Wat is in gevaar? De democratie of de elitaire dogma’s?

De presidentsverkiezingen in Frankrijk en de opvang van asielzoekers door het Verenigd Koninkrijk in Rwanda zetten enkele vragen op scherp. Is onze democratie in gevaar? Is die nog meer in gevaar als Marine Le Pen president van Frankrijk wordt of je asielzoekers opvangt in een Afrikaans land? Of zijn dat pogingen om de democratie te redden?

Gevaar!

Zelfs nog voor er in de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen was gestemd waren er in de media al doemberichten. ‘De democratie is in gevaar’. Daarmee wordt de toon gezet dat enkel traditionele partijen de democratie verzekeren. Alsof bij een verkiezing van Le Pen tot president, Frankrijk de autocratische weg op zou gaan.

Mag ik de vraag opentrekken? Was de verkiezing van Donald Trump tot 45^ste president van de VS een eenmalig weeffoutje of het begin van iets nieuw? Stemmen de kiezers van Trump en bij uitbreiding van Le Pen, Mélenchon, Vlaams Belang of PTB uit protest, als ‘foertstem’ of uit overtuiging omdat ze iets anders willen?

Democratie zonder evenwicht

We moeten er ons van bewust zijn dat er altijd een mogelijkheid bestaat dat de democratie in gevaar komt. Ze is niet vanzelf gekomen en zal niet vanzelf blijven. Nog niet zo lang geleden werd daarbij gekeken naar de opkomst van ‘extreemrechts’, maar ook naar radicale moslimpartijen. De vraag was dan hoe ver we mogen gaan om onze democratie te beschermen? Is die vraag vandaag opnieuw aan de orde? Zijn de wederzijdse controlemechanismen en machtsevenwichten nog op punt in onze democratie? Want dat is toch dé garantie dat die democratie op het spoor blijft? Zeggen de namen Johan Vande Lanotte en Didier Reynders u iets?

Laat ons beginnen met de evenwichten. Het evenwicht tussen parlement en regering is in ons systeem zoek. De particratie zit er tussen. Daarnaast zien we dat bij veel politici en in de pers (de vierde macht) ‘democratie’ inhoudelijk wordt ingevuld. De mate van democratie wordt door hen afgemeten aan de resultaten van die democratie.

Politieke dogma’s

Onze politiek draait zo rond dogma’s van een progressief-liberale-globalistische groep, noem het een elite, die niet in vraag mogen worden gesteld: pro-EU (meer, groter, machtiger), pro-globalisme, een bepaalde graad van wokisme, genderideologie, cordon sanitaire, pro-abortus, geen gesloten grenzen en klimaatdadendrang. Tot voor kort was daar ook bij dat defensie een humanitaire invulling moest krijgen, want er komt geen oorlog meer in Europa.

Die standpunten worden vrij breed gedeeld in de politiek, van delen van de N-VA, over Open Vld, CD&V tot Vooruit en Groen. Ook het grootste deel van de pers deelt die consensus. Enkel een deel van de N-VA, het Vlaams Belang en PVDA staan daar buiten. Enkel zij gaan niet mee in die consensus. Dus zijn die drie partijen per definitie verdacht. Ze brengen de opvatting over democratie van wie het voor het zeggen heeft in gevaar.

Welke democratie?

Een groot deel van de politiek en de pers meet de gezondheid van de democratie af aan hun ideologische overtuiging. Politieke stromingen die hun ideologische consensus doorbreken, verklaren ze als een gevaar voor de democratie.

Al dertig jaar zie je dat vanuit de systeempartijen en de pers gezegd wordt dat een stem voor een partij buiten hun consensus een ‘verloren stem’ is. Dat heeft jaren gewerkt. Van het Vlaams Blok tot de verkiezingen van Marine Le Pen tegen Macron in 2017. In 2017 was van bij het begin duidelijk dat Le Pen kansloos was in de tweede ronde. Vandaag durft niemand uitspraken te doen. Er is dus alweer iets veranderd.

Waarom verliest dat argument aan kracht? Misschien omdat kiezers ervaren dat stemmen voor systeempartijen zinloos is. Kiezers zien dat er niets verandert en voelen dat het niet de kant opgaat die zij willen. Wat je ook stemt, je krijgt eenzelfde progressief-liberaal globalistisch beleid. Het is een historische fout van de N-VA geweest daar veel te ver in mee te gaan.

Tegelijk zien de burgers hoe dat progressief-liberaal systeem verder afglijdt naar meer problemen. Mensenrechten worden opgetrokken of geminimaliseerd, naarmate het uitkomt. Een asielzoeker terugsturen is een misdaad, laat staan die opvangen in een derde land. Maar disproportionele beperkingen van de vrijheden van burgers zijn geen probleem. Het parlement, rechtbanken en de pers volgen.

Bureaucratie

De progressief-liberale consensus dringt diep binnen in allerlei bureaucratische regeltjes die heel het leven regelen. De EU is daar sterk in, maar ook onze overheden. Niet of je goed lesgeeft telt, wel of je alle regeltjes volgt en aan de bureaucratische vereisten voldoet.

Elke vereniging moet in haar statuten een progressief-liberale geloofsbelijdenis uitspreken of subsidies zijn onmogelijk. Wie mee het gedachtengoed uitdraagt wordt daarvoor ruim gesubsidieerd. Zo versterkt het systeem zichzelf.

Maar ondanks dat alles broeit er wat. Het hele systeem slaagt er blijkbaar niet in om de burger te overtuigen van De Waarheid. Die balorige burger stemt meer en meer op politici buiten de consensus. Die doet meer en meer beroep op media buiten de consensus. Waardoor die media en vooral sociale media onder vuur komen. Ook daar moet de progressief-liberale consensus de norm zijn, die wordt desnoods wettelijk opgelegd. Als de eigenaars het al niet voorzien in hun algoritme.

Signaal van de kiezer

Is het electorale succes van Le Pen, Mélenchon, Vlaams Belang, PVDA dan het einde of een correctie op onze democratie? Al dertig jaar zeggen politici dat ze het signaal van de kiezer ernstig nemen. Om vervolgens die kiezer te beschuldigen racistisch, antidemocratisch of wat dan ook te zijn. En dan doen ze verder zoals ze deden.

De democratie biedt een uitweg voor kiezers die verandering willen. Misschien omdat er verandering nodig is. Een verandering van regime als het ware. Dan blijkt de consensus over de democratie van wie vandaag het hoge woord voert, in gevaar. De vraag is of dat een kortstondige opstoot is die als koorts gaat liggen, of het begin van iets nieuws.