(Radicaal) rechts, quo vadis?
Tijd dat radicaal rechts voluit kleur bekent: voor meer vrijheid en democratie, of toch maar voor een autoritair maatschappijmodel?
Tijd dat radicaal rechts voluit kleur bekent: voor meer vrijheid en democratie, of toch maar voor een autoritair maatschappijmodel?
Achter de aanstelling van N-VA’er Donné als CEO van het agentschap FIT schuilt een politieke cultuur die vooral in het halfdonker opereert.
Een fusieplan tussen centrumstad Mechelen en de plattelandsgemeente Boortmeerbeek wordt boven de hoofden van de inwoners bedisseld.
Elon Musk ziet elk project als een raket. zijn bod op Twitter-aandelen wordt gepresenteerd als niets minder dan de redding van de democratie.
Het leger dat vandaag Oekraïne terroriseert, is het instrument van een repressie die deze van Stalin evenaart.
Sportjournalisten én voetballers die de mond vol hebben over racisme, bergen hun morele principes op als het over de shariastaat Qatar gaat.
De campagne ‘Ik heb impact’ toont waarom België hét thuisland van het surrealisme blijft.
Soms zou je denken dat de Russen maar onze media moeten volgen om ‘gevoelige’ informatie te krijgen. Zijn we onze geheimhouding verleerd?
Alle sympathie voor Bart Versluys, beroofd van zijn peperdure polshorloge. Een gelegenheid om even stil te staan bij zijn verwezenlijkingen.
Jan Fabre werd als ‘enfant terrible’ gekoesterd en internationaal gehypet. Nu krijgt hij het MeToo-deksel op de neus.
De clash tussen Knack-journalist Peter Casteels en de warenhuisketen escaleert. Tegelijk is er een link met het Bende-onderzoek.
Lanoye’s nieuwste roman ‘De Draaischijf’ is vooral ideologische literatuur, gericht tegen het Vlaams nationalisme.
Terwijl Poetin zijn tanden stuk bijt op de militaire weerstand, wordt hij ook inzake theatraliteit door zijn Oekraïense opponent overklast.
Het is oorlog, we zijn weer in een viriele wereld beland, waar vrouwen om hun eigen welzijn beter een stap terug zetten.
Na een hete disconacht rijdt een blitse BMW een carnavalstoet aan flarden. Tijd om het nog eens over Wallonië te hebben.
Een zingende partijvoorzitter, verkleed als konijn: de wanhoop om de verloren kiezer zit diep. Het socialisme graaft zijn lijken op.
De discussie rond leefloon voor Oekraïners stelt de asielkwestie op scherp. Ofwel is het noodopvang, ofwel volwaardige inburgering.
In Rusland heerst de dictatuur van één man, bij ons deze van de politieke correctheid. Leve de vooruitgang.
De groteske vervelling van de CDH tot ‘Les engagés’ illustreert hoezeer de traditionele partijen de wanhoop nabij zijn.
De sluiting van de iconische hamburgertent is misschien wel een goede zaak voor Rusland. Dus…
Er is niets mis met culturele affiniteit in de vluchtelingenopvang. Helaas laten nogal wat steenrijke oliestaten het op dat punt afweten.
De mens wikt, Poetin beschikt, maar de media maken hun rol van ‘nieuwsmakers’ helemaal waar.
Met de invasie van Oekraïne is het duidelijker dan ooit: bepaalde extreem-rechtse politici moeten hun vrienden wat zorgvuldiger kiezen.
We zijn allemaal solidair met de Oekraïners, maar als een Vlaamse minister Russia Today van de kabel wil halen, moeten alarmbellen afgaan.
Eddy Demarez moet een VRT-traject doorlopen dat van hem een beter mens maakt. Alle gelijkenissen met de aloude heropvoedingskampen zijn toeval.
Kinderopvang waar baby’s sterven, en rusthuizen met verwaarloosde bejaarden: Wouter Beke weet weer wat doen nu de pandemie uitdooft.
Van een religieuze ideologie die zich afkeert van onze grondwaarden, kan je niet verwachten dat ze zich invoegt in onze structuren.
Niet zozeer de afgehakte handjes in Congo-Vrijstaat, dan wel het ‘racisme’ van de Belgen en (vooral) de Vlamingen vindt onze vorst een spijtige zaak.
De Valentijnsdate van Conner Rousseau en de emotionele gouden munt van Bart De Wever. Tournée sentimentale?
Ken je geschiedenis en doorgrond de motieven van je tegenstander: neutraliteit is de enige redelijke oplossing voor Oekraïne.