Zwart en geel, of geel en rood — of ineens de driekleur?

Het blijft fascinerend om te zien hoe Koning Voetbal – er is maar één echte koning in onze contreien, toch? – om de twee jaar ons landje in rep en roer zet. Je zou het haast de Biënnale van België gaan noemen. Maar voetbal met kunst vergelijken gaat misschien net een stapje te ver.

Toch heeft het iets artistieks (lees: carnavalesk) hoe in menige gemeente of stad, Vlaams of Waals, legioenen gelegenheidssupporters zich in het zwart-geel-rood hullen om hun ploeg, hun land naar de overwinning te schreeuwen – of was het nu drinken? De horeca vergaapt zich alvast aan onze tweejaarlijkse kuddementaliteit en supportert gretig mee voor een mogelijke finale (en de bijhorende 45 miljoen euro omzet). Eureka!

Maar zelfs na enkele opeenvolgende kampioenschappen blijft er twijfel hoorbaar in de stem van de doorsnee-fan. Was het nu Allez les Belges of Komaan België? Nee, dat lijkt te gewaagd; Go Belgium pronkt bijgevolg op zowat elk merchandised artikel. Een Belgisch compromis?

Net zoals de sterspelers van onze nationale ploeg klagen over het gebrek aan een eigen spelidentiteit, die ingebakken zou moeten zitten in de Belgische voetbalfilosofie, zo worstelen ook de trouwste supporters met hun identiteitsgevoel. Ze zweren dezer dagen met z’n allen trouw aan de Belgische driekleur – niet meer weg te denken uit het straatbeeld – maar velen zullen na 15 juli opnieuw enkel nog oog hebben voor twee van die drie kleuren. Kleur kan verdelen.

Idem met taal. Gek genoeg lijken we dat een maand lang plots vergeten te zijn. Frans of Nederlands, Fellaini of De Bruyne: We are Belgium. Het doel heiligt de middelen – ou est-ce au hasard?

Benieuwd hoeveel mensen er in oktober zullen terugdenken aan dit bijna ontroerende moment van hereniging. Zullen zij, wanneer ze plichtsbewust hun stem uitbrengen, ermee rekening houden dat een groot deel onder hen op partijen stemt met een – au fond – separatistisch kantje? Zullen we ooit, mocht het zover komen, melancholisch terugdenken aan de momenten dat we ons allemaal united voelden? En wat dan met onze Biënnale van België?

De mens. Een fascinerend wezen.