Vlaanderen en zijn nationalisten. We moeten daar eerlijk in zijn. Erg goed zijn we er niet in. Je zou je de vraag kunnen stellen of de strijd voor Vlaamse onafhankelijkheid niet eerder een beetje folklore is dan een oprecht politiek streven. Wipschieten voor politici, zeg maar.

Zowat iedere ernstige onafhankelijkheidsbeweging in Europa had of heeft een meer militante vleugel die al eens iets opblaast. IRA, ETA… U kent ze ongetwijfeld. In Vlaanderen is dat in het beste geval VOKA. We zijn al een hele geschiedenis lang meer commerçanten dan revolutionairen. Iedere vreemde mogendheid die ons brutaal bezette, kon de Vlaamse ziel winnen met het zinnetje: ‘Zeg, wat moet dat kosten?’. Waarna het allemaal vergeten en vergeven is tot de volgende langskomt. Die houding heeft ons trouwens geen windeieren gelegd doorheen de jaren. We -vergeef me de uitdrukking- boeren goed in vergelijking met de rest van de wereld. Maar de geloofwaardigheid van het onafhankelijkheidsstreven, wordt er niet groter op.

Sinjoor

Neem nu de benaming die de Antwerpenaar zichzelf geeft als hij meent van controleerbaar, zuivere Antwerpse komaf te zijn. Dan is hij ‘een Sinjoor’. Het is een eretitel die sommige stedelingen kregen van één van de meest wreedaardige bezetters die we over de vloer kregen: de Spanjaard. Eigenlijk betekent het dus simpelweg ‘collaborateur’. Maar een kleine 500 jaar later zijn ze daar in Antwerpen nog steeds trots op. We geven het misschien niet graag toe, maar als nationalisten zijn we er van de verbindende, niet-polariserende soort.

Of neem ons volkslied. Op de gespecialiseerde hobbyclubs na, kent geen hond de ‘Vlaamse Leeuw’ van buiten en als het al gezongen wordt, is het in besloten kring om niet te agressief over te komen. Een paar verzen zijn ruim voldoende om uw erkenning als nationalist te verkrijgen. Ken je het niet? Geen erg, het is het gedacht dat telt. ‘Zolang de leeuw kan klauwen, zo lang hij tanden heeft.’ Meer moet dat niet zijn. Hetzelfde geldt overigens voor het Belgisch volkslied. Misschien zijn we gewoon slechte nationalisten, punt. We willen wel, maar het zit er echt niet in.

Dat vertaalt zich ook in het politieke landschap. Iedereen is Vlaamsgezind, maar toch vooral wat anders. Zelfs de partijen die er expliciet mee uitpakken. Vlaams Belang is voor Vlaanderen maar vooral tegen moslims en linkse ratten. N-VA is voor Vlaanderen maar toch vooral heel economisch-liberaal.

Olifant zonder slurf

Nogal wat kiezers die voor Vlaanderen zijn, zien dat toch anders. Toen de N-VA in de Zweedse regering stapte van Charles Michel, was dat onder het mom: ‘regeren zonder de PS, is een staatshervorming op zich’. Het is een redenering die je kan vergelijken met ‘een olifant zonder slurf is een giraf’. Dat krijgen politici misschien aan mekaar verkocht, maar niet aan de kiezer. De N-VA kreeg er een electoraal pak slaag voor. En zo gaat dat al langer met het Vlaams-nationalisme.

De Vlaamsgezinde kiezer die gewoon zijn eigen tafel wilt om aan te zitten, moet zich tevreden stellen met de kruimels die van de Belgische tafel vallen. Die kruimels zijn zes staatshervormingen die werkelijk niemand lust. De Vlaamse regering is een tafel waar de poten nog aan moeten gemonteerd worden, die de Belgische conciërge veilig achter slot en grendel houdt. Daar heeft de N-VA in 20 jaar tijd niks aan kunnen veranderen. Waarom dan voor de N-VA stemmen? Er is geen enkele rationele reden om aan te nemen dat het met de N-VA deze keer anders zal zijn. Gelukkig voor de partij is rationaliteit niet de belangrijkste drijfveer van de kiezer.

De N-VA profileert zich deze verkiezingen vooral als de partij die Belgische rekeningen op orde wil zetten. Een goede zaak want die Belgische rekeningen kunnen vooral de Vlamingen zuur opbreken. De Wever gaat voor de Churchill-benadering om dat te doen: ‘I have nothing to offer but blood, toil, tears and sweat’. Het gaat allemaal pijn doen. U betaalde al de hoogste belastingen in ruil voor middelmatige service van de overheid. Die belastingen zullen nog steeds de hoogste zijn en de service wordt nog wat minder.

Verfrissend eerlijk

Het vraagt moed om met die boodschap naar de kiezer te trekken. Als er één ding is waar je zeker van mag zijn als De Wever ergens binnenkomt, is het wel dit: het wordt niet gezellig. Verfrissend eerlijk, toch? Je moet er natuurlijk wel voor zijn.

En dan is er natuurlijk nog wat voor Vlaams-nationalist. Wat krijgt die in ruil voor zijn zwoegen, zweet, tranen, bloed, geld en mindere service? Als het aan De Wever ligt, is dat confederalisme. Een eigen tafel dus, weliswaar onder een Belgische paraplu. ‘Geen confederalisme, geen N-VA’, is de niet onderhandelbare voorwaarde van de partij. En dat zal het zeker blijven tot 9 juni.

De vraag is of de partij na 9 juni aan de verleiding zal kunnen weerstaan om zich tevreden te stellen met alleen maar een hard financieel beleid. Die keuze zit als een engeltje en een duiveltje op de schouders van De Wever. Wie het gaat halen?

Vlaams-nationalisten moeten vooral optimistisch zijn, deze dagen.

2 mei

De week van Vlasti!

Bijltjesdag

De app uit de mouw

Wetsgrond

Horse d’oeuvre