Genoeg gezeverd!

Nog amper enkele dagen en het zal al twee maanden zijn dat onze landgenoten (sensu stricto et sensu lato) naar de stembus gegaan zijn, met min of meer overtuiging en mankracht om al onze toekomstige regeringen terug te bemannen – of te bevrouwen om politiek correct te blijven…. 

Wat ooit een leuke bollekeskermis kon zijn spreekt steeds minder medeburgers aan… Het is jammer genoeg moeilijk voor overtuigde democraten te moeten vaststellen dat een miljoen burgers ofwel hun kat stuurden ofwel er hun voeten aan veegden (om beleefd te blijven). 

Om het dan nog niet te hebben over de vooruitgang van de extremen… die ook honderdduizenden stemmen kregen. En dit zowel aan de rechtse als aan linkse kant. Want voor mij is er weinig verschil tussen fascisten en communisten van allerlei pluimage. Zeker in een land zoals het onze, gekenmerkt door altijd heel positieve compromissen…

Ik zal zeker en vast niet rond de pot draaien: de verkiezingen van 26 mei laatsleden waren zeker en vast geen hoogdag voor de democratie. We zijn meer dan ooit in grote problemen beland. 

In deze zogezegde mooie tijden van directe democratische connecties  dankzij de sociale media – vous avez dit: social! En gâ geluuft da! – is er geen ruimte in de politieke cenakels meer om  als grote jongens of grote meisjes serieuze en volwassen onderhandelingen op touw te zetten. 

Enerzijds denken te veel politici dat ze de absolute waarheid genaderd zijn, anderzijds, hebben ze absoluut niets meer te delen met de staatslui (mannelijk of vrouwelijk) die de politiek gisteren en eergisteren beheersten. Ik heb het hier nog al geschreven: ik ken te veel en van soms veel te dichtbij de huidige politieke generatie om me zelfs nog te willen inlaten met deze triestige show van wederzijdse excommunicaties.

Alhoewel… er zijn hier en daar nog kleine tekens die aantonen dat de verantwoordelijkheid niet helemaal van de wereldbol is verdwenen.

Right King at the right place

Dank zij ook, zeker en vast, de koning waarvan alleen sommige ultraconservatieve republikeinen en domme zogezegde royalty watchers zullen blijven denken dat hij absoluut niet meer noodzakelijk is in dit land… Om hem te vervangen door een marionet-president die vooral zijn partij moet volgen, tot in de meest absurde zottigheden? Poser la question, c’est y répondre…

Maar laat ons nuchter blijven in onze analyse: geen kwestie hier om in een (mooie) koninklijkekoekendooslogica te vallen… en de monarchie zonder een tintje kritiek te verheerlijken. Men moet nochtans durven erkennen dat wanneer de koning zich aan zijn grondwettelijke feuille de route houdt, hij absoluut nuttig is tegenover een politieke wereld  die steeds minder haar verantwoordelijkheden neemt. Dus, de toespraak van 21 juli kwam op het juiste moment. Tenminste, indien men dan toch een beetje respect koestert voor de nationale symbolen…

Nietwaar mevrouw de interim-minister-president en zoveel andere regionale en gemeenschapsministers die men weinig of nooit ontmoet tijdens de grote federale afspraken…

Nu of nooit

Men mag de verantwoordelijkheid van de huidige politieke ondergang in de handen schuiven van een vreemde politieke wereld voor wie het staatsmanschap niet meer echt iets vertegenwoordigt maar voor een oude watcher van de Belgische politiek ligt er ook een deel van de schuld bij de politieke waarnemers, bij de zogezegde gespecialiseerde pers.

Met een vleugje heimwee denk ik natuurlijk ook aan de goede (?) oude tijd van wat toen nog als de vierde macht mocht worden beschouwd. Eerlijk gezegd, op enkele mooie uitzonderingen na, zijn er zogezegd niet meer veel politieke analisten die de naam waardig zijn in onze schrijvende of audiovisuele pers. Vandaag viert alleen het sensationele hoogtij. Welke krant of televisiestation stuurt nog echte kenners van de politiek naar het Paleis der Natie? Ik herinner me sommige vergaderingen van de Senaat waar ik moederziel alleen  op de perstribune zat! 

Dit moet men ook durven zeggen en herhalen: er is natuurlijk de druk van de redactieverantwoordelijken die heel letterlijk seks en schandalen willen – sorry geachte Kris Van Dijck… alhoewel ik u echt als een slachtoffer beschouw, tegenover sommige politici die zich veel meer schuldig gemaakt hebben aan onverantwoorde daden… niet het minst in het zuiden van het land.

Dit moest ook gezegd worden na de prachtige want zo juiste en vooral realistische analyse van Luc Van der Kelen in zijn interview met De Morgen afgelopen weekend. In een grote mate redde Luc daar het gilde van de Belgische politieke journalisten. Daar waar er veel te veel hun groot bakkes niet durven te openen om sommige politieke fouten of domme populistische showpraktijken te onderlijnen, heeft Van der Kelen echt gedeeld wat de stemloze meerderheid van het land echt nu, hic et nunc, wenst: genoeg gezeverd, het is meer dan ooit tijd dat de politici die naam waardig hun verantwoordelijkheden opnemen. België, in al haar specificiteiten, heeft nog een mooie toekomst voor zich. Maar dat kan niet gaan zonder echte verantwoordelijke inspanningen en echte, misschien harde, hervormingen. Met bloed, zweet en tranen… Dit is uiteraard onmogelijk indien de politici zich blijven vastklampen aan onnozele spelletjes die alleen de vijanden van een democratische samenleving zal versterken… De bal ligt in uw kamp, Bart, Elio en de anderen… In het belang van dit land maar ook van zijn gewesten