Jongen met een hart van goud

Mijn jongen, mijn dierbare zoon, daar lig je dan, toegetakeld, te slapen.

Je gezicht bont en blauw geslagen, je neus gebroken, je tanden tot stompjes herleid, je ogen helemaal klein en bloeddoorlopen.

Daar lig je dan, mein Junge  –  zoals je vader, bewonderaar van het land van de denkers en dichters, pleegt te zeggen -, daar lig je dan te bekomen van wat tuig van de richel jou aangedaan heeft.

Jij, levensgenieter, samen met een kameraad nagenietend van een zomeravond na een voetbalmatch van het Wereldkampioenschap, en dan zonder enige reden zo laf aangevallen en in elkaar geslagen  … slachtoffer van wat ‘zinloos geweld’ heet ….

Nee, dat verdien jij niet, jij die geen vlieg kwaad doet, jij jonge man met het gouden hart …

Nee, ik noem ze geen beesten, hen die jou dit aangedaan hebben … een dier valt aan of doodt om te eten of zichzelf te verdedigen ….die kerels, ik noem ze gewetenloze lafaards. Nog meer klopslagen of een verkeerde val, en ik had jou misschien nooit meer kunnen spreken.

Je vader: geschokt, verdrietig, machteloos, en boos om zoveel onrecht … ondergangsgedachten die door mijn hoofd flitsen, neiging om te veralgemenen … Menschliches, Allzumenschliches, zou Nietzsche zeggen …. Maar ik scheld niet. Als jij het niet doet, waarom zou je vader het dan doen? Bij alle pijn, alle verdriet: waardig blijven. Want zo ben jij.

Maar bezorgd ben ik, dat geef ik toe, bezorgd om jou, bezorgd om het soort maatschappij waarin we leven. Zoekend naar een antwoord,  en hopend dat we weer opkomen voor onze waarden van vrijheid en respect, dat we ze verdedigen tegen hun belagers.

Daar lig je dan, mein Junge, na zoveel pijn onschuldig te ronken. En je vader … die pinkt ontroerd een traan weg. ​