Limburg noteert 27% meer coronabesmettingen dan vorige week. Overal neemt de besmetting bij kinderen fors toe. De levering van voldoende vaccins is onzeker. Wat als mensen één spuit krijgen en er te weinig voorraad is voor een tweede spuit? En werken de ’oude’ vaccins wel tegen de nieuwe Britse en Zuid-Afrikaanse variant van het virus?

Het onderwijs als kinderopvang

Tegen deze achtergrond van nieuwsfeiten en onzekerheden kondigden ministers Frank Vandenbroucke en Ben Weyts gisterenavond hun nieuwe coronamaatregelen af. Sjofel, erbarmelijk, ruim onvoldoende. Men voelt zo de invloed van electorale angst en de druk van het grote bedrijfsleven. Dat beschouwt het onderwijs onverbloemd als zijn kinderopvang. En de gefrustreerde pubers van vandaag zijn bij de verkiezingen van 2024 stemgerechtigd, nietwaar?

Minister Ben Weyts wil beperkte maatregelen voor scholen met een zware besmettingsgraad. Hij is een tegenstander van een consequente sluiting van alle scholen tot het gevaar voorbij is. Tenslotte zijn er ‘maar’ 400 van de 4000 scholen zwaar geteisterd door het virus. Vergelijk dat even met een supermarktketen waar men een giftig voedingsmiddel ontdekt. Als 1% van de voorraad dodelijk is, zou men dan niet de totaliteit uit de rekken halen?  Ja natuurlijk.

En dat terwijl het ene voedingsmiddel nadien probleemloos kan worden vervangen door een ander. Wat met onze kinderen en kleinkinderen niet het geval is.

Liever onderwijsachterstand dan dode kinderen

Het argument van de mogelijke leerachterstand is verwaarloosbaar. Vergelijk het even met de onderwijssituatie in de Tweede Wereldoorlog. In 1940 kreeg ons onderwijs te maken met ‘de vlucht’ en de algemene ontreddering van het openbaar leven. In de oorlogsjaren was er een nijpend tekort aan onderwijzend personeel. Klassen van dertig of veertig leerlingen waren geen uitzondering. Of één leerkracht voor twee studiejaren. Met onvoldoende of verouderde schoolboeken.

In 1944-1945 leed het onderwijs onder de stuiptrekkingen van de bezetting, de bombardementen, de bevrijdingschaos. Onderwijsachterstand was de regel, niet de uitzondering. Toch is het deze generatie die de wederopbouw van de jaren 1950 heeft gepresteerd. En de welvaart van de jaren 1960.

Vergeet niet dat we daar bovenop in 1946 de ’nieuwe spelling’ kregen. Terwijl de leerboeken nog in de oude spelling waren. Kan het verwarrender? De nieuwe Woordenlijst van de Nederlandse taal, het zogenaamde Groene Boekje, liet zelfs op zich wachten tot 1954. Onderwijsachterstand is een heel relatief iets, zo bleek proefondervindelijk. Het IQ van de kinderen wordt er immers niet door aangetast.

Hebben we niet liever levende kinderen met een eventuele onderwijsachterstand, dan meer dode kinderen binnen een ‘normaal’ werkend schoolsysteem? Waarom handelt de minister er dan niet naar?

Bankiers moeten bedrijven helpen

Het ‘sterk afraden’ door de regering van niet-essentiële verplaatsingen naar het buitenland in de kerst- en nieuwjaarsperiode werd door onze landgenoten massaal genegeerd. Met als gevolg een sterke stijging van de besmettingen door de jodelende skiërs. Nadien gevolgd door een evenredige stijging van het aantal ziekenhuisopnames en van de overlijdens. Algemeen geklaag hierover. Maar heeft men daar iets uit geleerd?

Jawel, beweert minister Frank Vandenbroucke: voor de krokusvakantie geldt daarom een algemeen verbod voor niet essentiële verplaatsingen naar het buitenland… tot 1 maart. En wat daarna? Dan volgt immers snel de paasvakantie. Dan de maand mei met zijn aaneenrijging van lange weekenden. Daarna de zomerperiode… Had men niet beter verordend: verbod op niet-essentiële verplaatsingen naar het buitenland tot de cijfers substantieel zijn gedaald? Ja natuurlijk, maar het bedrijfsleven, nietwaar?

Bedrijven in moeilijkheden moeten bij de banken terecht kunnen. Hebben die daarvoor wel het geld? Dat is nu net de meevaller van het moment: banken kunnen bij de Europese Centrale Bank haast onbeperkt lenen tegen 0%. De regering zou dus dringend werk moeten maken van een wetgevend kader waardoor de redding van bedrijven in moeilijkheden niet meer alleen afhangt van de welwillendheid van de bankiers. Maar tja, de haute finance tegen de haren in strijken…

Wat we zelf ontduiken, doen we beter

Blijft het ‘verbod voor niet essentiële verplaatsingen naar het buitenland’. Zal het beter werken dan het ‘streng afraden’ van twee maanden geleden? Niets is minder zeker. Kijk naar de lijst van de uitzonderingen en je ziet meteen dat dit ‘verbod’ zo lek is als een zeef. Geen Belg die geen gaatje zal vinden. Een papiertje invullen volstaat in de meeste gevallen.

Het ‘verbod’ staat trouwens stijf van de inconsequenties. Heb je een relatie met iemand die in Rijsel of Maastricht woont? Formuliertje ‘op erewoord’ invullen dat het hier om een ‘duurzame relatie’ gaat is al genoeg om je uitzondering te rechtvaardigen. Maar je zus bezoeken in Duinkerken of Eindhoven, ha neen, dat kan niet. Oplossing: je vult een verklaring in dat je met je zus een ‘stabiele en duurzaam onderhouden relatie’ hebt en de zaak is in orde. Dat kan dan een platonische of een incestueuze relatie zijn, maar wie gaat dat – of het tegendeel – bewijzen?

Het had eenvoudig en duidelijk gekund: uitzonderingen alleen voor gehuwden of mensen met een samenlevingsovereenkomst. Een duidelijke, controleerbare en niet improviseerbare norm. Te veel moed gevraagd van onze politici.

Overdrijf ik? Ik hoop het van harte. Liever nu overdreven waarschuwingen dan binnenkort een overdreven aantal overlijdens.