JavaScript is required for this website to work.
Communautair

Welvarend ondanks, niet dankzij België

Jonas Naeyaert28/1/2016Leestijd 2 minuten

Een onafhankelijk Vlaanderen zal rijker en vooral democratischer zijn, want België functioneert helemaal niet.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

In het interview ‘De meerwaarde van België is evident’ (De Standaard 23 januari 2016) breekt historicus Bruno De Wever een lans voor België. De meerwaarde zou evident zijn omdat er in België zoveel compromissen moeten worden gemaakt. Sorry, professor De Wever, maar als ik vaak kan praten met de fietsenmaker omdat de banden van mijn fiets steeds leeglopen, betekent dat niet dat mijn fiets ‘evidente meerwaarde’ heeft.

Er moeten inderdaad veel compromissen gemaakt worden in België. Maar is dat goed? Als men hoort over een ‘compromis à la belge’ denkt men niet ‘oh, een billijke en efficiënte oplossing’, maar aan een geharrewar waar niemand tevreden over is en waar je drie juristen voor nodig hebt om het uit te leggen.

Tonnen geduld en heel wat overredingskracht zijn nodig om uit te leggen wat de zesde staatshervorming precies inhoudt en waarom ze netto geen achteruitgang inhoudt voor Vlaanderen of Wallonië.

Volgens Bruno De Wever is België een functionele en transparante staat die zijn legitimiteit haalt uit het democratische gehalte van zijn beslissingen. Dat is een wel erg rare definitie van democratie. Een zin later zegt hij dat in België elites in achterkamertjes de beslissingen nemen en later oplepelen aan de bevolking. Een kleine groep mensen die in het geheim beslissingen neemt, met zo weinig mogelijk participatie, dat is nu net wat democratie niet is. Als historicus zou Bruno De Wever trouwens moeten weten dat die ene keer dat België heeft geëxperimenteerd met directe democratie (het referendum over de Koningskwestie in 1950) dat bijna op een burgeroorlog uitdraaide.

België zou ook functioneel zijn, klinkt het in het interview. Wij hebben het wereldrecord voor de langste regeringsformatie. En als er sneller een regering op de been wordt gebracht, zoals bij de regering-Michel, dan wordt die in Wallonië amper door een kwart van de bevolking gesteund. Functioneel zou ik dat niet noemen.

Daarnaast zou ons land het best uitgerust zijn voor de superdiversiteit die we vandaag meemaken. Er zijn inderdaad serieuze demografische veranderingen, maar laten we niet de illusie creëren dat België goed met die uitdagingen overweg kan. Het integratiebeleid is gesplitst omdat we het niet eens zijn over hoe dat er moet uitzien. En in Brussel maken we er nog altijd ruzie over.

Wij werken met België niet aan superdiversiteit maar aan superabsurditeit. Wallonië en Vlaanderen willen steeds andere kanten uit. Maar Vlamingen vormen een meerderheid en daarom kan/mag België niet normaal democratisch functioneren. Di Rupo wist het al: ‘België’ en ‘democratie’ zijn allergisch voor elkaar. Bijzondere meerderheden, gemeenschapscommissies, alarmbellen, belangenconflicten, pariteiten, bilaterale benoemingen tot roterende voorzitterschappen in internationale raden, je kunt het zo gek niet bedenken of België heeft het uitgevonden.

Hard werken

Vlaanderen is welvarend ondanks België. Dat we kunnen thuiskomen met een redelijk volle boodschappentas is niet door het Belgische gat in de tas (de transfers van Vlaanderen naar Wallonië) maar omdat Vlamingen hard werken. En wat die ongelijkheid betreft: onze sociale zekerheid staat net onder spanning door Waalse druk in de uitgaven.

Tot slot: een onafhankelijk Vlaanderen zal er wel anders uitzien dan België. Het zal miljarden meer hebben om te investeren in onderwijs, sociale zekerheid, belastingverminderingen of wat dan ook dat die nieuwe democratie zal beslissen. En dat is de beste verandering: in Vlaanderen zal een gezonde democratie kunnen functioneren. Geen absurde constructies, wel burgers met een goed zicht op de overheidswerking (en daardoor meer politiek engagement) en een overheid die niet over zichzelf struikelt wegens tegenovergestelde voeten. Welkom aan het Vlaanderen van morgen en adieu aan het compromis à la belge.

Jonas Naeyaert is woordvoerder van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), deze bijdrage verscheen eerder in De Standaard

Foto (c) Reporters

Categorieën

Doorbraak publiceert graag en regelmatig artikels die door externe auteurs worden aangebracht. Deze auteurs schrijven uiteraard in eigen naam en onder eigen verantwoordelijkheid.

Commentaren en reacties