Een gebrek aan creativiteit kan de Brusselse regering niet verweten worden. Als het om het besteden van openbaar geld gaat tenminste.

In 2010 wou men het voor ambtenaren aantrekkelijker maken om te kandideren voor topfuncties in de administratie. Die jobs hadden een duur van vijf jaar, eventueel verlengbaar en goed betaald. Maar wie nadien terugkeerde naar zijn vroeger werk viel terug op een lager loon en had promotiemogelijkheden gemist.

Daarom kwam iemand, die nu waarschijnlijk anoniem wil blijven, met dit idee: van wie er twee mandaten als directeur opzitten had, zou het loon gewoon doorbetaald worden tot het pensioen.

Een loon om niets te doen

Een soort ‘Win for Life’ noemde iemand uit regeringskringen het in Le Soir. Een loon van minstens 10.000 euro per maand tot zijn 65. Een van de gegadigden was een voormalige medewerkster van het kabinet van Guy Van Hengel (Open Vld) , de vroegere minister van Financiën. Zij mag rekenen op een jaarlijks loon van maar liefst 316.000 euro, waarmee twee jobs op A5-niveau zouden betaald kunnen worden.

Omdat het wel heel grof was om iemand zoveel geld te geven om niets te doen tot zijn 65, werd voor haar een titel verzonnen waarvan niemand blijkt te weten wat van haar verwacht wordt. Zij wordt diensthoofd ‘Brusselse synergie’ en ze zou de administratieve directies beheren ‘die een rol spelen in de regionale coördinatie’. Een volstrekt overbodige functie, die er enkel is gekomen om politieke redenen. Een andere gegadigde mag de hulp aan Oekraïners overzien, hoewel hij op dat vlak niet de minste ervaring heeft.

Le Soir

In niet één organigram dat opgesteld is met goed en zuinig bestuur als uitgangspunt, zou men deze dure benoemingen overwogen hebben. Ze zijn volstrekt overbodig en nutteloos maar vooral zeer duur. Maar het is net goed bestuur dat in Brussel, net als op alle andere politieke niveaus in dit land, het steeds moet afleggen tegen partijbelangen.

Dat niet één regeringslid de krankzinnigheid besefte van deze regeling, is hoogst merkwaardig. In Brussel zag men er geen graten in, tot het uitlekte in de pers. Ere aan wie ere toekomt: Le Soir laat zich de laatste tijd kennen door onderzoeksjournalistiek van een zeer hoog niveau: over de geldverspilling in Wallonië, de corruptie in het Europees Parlement en nu de ‘Win for Life’ van de Brusselse regering.

Rekenhof

De Brusselse politieke zwaar-en lichtgewichten tillen niet zwaar aan doordachte besteding van overheidsgelden en enige orthodoxie in de boekhouding. Het Rekenhof slaagt er ook al niet in om de Brusselse regering op betere beheersgedachten te brengen. Elk jaar zakt de begroting dieper weg in het rood. Dat heeft ook gevolgen voor de schuld, die in de richting van de 10 miljard euro gaat. Het afbetalen daarvan zal door de stijgende rentevoet in 2023 liefst 34% meer kosten.

Een gewone sterveling die zijn schulden ziet oplopen, zal proberen te snoeien in zijn uitgaven. De Brusselse regering belooft dit ook te doen. Maar hoe waarschijnlijk is het dat ze dit zal aandurven met de nakende verkiezingen van 2024?

Splendid Isolation

Dat blijkbaar niemand in de regering aanstoot gaf aan de ‘Win for Life’-regeling voor hoge ambtenaren is symptomatisch. Het tekent een mentaliteit van slordige beheerders die de burger laten opdraaien voor hun fratsen. Er kan niet genoeg herhaald worden dat er vergeleken met de andere regeringen van dit land nergens meer kabinetsmedewerkers zijn dan in Brussel. Minister-president Rudi Vervoort heeft zelfs dubbel zoveel personeel als zijn Vlaamse confrater Jan Jambon. Momenteel hebben de 19 Brusselse gemeenten bijzonder grote financiële moeilijkheden en zien ze geen andere uitweg dan de opcentiemen op de onroerende voorheffing op te drijven. Ze zijn door het Gewest verplicht hun begroting in evenwicht te houden, iets wat de gewestelijke regering zelf niet doet.

De Brusselse bestuurders wanen zich in een ‘splendid isolation’ en kijken minachtend naar al wie bedenkingen heeft bij hun bestuur. Maar het geld kan niet blijven uit de hemel vallen. En met de stijgende rente zou de afrekening voor de burger er wel eens snel en pijnlijk kunnen aankomen.