JavaScript is required for this website to work.
post

Wie A zegt moet ook B denken

ColumnLudo Abicht10/5/2012Leestijd 2 minuten

De behoudsgezinde verdedigers van het Belgische status-quo hebben overschot van gelijk: wanneer flaminganten A zeggen, wat hier staat voor meer autonomie, zit daar bewust of onbewust een verborgen agenda achter.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Meer autonomie, meer bevoegdheden, kan niet anders dan op termijn leiden tot de afbraak van het federale niveau, tot schaamteloos open of diplomatisch omfloerst separatisme. Maar ook de progressieve tegenstanders hebben gelijk: indien we, wat de goden mogen verhoeden, ons zouden laten leiden door het stemgedrag van de burger, dan zal dat autonome Vlaanderen er sociaal-economisch inderdaad anders en liberaler uitzien dan het huidige systeem. Met het gevolg dat de sociaal-economisch burgerlijke flaminganten in feite op rozen zitten want de tijd en het toenemende ongeduld van de Vlaamse kiezers spelen in hun voordeel. De autonomie, welke concrete vorm die ook gaat aannemen, komt stap voor stap dichterbij, ondanks alle legale en minder nette manoeuvres van de traditionele partijen en machten. Dat zal bijvoorbeeld de positie van de vakbonden onvermijdelijk moeilijker maken, een besef dat dan ook hun gezamenlijke afkeer van om het even welke Vlaams-nationale partij afdoende verklaart. Nee, het zal geen ‘sociaal bloedbad’ worden, want zo’n drastische confrontatie is nog nooit de modus operandi van de historische Vlaamse Beweging geweest, maar het zou intellectueel oneerlijk zijn een dergelijke ontwikkeling naar het centrum te willen ontkennen.
Maar wat doen dan die flaminganten die uit democratische overtuiging een duidelijk omschreven en wederzijds afgesproken confederaal model verkiezen boven het huidige schijnfederalisme, maar in geen geval akkoord gaan met een mogelijke vermindering of afbraak van de sociale zekerheid, die vinden dat een militante (in plaats van bureaucratische) vakbond meer dan ooit noodzakelijk is, die wél bereid zijn met Walen en Franstaligen te onderhandelen over een meer transparante vorm van solidariteit, maar die solidariteit als zodanig niet willen opgeven en die zich beroepen op het succes van verwante linkse bewegingen van autonomisten in het buitenland, bijvoorbeeld in Schotland of Catalonië?
Ook voor hen geldt de regel dat ‘wie A zegt ook B moet denken’: deze linkse Vlaamsgezinden moeten vanaf het begin duidelijk maken dat ze er alles zullen voor doen om te verhinderen dat een meer zelfstandig Vlaanderen op sociaal gebied een achteruitgang zou inluiden. Ik denk dat het bestaan en het relatieve succes van bijvoorbeeld de Gravensteengroep op zijn minst heeft aangetoond dat er binnen de huidige Vlaamse Beweging plaats is voor mensen die zich links van het centrum opstellen. Juist daarom vormt deze groep een grotere uitdaging voor de verdedigers van het oude België dan een extreemrechtse formatie als het Vlaams Belang die het cliché over het egoïstische en egocentristische Vlaanderen alleen maar bevestigt, of zelfs dan een democratische partij als de N-VA, die op sociaaleconomisch vlak dichter bij de patroons staat dan bij de Vlaamse arbeiders. We kunnen het als volgt formuleren: in een toekomstige Vlaamse deelstaat zal een linkse oppositie die zich niet tegen deze staat op zich richt meer dan broodnodig zijn.

Personen

Ludo Abicht (1936) studeerde klassieke en Germaanse filologie en filosofie. Doceerde literatuur en filosofie in Canada, de VS, aan UGent, UAntwerpen en P.A.R.T.S. (Brussel). Publiceerde over ethiek, jodendom, het Palestijnse vraagstuk, de Bijbel, nationalisme en interculturaliteit. Ecotoop: de dissidente minderheid (marxist in de Vlaamse Beweging, flamingant binnen radicaal links, Bijbellezer binnen de vrijzinnigheid, Hegeliaan binnen een postmodernistisch paradigma, irritant niet-politiek correct). Resultaat: tegelijkertijd een eeuwige loser én een militant verdediger van de hoop.

Meer van Ludo Abicht

Dit boek wordt voorgesteld als een faction, een historische roman die gebaseerd is op ware feiten, waarin de witte plekken, bijvoorbeeld de gesprekken en discussies, zo waarheidsgetrouw mogelijk worden gereconstrueerd. Het is een genre waarvan onder meer de Engelse auteur Hilary Mantel [https://boeken.doorbraak.be/boekzoeker/?search=Hilary+Mantel] het grote voorbeeld geworden is, maar dat we ook bijvoorbeeld terugvinden in het fictieve hoofdpersonage …

Commentaren en reacties