Di Rupo en Maingain konden wel eens het omgekeerde bereiken van wat ze wensen

Met zijn jongste boek Nouvelles conquêtes [Nieuwe veroveringen], bewees Elio Di Rupo het zopas alweer: nooit zal hij het hervormingsgezinde socialisme belichamen. Zelfs zijn collega aan Vlaamse kant, John Crombez, tekent ernstig voorbehoud aan, want die verklaarde in Het Laatste Nieuws: Die ideeën staan soms veraf van het sociaaldemocratische model dat de socialisten in het noorden willen. PS en SP.a zijn voortaan heel verschillende partijen. [terugvertaald uit het Frans. nvdv]

PTB

En dan mag Elio Di Rupo het nog afstrijden: hij loopt goed en wel de PTB achterna, die vandaag op ruim 24% van de stemintenties wordt gewaardeerd. Men zal zich ook zijn poging herinneren om in Bergen de MR te wippen ten bate van een extreemlinkse ploeg. Als na de verkiezingen van 2019 hij door een alliantie aan te gaan met Raoul Hedebouw zich wil revancheren voor de verdwijning uit het Waalse bestuur, dan zal dit enkel de Vlaams-nationalisten sterken in hun wil om de trossen die hen aan België nog binden, los te gooien.

Een socialistisch-communistisch Wallonië is ongetwijfeld het mooiste cadeau dat Bart De Wever zich kan dromen! En Elio Di Rupo zal dan uiteindelijk de genadeslag geven aan dit koninkrijk, terwijl hij nog in 2011 zich erop liet voorstaan het gered te hebben: voorwaar een onverwachte paradox!

Dertig jaar lang heeft de PS het minister-presidentschap van de Waalse regering in handen gehad, en we kennen het teleurstellende resultaat: Wallonië telt dubbel zoveel werklozen als Vlaanderen, dat 80% van de Belgische export voor zijn rekening neemt. Het gewest heeft geen behoefte aan een linkse politiek die om bijstandsverlening draait, maar wel aan krachtige maatregelen die mensen weer aan het werk willen zetten en de ontwikkeling bevorderen van een netwerk van dynamische en vernieuwingsgerichte kmo’s.

Affaires

Is dat zo moeilijk te vatten? Een onafwendbaar noodlot is onbestaande, maar onaangepaste politieke maatregelen bestaan wel. Benoît Lutgen heeft gebruikt gemaakt van de herhaalde affaires om te breken met de PS in Wallonië, in Brussel en in de Franse Gemeenschap. En zeker, ook de cdH duikt in die affaires op, net als de MR trouwens. Maar men komt er niet onderuit te erkennen dat de PS een waar systeem heeft gemaakt van het cliëntelisme dat de politiek-administratieve hypertrofie heeft doen ontstaan die Wallonië vandaag verstikt. Het is dus hoog tijd deze een halt toe te roepen en voor een alternatief te zorgen.

In Wallonië heeft men een nieuwe coalitie gevormd die zich sterk heeft geëngageerd wat betreft behoorlijk bestuur en efficiëntie. Dit kan ons enkel verheugen. In de Franse Gemeenschap kan de oplossing er enkel komen als Défi meestapt. Maar voorzitter Olivier Maingain volgt een strategie die de toekomst van deze instelling wel eens op het spel kon zetten, terwijl hij toch zegt aan deze te hechten als aan zijn oogappel.*
Koppig wil hij de PS opnieuw in het zadel zetten, en blokkeert hij zodoende de vorming van een nieuwe meerderheid die uit zijn partij Défi, MR en cdH zou bestaan.

Maar dat lijkt hem amper te verontrusten, gezien zijn verklaring dat niets de werking van de huidige regering in de weg staat: ‘Dit strookt met de logica van de deelstaten: er is geen regering van lopende zaken tenzij alle ministers ontslag nemen.’ Hij lijkt echter uit het oog te verliezen dat de huidige regering niet langer over een parlementaire meerderheid beschikt, en bijgevolg niet meer in staat is tot maatregelen van enige omvang. De Waalse ultra-regionalisten mogen zich in de handen wrijven, want zij hebben altijd al het nut van de Gemeenschap betwist!

Staatshervorming

En ook elke overdracht van bevoegdheden naar de Gewesten is voor Olivier Maingain uitgesloten want: dat is tijdverlies en schadelijk voor de Franstaligen. Moet de gemeenschapsinstelling dan geen enkele wijziging ondergaan? Hier verschillen wij van mening. De Franse Gemeenschap is altijd op de sukkel gebleven door de kwestie rond haar financiering. In een poging om hier een regeling voor te vinden, sloten PS, PSC en Ecolo op 31 oktober 1992 het “akkoord van Saint Quentin”, dat voorzag in een gedeeltelijke overdracht van bevoegdheden naar het Waalse Gewest en de Franse Gemeenschapscommissie, zonder echter de bijhorende budgetten volledig over te dragen. Het saldo bleef ter beschikking van de Franse Gemeenschap. Men wenste zodoende met deze operatie de financiering ervan te verlichten.

De bevoegdheden die geheel of gedeeltelijk overgedragen werden, betroffen culturele materies (sportinfrastructuur, toerisme, sociale promotie), persoonsgebonden materies (een gedeelte van de gezondheidszorg en gezinspolitiek, de bijstand, de opvang en integratie van immigranten, de gehandicapten- en bejaardenzorg), en ook een aantal zaken die onder onderwijs vallen (het vervoer van schoolkinderen en het beleid, samen met de Franse Gemeenschap, van zes beheersmaatschappijen inzake schoolgebouwen).

Fusie

Vandaag financieren het Waalse Gewest en de Cocof dus in niet onbelangrijke mate de Franse Gemeenschap. Waarom zouden wij niet, naar het voorbeeld van Vlaanderen, tot een fusie van Gewest en Gemeenschap kunnen overgaan? Het Brusselse Gewest bestaat al sinds 1988 en heeft zich sindsdien voortdurend doen gelden. Een enquête uit 2013 van Rudi Janssens (VUB) heeft laten zien dat 74% van de Brusselaars voor autonomie zouden kiezen, mocht België verdwijnen. Amper 4% wil dan bij Vlaanderen horen, en 4,6% bij Wallonië. Het risico dat Brussel in de buideltas van Vlaanderen verdwijnt is dus gevoelig kleiner geworden.

De fusie Gewest-Gemeenschap is uitsluitend afhankelijk van de intern-Franstalige politieke wil, door toepassing van artikel 138 van de Grondwet, en zonder de minste Vlaamse betrokkenheid. Het vraagt geen ervaren boekhouder om vast te stellen wat voor besparingen er dan mogelijk worden.
__________
* [nvdv… ik kon het niet laten, de zin is te prachtig:] Deuteronomium 32:10 Hij bewaarde hem [Jacob] als Zijn oogappel. 11 Gelijk een arend zijn nest opwekt, over zijn jongen zweeft, zijn vleugelen uitbreidt, ze neemt en ze draagt op zijn vlerken.

vertaling Marc Vanfraechem