Wie op 20 januari 2021 de presidentiële eed aflegt op de trappen van het Capitool? Ik heb er de dag voor de verkiezingen — zoals u misschien gelezen heeft — geen voorspelling over gedaan. Maar wat ik wel voorspelde, was best accuraat denk ik: ‘Volgens mij dus geen uitslag, althans geen niet-gecontesteerde, wanneer de wereld wakker wordt op 4 november.’

Ook al denk ik dat de kaarten van Joe Biden goed tot zeer goed liggen (bij het ter perse gaan ligt Joe Biden op voorsprong in Pennsylvania en — nipt — in Georgia, nvdr), de race is niet voorbij. Ik verwacht persoonlijk nog weken van juridische procedures. De vraag is wat daar de uitslag van zal zijn. Het is een belangrijke test voor Biden. Heeft hij de energie, het uithoudingsvermogen en de vechtlust om dit gevecht aan te gaan? Als het klopt dat de Trump-campagne harde bewijzen heeft voor verkiezingsfraude (en dat is een grote ‘als’), dan zal het uiteindelijk aan de rechter zijn om zich daarover uit te spreken. Ik denk dat iedereen zich daar ook maar beter bij neerlegt.

Het is afwachten hoe de Amerikanen dit weekend zullen doormaken. We beleven een heel belangrijk hoofdstuk van de Amerikaanse geschiedenis op dit moment.

De Republikeinse Partij heeft een toekomst

Het eerste wat duidelijk is, is dat de voorspelde grote ‘blauwe golf’ er niet gekomen is. Meer nog, de Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden gaan er op vooruit. De afgelopen weken verschenen tal van nieuwsberichten: Trump en de Republikeinen zouden enorm zwaar verliezen. De Republikeinen moesten zogezegd afstand nemen van Trump, want hij was ‘toxisch’ voor hun merk. De oranje leugenachtige racist (ik parafraseer) zou een detail worden in de geschiedenis van de Republikeinse partij.

Velen, zij die niet tot de Amerikaanse conservatieve beweging horen, verlangen naar de keurigheid van propere ‘country club’ Republikeinen als Mitt Romney en John McCain. Herinner u trouwens dat die ‘keurige’ Romney en McCain ook werden weggezet als racist. Het verschil met Trump: zij wilden wél de goedkeuring hebben van de gevestigde klasse — de zogenaamde ‘swamp’, van journalisten, politici en hoge ambtenaren in Washington DC. Een groot verschil met Trump, die graag het gevecht aangaat.

Als Trump verliest, zal dat met een cruciaal verschil zijn van enkele tienduizenden stemmen gespreid over enkele staten. Dat stelt dus niks voor. Hij kan dus met opgeheven hoofd het Witte Huis verlaten en een eventuele gooi doen naar het presidentschap in 2024. Ik denk echter dat hij dan te oud is — 78 — ook al heeft hij de energie van iemand die veel jonger is. Hij kan misschien nog doorslaggevender zijn buiten de officiële politieke arena. Met een eigen tv-kanaal?

Republikeinse Partij is niet langer enkel blank

Een Democratische Partij die opschuift naar links en termen als socialisme en ‘systemisch racisme’ omarmt blijkt een afknapper te zijn voor veel Latino’s en een groeiende groep (vooral mannelijke) African-Americans. Het lijkt erop dat de slachtoffercultus van ‘woke-ism’ en ‘intersectionaliteit’, waarbij men de samenleving de hele tijd opdeelt naar geslacht, etnische afkomst of seksuele voorkeur… niet aanslaat.

Het is de man die wordt gebrandmerkt als racist die ervoor zorgt dat etnisch stemmen verkleint. In 60 jaar wist de Republikeinse Partij nooit meer stemmen op te halen bij niet-blanke Amerikanen. Florida wijst de weg: Trump slaagde erin om Latino’s en zwarte kiezers in de regio rond Miami te overtuigen. Hij deed hetzelfde in het zuiden van Texas.

Het is een kwestie van tijd vooraleer de grote steden, waar veel mensen uit etnische minderheden wonen, hun ogen gaan opendoen voor de puinhoop die Democraten er van gemaakt hebben. Baltimore, Detroit, … het zijn plekken waar Democraten ondertussen al tientallen jaren de dienst uitmaken.

De Democraten worden almaar meer de partij van een elitaire klasse van mensen. De partij voor mensen met een universitair diploma en studieschulden, die pleiten voor open grenzen — waardoor er een permanente klasse van laagbetaalde jobs ontstaat zodat zij van goedkope dienstverlening kunnen genieten. Het neerkijken op hun minder gefortuneerde en ‘cultureel ontwikkelde’ landgenoten hoort er dan uiteraard bij. De Republikeinen worden daarentegen almaar meer de partij van de werkende klasse.

Fiere populisten

Het zou best kunnen dat het niet lang meer zal duren voor men de term populisme zal omarmen. Populisme als verzet tegen de heersende klasse van Big Tech, Wall Street, Big Media, Big Government, en Big Farma. Het is een deel van de samenleving dat niet zomaar de betweterige voorschriften aanvaardt van het culturele en politieke establishment. De kosmopolieten die in de grote steden wonen, die voorschrijven hoe de rest moet leven. Mensen die afkerig staan van een globaal Amerika. Die niet aan de rest van de wereld willen zeggen hoe zij moeten leven. Maar die ook niet willen dat de rest van de wereld hen zegt hoe zíj moeten leven. Die economisch voor invoertarieven zijn, en kiezen voor behoud van jobs.

Donald Trump heeft die krachten losgemaakt. Had hij ook nog andere kwaliteiten gehad en was hij niet geconfronteerd geweest met de grootste pandemie in 100 jaar, hij was met de vingers in de neus herkozen. Toch is het goed mogelijk dat hij de belangrijkste president zal blijken van de afgelopen 75 jaar. Hij heeft de Amerikaanse conservatieve beweging ideologisch beïnvloed en de Republikeinse Partij verbouwd. En dat ondanks vier jaar van niet aflatende aanvallen op zijn persoon vanuit de gevestigde klasse.

‘Old Hickory’ van de 21e eeuw?

Andrew Jackson, de zevende president en stichter van de Democratische Partij, werd ook verkozen op basis van een platform dat genoeg had van het establishment. Jackson was een populaire, ruwe populist die niet graag gezien was in Washington. Hij ging met een sloophamer het establishment te lijf, in een soort van populistische revolte. Hij heeft zijn stempel gedrukt op de geschiedenis en een nieuw partijlandschap nagelaten. Het zou goed kunnen dat dat bij Trump ook het geval is.

Voor zij die denken dat de Republikeinen Trump zullen laten vallen: dat gaat niet gebeuren. Het is dankzij Trump dat de Republikeinen het goed gedaan hebben de afgelopen week. Hij heeft zich uit de naad gewerkt voor elke stem en de Republikeinen hebben zich kunnen versterken in het hele land. Het is zijn partij en hij is dé leider. Hij heeft dan misschien verloren, maar hij is alvast niet verslagen.

De jaren 20 van de 21e eeuw worden de jaren van de ‘Trump-Republican Party’.