De pennenvriendjes blikken terug op het WK Wegkijken 2023

Omdat hun uittredingsvergoeding veel te hoog ligt, moeten de pennenvriendjes noodgedwongen verder hun droeve taak vervullen. Met frisse tegenzin serveren zij u deze week weer een geschreven conversatie over diverse feiten, dusdanig geformuleerd dat het welhaast een correspondentierubriek lijkt. 

Goedgelovige Erwin,

Wat een geluk hebben wij in Vlaanderen toch met een visionaire senior writer als Joël De Ceulaer. De keren dat onze nationale deuggoeroe ons behoedt voor denkfouten en dwalingen zijn al lang niet meer te tellen op een vinger! Zo dacht ik bijvoorbeeld al een hele tijd dat Bart De Pauw een slachtoffer was van cancelcultuur. Ik dwaalde. Joël wees er op dat De Pauw niet gecanceld is, ‘maar veroordeeld door een rechter voor strafbare feiten’. Bam!

Dat zelfs zijn slachtoffers overal verklaarden dat ze dat proces nooit gewild hadden, dat het er toch kwam onder druk van hashtag mietoe en een overreagerende directeur-generaal Paul Lembrechts, ach, dat zijn details waar een grote visionair als Joëlleken niet op hoeft te letten. Mijn ontzag voor de senior writer is immens.

Van Johan Derksen dacht ik dat er een mediarelletje ontstond nadat hij een verhaal had verteld over een kaars die hij ooit tussen de benen  van een ladderzatte groupie had gezet. Alweer dwaalde ik, en wees de goedheilige Joël ons op de ware toedracht: ‘Derksen bekende dat hij een vrouw had verkracht’. Punt. Ik zal mijn kleren verscheuren en mezelf in as wentelen om het weer goed te maken, Joël.

Wat me wel tegenvalt is dat zijne misselijkmakende moraliteitsautoriteit uitvoerig zwijgt over de mensen die aantoonbaar gecanceld worden, zoals ongeveer iedereen die zich tijdens de covidcrisis kritisch uitliet over het gevolgde beleid, iedereen die niet buitensporig bang is voor klimaatverandering en iedereen die rechtser is dan de PVDA.

Over klimaatverandering gesproken: diverse kranten hadden het over een Waalse man die zelfmoord pleegde omwille van een chatbot. ‘Zonder Eliza was mijn man er nog geweest’, zegt zijn echtgenote.

Helaas maakte ik de fout om niet enkel de kop, maar ook het hele artikel te lezen. Daaruit bleek dat de man in kwestie kampte met een irrationele paniek over klimaatverandering. Daar was hij dan manisch over beginnen praten met een chatbot wat tot zijn zelfmoord leidde.  Ik zou dan denken dat de eigenlijke reden van zijn dood de klimaatpaniek was en de chatbot slechts een katalysator. Alweer een enorme denkfout van mij, want klimaatpaniek is natuurlijk juist goed, en dat is ook de hele reden dat alle media het aanjagen. Leve het doemdenken van een hele depressieve generatie. Dank u, lieve kranten, om er mij op te wijzen dat het aan de chatbot lag. Foei! Stoute chatbot! In uw mand!

Stetoscoop Stef, het luisterend oor der harteklop des onderbuik,

Net als Señor Writer – zoals ik Joël De Ceuvelaer wel eens pleeg te noemen – had ik mezelf voorgenomen om me niet meer te storen aan ’s mans monomane gedram. Daarmee volg ik De Ceulaers voorbeeld want hij is sinds juni 2015 gestopt met zijn mening geven in columns en op Twitter. Hij slaagt daar even goed in als ik er in slaag hem te negeren. Tot mijn grote spijt trouwens. Er zijn zelden grote inzichten te rapen en me zomaar ergeren om niets, vind ik pure tijdverspilling. En toch slaagt het ‘bijziend voorhoofd’ er keer op keer in me de gordijnen in te jagen. Wat moeder de vrouw niet vrolijk stemt.

De Ceulaer is als een bijziende pornoacteur met een scheve fluit, hij zit er steevast naast. Herinner u zijn idolate bewondering voor mevrouw El Kaouakibi op een moment dat iedereen al doorhad dat die corrupte trien voor geen meter deugde? 

‘Ziehier een volksvertegenwoordiger’, kreet de seniore schrijver, net nadat mevrouw iets minder dan de helft van de bevolking schoffeerde door te zeggen dat vooral witte mannen vrouwen lastig vallen, al dan niet op sociale media.

De Ceulaer deelt met mevrouw Kaouakibi de wonderlijke eigenschap geen enkele fout bij zichzelf te ontwaren. Al toont de keiharde realiteit keer op keer het tegendeel aan. Joël zelf vind zich zelf nog nostradamusser dan Nostradamus zelf.
Alsof iets voorspellen echt zo’n heksenwerk is. Ik kan dat ook. Wedden dat moeder de vrouw mij voor de week om is, wederom de gordijnen uit moet meppen?

Beste woudloper Vanmol,

Frankrijk mag dan wel in brand staan, dat is nog niets vergeleken met de opschudding die ontstond in Wevelgem waar een handvol bewoners resoluut ‘nee’ zegt tegen een bos dat grenst aan hun achtertuin. Geef ze eens ongelijk, Erwin! Een bos! Achter uw huis! Met bomen en al! ‘Wij willen ons uitzicht behouden’, zegt een bewoner. Het uitzicht in kwestie blijkt een omgeploegde akker. Prachtig! Maar straks zie je hier door de bomen het bos niet meer. En wie weet wat zo’n bos nog allemaal met zich meebrengt? Wolven. Kabouters. Bospoepers…

‘Wij zijn niet de zoveelste niet-in-mijn-achtertuin-groep’, beweert bewoonster Eulalie Van Praet. ‘Zet hier een padelclub of een kerncentrale, geen enkel probleem. Maar toch geen bos?’ ‘Die bomen komen onze CO2 afpakken! En wij maar ons best doen om er uit te stoten! Het is een schande’, foetert buurman Gustaaf Dumortier. Zijn kameraad Lodevicus ‘Vic’ Pierssens, zelf ook een boom van een vent, valt hem bij: ‘Wij zijn al preventief begonnen met bladblazen tegen dat het hier vol ligt, want die bomen, dat laat zomaar alles overal vallen…’

De burgemeester van Wevelgem probeert nu de gemoederen te sussen. Daarom laat hij onderzoeken of er in plaats van een bos niet iets kan ingepland worden met minder overlast voor de omwonenden. Een nationale luchthaven, bijvoorbeeld. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Yo semtex Stef, 

Als een ware ‘Tarrantino der correspondentie’ maak ik hier een gewiekste overgang van bomen naar bommen. Ze hebben zwaantjes te kort op het terreurproces! Blijkbaar staat er geen enkele gemotoriseerde pornosnor te trappelen om het met knaldrang behepte uitschot van de lik naar de rechtbank te begeleiden. Niet dat het hier een homerische taak betreft. Neen, driewerf neen, Stef. De rit naar het laatste oordeel omhelst een tijdsspanne van amper 7 luttele minuten. Waarna de rest van de dag in totale ledigheid voortkabbelt tot de avondlijke rit, van opnieuw zeven minuten, naar het huis van detentie zich aandient.

Dat is zelfs voor een diender van dienst een overkill aan ledigheid. Van Bachten de Kupe tot het duistere Luxemburg dient men escortes te ronselen. En met escortes bedoel ik niet het type vakvrouwen waarmee onze premier zich onledig houdt, neen ik bedoel wel degelijk beëdigde ambtenaren met wieltjes onder. Wel jammer dat ze die niet tot in Dijon gaan zoeken. Ik zou dat tof vinden, Stef, zo’n zwaan op het nieuws horen zeggen: ‘Je suis un motard de Dijon’.

Tweehonderd kilometer rijden om vervolgens 7 minuten begeleiding te verzorgen. Alsof de situatie op zich al niet bespottelijk genoeg is, voorziet men geen begeleiding bij regenweer! De achterliggende gedachte zal waarschijnlijk zijn dat terroristen niet buitenkomen bij neerslag, omdat anders de lont van hun bom nat wordt.

Allez soit, je kan er mee lachen maar de situatie noopt ons tot bittere ernst. De ene lichting terroristen is nog niet berecht of de volgende is al druk. De wegkijkbrigade had net overuren geklopt om ons te bevroeden dat de aanslagen in Zaventem niets maar dan ook helemaal niets te maken hadden met islamistische motieven of hun tomeloze inzet ging rapper door het putje dan de kinderen Pandy.

Een nieuwe aanslag was ei-zo-na voorkomen. Acht mensen werden opgepakt, waaronder eentje die al een keertje eerder opgepakt was toen hij een ‘verassingsvuurwerk’ aan het voorbereiden was. ‘Hoezo, liep die voor een tweede keer tegen de lamp?’ vraag ik me dan af , ‘hoezo liep die überhaupt op vrije voeten?!’

Ik stel me dan voor dat de politie zo’n etablissement binnenvalt en stomverbaasd roept: ‘Youssef? Gij weer?!’
Waarop Youssef: ‘Ikke niks gedaan, menier de polies!’

Agent: ‘Nikske gedaan?! Je staat daar met drie kilo semtex te blinken!’

Youssef:  ‘Ik weet echt van nieks!’

Agent: ‘Gij weet nooit van iets!’

Youssef: ‘Ik zal het nooit meer doen, menier de polies!’

Waarop de diender hem in een armklem neemt en met zijn vuist over de kruin gaat: ‘Gij se deugeniet, ik zal het allemaal tegen uw moeder eens zeggen! Allez voor mijn voeten naar huis!’

Een goudhandelaar uit Merksem kon ooit op minder clementie rekenen.

Tot volgende week!