JavaScript is required for this website to work.
Multicultuur & samenleven

Zijn onze journalisten nog wel ‘Charlie’ ?

Marc Vanfraechem29/12/2018Leestijd 3 minuten
Een moedige journaliste

Een moedige journaliste

‘Je suis Charlie’ was een slogan die in zijn onnozelheid tenminste bewerkte dat politici en hun journalisten zich erin konden vinden. Maar nu wagen ze zich niet eens meer aan enige solidariteit met een Charlie-journaliste.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Vermoedelijk heeft geen enkele krant van bij ons gerapporteerd dat er na de moslimterreur in Straatsburg, en in de nasleep daarvan, nog een paar andere dingen aan de hand zijn in Frankrijk. Daarom vertaal ik een stukje uit Causeur: ‘Pleidooi voor Zineb El Rhazoui’. En vervolgens kunt u haar horen, ook met vertaling. Maar de vraag van de titel zult u zelf moeten beantwoorden, lezer.

« Pour Zineb El Rhazoui »

Wie Zineb het zwijgen wil opleggen, wil om het even welke kritiek op de islam verstikken

Aurélien Marq

“De islam moet zich onderwerpen aan kritiek, zich humor laten welgevallen, zich onderwerpen aan de wetten van de Republiek, aan het Franse recht. Men is met deze ideologie (islamisme) nog niet klaar als men de mensen vertelt: de islam is een religie van vrede en liefde, alleen deugt dat terrorisme niet.”

Deze woorden van het gezonde verstand werden op 14 december uitgesproken op CNews, na de islamistische aanslag in Straatsburg, en ze zouden zonder aarzeling herhaald mogen worden door elkeen die beweert dat hij het met onze samenleving goed voorheeft. Maar die woorden hebben Zineb El Rhazoui sindsdien een storm van haat opgeleverd: beledigingen natuurlijk, maar vooral oproepen tot moord en verkrachting… die vanzelfsprekend enkel de gegrondheid van haar uitspraken bevestigen.

Steun zonder enig voorbehoud voor deze republikeinse baken.

Anderen zou de schrik om het hart slaan, en hen doen berusten. Haar niet. Gelukkig voor ons allemaal en voor Frankrijk, buigt deze oud-journaliste van Charlie-Hebdo helemaal niet, en heeft zij de tegenaanval ingezet –laten we hopen dat Justitie zal laten blijken dat ze de inzet begrijpen– en heeft zij de 19de december op dezelfde zender haar overtuiging duidelijk herhaald: “De islam moet zich onderwerpen aan kritiek, zich humor laten welgevallen, zich aan de rede onderwerpen, aan kritiek, net zoals alle andere religies, zoals alle andere sekten.”

Zij verdient onze dankbaarheid en bewondering, en samen met de hele équipe van Causeur betuig ik haar mijn onvoorwaardelijke steun.

Haar getuigenis

Zineb El Rhazoui: Nooit, van mijn hele leven nog niet, heb ik een dergelijke racistische modderstroom over mij heen gekregen als vanwege mensen die Mohammed en Mustafa heten. Die me zeggen: achterlijke boerin, blédarde* keer terug naar huis. Er zijn tweets die zeggen…

CNews: Sinds vrijdag?
Zineb El Rhazoui: …wat is dat toch voor een bougnoule** die zich met alle geweld wil integreren? En dan moet u bedenken dat wij in televisiestudio’s onszelf maar blijven geselen, want wij hebben mensen niet kunnen integreren die in werkelijkheid niet willen integreren.

CNews: Alleen dat…
Zineb El Rhazoui: Verontrustend is dat die bewuste tweets, dat zijn mensen met de Franse nationaliteit –het zijn jonge Fransen, dat merk je aan hun manier van schrijven, aan hun stijl– die hier zijn, die op ons spuwen, die oproepen om mij een kogel tussen de ogen te jagen, en ik citeer letterlijk bepaalde tweets. En waarom? Omdat, als geïntegreerde ik bijgevolg ook verkocht ben. Maar wat verbergt die haatcampagne nu echt? Dat is een islamistische strategie die erin bestaat alle kritische stemmen het zwijgen op te leggen, om zo vooruitgang te maken, in alle rust de samenleving te islamiseren en tegelijk zichzelf toch als slachtoffers te blijven voordoen terwijl ze moorden. Ze doden niet enkel in Frankrijk, ze doden overal ter wereld. Het aantal journalisten dat door deze dodelijke ideologie werd vermoord is niet meer te tellen.
_________

Blédard: koloniaal die leeft op het achterlijke, kale platteland (van bled + het denigrerende suffix –ard). Ook: Franse militair in Noord-Afrika.
** Bougnoul: denigrerend voor ‘Maghrebijn’.

(audio hier)

Zineb El Rhazoui: Je n’ai jamais pris de toute ma vie un tel torrent de boue raciste que de la part de gens qui s’appellent Mohammed et Mustafa. Qui me disent: espèce de blédarde retourne chez toi. Il y a des tweets qui disent…

CNews: Depuis vendredi ?
Zineb El Rhazoui: …mais qui est cette bougnoule qui veut s’intégrer à tout prix? Et vous vous rendez compte que nous sur les plateaux de télé, on est là à s’autoflageller à dire nous, nous n’avons pas intégrer des gens qui en réalité ne veulent pas ‘s’intégrer.

CNews: Ah, seulement…
Zineb El Rhazoui: Ce qui est inquiétant c’est que ces tweets-là, ce sont des gens qui sont des Français, ce sont des jeunes Français, ça se voit à leur façon d’écrire, à leur style, qui sont là, qui nous conspuent, qui appellent à me mettre une balle entre les deux yeux, je cite littéralement certains tweets. Pourquoi, parce que je serais intégrée, que je serais une vendue. Et en fait, en réalité que masque cette campagne de haine ? C’est une stratégie islamiste qui consiste à faire taire toutes les voix critiques pour pouvoir avancer, islamiser la société en toute quiétude, tout en continuant à se victimiser, alors même qu’ils tuent. Ils ne tuent pas qu’en France, ils tuent partout dans monde. Le nombre de journalistes assassinés par cette idéologie mortifère ne se conte plus.

Prettige kerstdagen verder!

Marc Vanfraechem (1946) werkte voor Klara (VRT-radio); vertaler, blogger http://victacausa.blogspot.com sinds 2003. Hij schrijft het liefst, en dus meestal, artikels met daarin verwerkt vertaalde citaten van oude auteurs, die hem plots heel actueel lijken.

Meer van Marc Vanfraechem
Commentaren en reacties
Gerelateerde artikelen

‘Sick’ is een relevante en hilarische roman waarin Bavo Dhooge alle humoristische registers opentrekt, zonder daarbij ook maar een moment de vinger van de pols van de maatschappij te halen.