van de multicultuur, een open migratiebeleid en de Europese eenmaking. Maar dat zijn grote goeroe Karl Popper ook waarschuwde voor de grenzen aan dit model, en het gevaar dat we totalitaire adders aan de boezem koesteren, is hem blijkbaar vreemd. Die adders heten vandaag de islam, zonder twijfel, de woke-ideologie, maar ook de Verhofstadtiaanse cultus van het globalisme en het kosmopolitisme. De ‘open samenleving’ is een weerloze samenleving. De verdedigers van een maatschappij zonder grenzen en zonder sluitspieren blijken de doodgravers van het Europese verlichtingsdenken.

Terug naar de amateur-spion Jack Teixeira. Een patriot naar het schijnt, een nette jongen uit een republikeins nest zonder uitgesproken politieke agenda. De status van de beveiligingsprotocollen wordt er des te belachelijker door, want hoe makkelijk moet het dan niet zijn voor professionele spionnen en hackers? Amerika is ook het land waar presidenten gevoelige mails laten rondslingeren en zelfs ‘classified’ dossiers mee naar huis nemen om in hun garage te stapelen. Deze achteloosheid, die na het einde van de Koude Oorlog, begin de jaren ’90, in alle echelons, ook diep in het Pentagon, moet geslopen zijn, zet ons nu met de billen bloot. Het feit dat Teixera een verstokt gamer is, en het wellicht allemaal maar als een ‘war game’ ziet, wijst op een postmoderne mentaliteit die in oorlogstijd, de échte dan, fataal is.

Polarisatie

Wiki

Wat zich ooit aandiende als ‘open kennisproject’, blijkt vandaag geïnfiltreerd door linkse activisten.

De media moeten zich bezinnen over de rol die ze hierin spelen. De talloze militaire ‘experts’ die de tv-praatprograma’s bevolken, veel zeveren maar ook af en toe echt uit de biecht klappen, mogen terug iets leren over discretie en geheimhouding. In die zin heeft de jonge reservist uit Massachussets ons én zijn vaderland misschien wel een grote dienst bewezen.

De mythe van de open samenleving is gedateerd, het nieuwe devies in de polaire maatschappij heet ‘waakzaamheid’. Geen complot-paranoia, maar tactisch verantwoorde communicatie, in het besef dat neutrale informatie niet bestaat, en dat data altijd in de verkeerde handen kunnen terecht komen. We leven nu eenmaal niet in de beste der mogelijke werelden waar men ‘stil en ongedwongen alles voor elkander doet’. Dit is géén game maar bittere realiteit, en de vijand luistert mee.

Ik maak nu een hele grote sprong naar Vlaanderen en de rol van de media, ook de sociale media. Ik vertelde u al dat het lemma over mijn persoon in Wikipedia is gecorrumpeerd en lasterlijke elementen bevat die niet kunnen verwijderd worden. Ook dat is het bewijs dat we in een nieuw paradigma zitten. Het jaren ’90-idee van de open, objectieve encyclopedie van en voor iedereen, is dood. Wikipedia is in handen geraakt van linkse activisten die het platform gebruiken voor afrekeningsdoeleinden. Het bewijst dat ook het grote, vrij internet een fictie is geworden, en dat we moeten wennen aan een nieuwe realiteit van de polarisatie.

Door alsmaar te moeten ‘verbinden’, zijn we het vijandbeeld en het instinct van de gezonde argwaan verleerd. Men kan zolang verbinden tot men compleet verstrikt zit in de ontkenning en de leugen. Een nieuw ethos dringt zich op, en daar mag rechts stevig voor gaan. Kies met zorg uw vrienden, respecteer uw tegenstanders, probeer ze te doorgronden en blijf alert. Het is de enige manier om een cultuur te redden die sinds Voltaire een modern gezicht kreeg. We hebben iets te verdedigen, echt.