JavaScript is required for this website to work.
Multicultuur & samenleven

Ze bestaan, de samenlevers

Een dag na de ‘nachtmerrie’

Peter De Roover29/8/2013Leestijd 3 minuten

Het artikel van Peter De Roover over het racismedebat dat hem nachtmerries bezorgde, lokte vele reacties uit. De auteur pikt er enkele uit.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Het artikel ‘ik heb een nachtmerrie – racisme is geen zwart/witverhaal’ bleef gisteren niet onopgemerkt. De reacties stroomden binnen en het werd druk gedeeld en verspreid via de sociale media, waarvoor mijn grote dank overigens. Ook dank voor de fijne woorden van lof die ik mocht ontvangen.

Volgende interessante reactie zet het racismedebat in een ander, breder perspectief: ‘Ik heb zelf al veel over dergelijke onderwerpen nagedacht. Volgens mij ligt het probleem vooral in het feit dat a) mensen liever de schuld bij een ander leggen en b) zichzelf zien als de enige unieke die achtergesteld  wordt.

a. Het zijn de zwarten, de doppers, de politiekers, de walen, … maar zeker niet ik (die in het zwart werk, doe alsof ik ziek ben,…) die fout zit;

b. Racisme, discriminatie, uitgesloten voelen/uitsluiten zijn voor mij vooral het bewijs dat veel mensen over alle grenzen en rassen heen anderen buitensluiten (de rosse, de scheve, spleetoog, de makak, de stotteraar, de dikke, brillekas…) om zelf tot een groep te kunnen behoren.’ (einde citaat)

Racisme wordt dan één van de vele uitingsvormen van de diepmenselijke neiging tot zelfverantwoording en zoektocht naar geborgenheid. Een boeiende aanvulling want vanuit dat perspectief vormt de groep die racisme ondervindt eerder een toevallig slachtoffer (wat het feit niet minder erg maakt uiteraard). Iemand moet de zondebok spelen. Voor een groep autochtonen zijn dat de allochtonen. Voor een groep allochtonen zijn dan weer de (autochtone) racisten de gedroomde zondebok.  

Zowel racisten als degenen die het woord graag misbruiken om hun eigen verantwoordelijkheid te ontlopen, leggen de schuld inderdaad bij de ander (a) en zien zichzelf als de enige, unieke die achtergesteld wordt (b).

In een andere reactie stond dat ik een derde groep vergeet die het voor ‘de anderen verkloot’, namelijk de professionele anti-racisten. Het nieuwe boek van Thierry Baudet ‘Oikofobie’ (afkeer voor het eigene), dat een dezer dagen verschijnt, gaat daar over. Duitsers kennen het begrip ‘Schreibtischmörder’, volgens Dudenjemand, der von verantwortlicher Position aus ein Verbrechen o. Ä. vorbereitet oder veranlasst und von anderen ausführen lässt’. Dat is dus iemand die vanuit een verantwoordelijke positie een misdrijf voorbereidt of er toe aanzet maar door iemand anders laat uitvoeren.

De term is zwaarbeladen omdat er letterlijk moorden aan te pas horen te komen maar in de figuurlijke betekenis gaat het over ophitsers. Ze bestaan zeker ook in het racismedebat, opnieuw aan beide zijden. Aan de kant van de racisten zijn ze per definitie wit, aan de kant van de racismemisbruikers zijn ze dat dikwijls ook. Het gaat dus niet zozeer over een derde partij als wel over degenen die wederzijds de ‘intellectuele’ onderbouw verzorgen. Ik had ze inderdaad in de tekst mogen vermelden.

Op mijn stelling dat de ‘uitersten het debat beheersen’ kwam de reactie ‘ik zie de opiniepagina’s maar door één uiterste gedomineerd’. Het klopt dat één uiterste in de klassieke persmedia weinig of nooit aan bod komt. In de steeds invloedrijkere sociale media is die kant dan weer wel sterk vertegenwoordigd. Het toont aan – maar dat terzijde – dat die zogenaamde kloof tussen pers en samenleving echt wel bestaat.

Een, wat we zullen noemen, vooraanstaande journalist vond het een ‘zeer interessant stuk’ maar ‘je bent naar mijn gevoel veel te mild voor een breed verspreid en vilein racisme.’ Ik kreeg op het stuk effectief een zeer grove racistische reactie, die braakneigingen opriep. Ik heb de betrokkene geturfd: het is een rolstoelgebruiker, wonende naar eigen zeggen ‘tussen die mannen’ en bescheiden geschoold. Hoezeer ik zijn woordgebruik ook verafschuw – ik diende hem scherp van repliek – toch verdienen ook die mensen empathie want hun, dikwijls onversneden, racisme kan ook gegroeid zijn op open wonden. Zoals ik bij elke jonge allochtoon die naar Syrië vertrekt de vraag blijf stellen: wat heeft hem/haar hier toe gedreven en wat was ons aandeel in het proces dat er aan vooraf ging?

Een belangrijke vaststelling, één dag na het plaatsen van het stuk, ligt op een ander terrein. Nogal wat lezers van Doorbraak.be, ‘vrienden’ op facebook en ‘volgers’ op twitter situeren zich in de Vlaamse Beweging, al drong ook dit stuk door tot ver buiten die groep. Mensen die doorgaans snel de ‘leuk’-knop bedienen, bleven nu opvallend afwezig. Maar de reacties waren overwegend positief en ze leren dat velen op deze tekst zaten te wachten. Wie beweert dat Vlaamse Bewegers in doorsnee vreemdelingenhaters zouden zijn, heeft duidelijk last van vooroordelen, zoveel is na gisteren wel duidelijk. Er zijn, binnen en buiten die Vlaamse Beweging, meer ‘samenlevers’ dan soms wordt gedacht of beweerd.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>

Peter De Roover was achtereenvolgens algemeen voorzitter en politiek secreteris van de Vlaamse Volksbeweging , chef politiek van Doorbraak en nu fractievoorzitter voor de N-VA in de Kamer.

Meer van Peter De Roover
Commentaren en reacties