Zo dom kan CD&V toch niet zijn?

Het verleden, zegt de Nederlandse historicus Henk Wesseling, is een vreemd land waar de mensen de dingen anders doen. Neem nu de socialisten. Vandaag zijn het heren in maatpak of dames met een hippe snit, maar er was een tijd dat de verkozenen van de Belgische Werkliedenpartij schandaal veroorzaakten als de meest slordig gekleede parlementariërs in de geschiedenis van de Kamer. Wie kan zich dat nu nog voorstellen? Of neem de katholieken. Vandaag is CD&V natuurlijk een soort van ongeleid projectiel binnen de federale coalitie, maar er was een tijd dat de christendemocraten de eeuwig stabiele factor, de staatsdragende kracht waren. Wie kan zich dat nu nog voorstellen? 

Het voorbije jaar waren de christendemocraten de vrijbuiters van de federale regering. Schijnbaar roekeloos, zonder enig oog te hebben voor het lot van de regering – waar CD&V nochtans zelf deel van uitmaakt. De zomer lijkt geen raad te brengen. Integendeel: het zou rommelen binnen CD&V. Velen binnen de partij zouden misnoegd zijn nadat de media de christendemocraten hebben uitgeroepen tot verliezers van de onderhandelingen. Er zouden nu plannen zijn om de discussie over de indexering van de BTW-verhoging op elektriciteit te gebruiken om een tweede onderhandeling over de taxshift af te dwingen. Maar zo dom kan CD&V toch niet zijn? 

Opgejaagd wild

Ter verdediging van CD&V: de christendemocraten worden natuurlijk schandalig opgejaagd door het commentariaat. Met een bijna diabolisch genoegen schilderen bepaalde media de CD&V dagelijks af als de kneusjes van de federale regering. Als christendemocraat moet je wel opgetrokken zijn uit teflon en beton om ongevoelig te blijven voor de spot en de hoon die elke dag worden uitgestrooid over Kris Peeters & co. Zelfs als de partij dat voor een groot deel aan zichzelf te danken heeft: het kan dezer dagen echt niet fijn zijn om tsjeef te zijn. 

Politicologen en andere slechte karakters bestoken CD&V onophoudelijk met twijfelachtig advies. Professor Carl Devos schoot daarbij wellicht de hoofdvogel af: ‘CD&V mag gerust meer een stop-partij worden, die dossiers tegenhoudt’, aldus de prof. De politieke waarnemer vergat er wel bij te zeggen dat een regering met een stop-partij aan boord finaal tot stilstand komt. Geen enkele uittredende regeringspartij heeft ooit electorale garen gesponnen bij stagnatie. Misschien was er een kansje als deze regering zich geprofileerd had als ‘rustige vastheid’, naar het illustere voorbeeld van een gewezen CD&V-premier. Maar de regering Michel heeft zichzelf nu eenmaal aangekondigd als een daadkrachtig kabinet, en zal dus op die belofte afgerekend worden. Als het beeld van stilstand blijft kleven aan deze regering, zullen alle regeringspartijen dat cash betalen op verkiezingsdag. 

Zou CD&V veel echte vrienden hebben aan de wal, waar al die goede stuurlui aanwijzingen staan te geven? Het lijkt twijfelachtig. Eerder willen journalisten hun eigen geliefde frame van het ‘kibbelkabinet’ waarheid zien worden, bijvoorbeeld door in elk bescheiden akkoord op zoek te gaan naar de ‘winnaars’ en ‘verliezers’. Het liefste zouden deze onruststokers zien dat er een kans komt om de term ‘kamikazecoalitie’ weer op te diepen, of het nu N-VA, MR of CD&V is die zichzelf te pletter stort. Nu zijn het dus de christendemocraten die in het vizier liggen, en die partij had al af te rekenen met een sikkeneurige katholieke zuil. Nu al worden er fluisterstukken gepubliceerd over een eventuele afrekening met Kris Peeters, en een wissel in het kernkabinet. Je kan het bloed al ruiken. 

Heilloos 

CD&V weegt electoraal te licht om de regering echt naar (centrum)links te sleuren. MR laat zich (nog) niet verleiden tot een alliantie met de Vlaamse christendemocraten, daarvoor is de appetijt om wat liberaal te hervormen toch te groot. Maar eigenlijk doet het er niet toe. Zelfs als Kris Peeters wat linksige symbolen zou kunnen binnenhalen: vanuit deze regering zal CD&V nooit flinkser kunnen zijn dan de socialisten, groenen en communisten die in de oppositie zitten. Het enige wat binnen de christendemocratische mogelijkheden ligt, is inderdaad een soort sabotage van binnenuit, in de hoop dat N-VA bij de electorale afstraffing meer schade oploopt dan CD&V zelf. 

We zullen snel weten of CD&V inderdaad zo dom is. Hoe sterk is het ‘staatsdragende’ DNA van die partij nog? De koers die de christendemocraten bij de heropstart van het politieke jaar nemen, zal wellicht de koers zijn die ze de komende jaren willen aanhouden. Hopelijk beseffen de strategen van Wouter Beke dat er voor een regeringspartij geen heil ligt buiten de regering. Zeker zo vroeg in een legislatuur kan een coalitiepartij, vooral niet een junior partner zoals de CD&V, ongestraft solo gaan. Quid CD&V dus, of met een meer christelijke toon: quo vadis, Wouter Beke?