Internationalisering leidt tot tribalisme.

In Antwerpen is de kaap van de vijftig procent genomen. Meer dan de helft van de mensen die in Antwerpen woont, heeft een migratieachtergrond. Dat wil zeggen dat de moeder en/of de vader van vreemde origine of de persoon in kwestie van niet Belgische komaf is.

De trend is al langer aan de gang, maar zet zich de laatste jaren fel door. In de havenstad was dat acht jaar geleden nog geen tweeënveertig procent, wat algauw een verschil maakt van meer dan veertigduizend mensen. Op enkele jaren tijd heeft de ‘omvolking’ van de stad betrekking op enkele tienduizenden mensen, de omvang van een middelgrote provinciestad.

Ook Borgerhout heeft reeds de mythische kaap genomen. Hoboken en Deurne volgen. In Brussel halen ze voor dergelijke cijfers hun schouders op. Daar heeft namelijk vijfenzeventig procent van de mensen een migratieachtergrond. De stad kampt dan ook met grote samenlevingsproblemen, is voor een stuk verpauperd en de stadsvlucht van de middenklasse neemt zorgwekkende vormen aan. Een vijfde van de ‘actieve’ Brusselaars is werkloos. De ongekwalificeerde uitstroom is niet bepaald een rustig, kabbelend beekje.

De ‘omvolking’ zet zich door.

De dealers en arrangeurs in diversiteit zien dit als een grote opportuniteit, maar de bezorgdheid van de Vlaamse burger neemt terecht toe. Als je de cijfers in Antwerpen van nabij bekijkt dan stel je vast dat bij kinderen tot negen jaar liefst drie vierde een migratieachtergrond heeft, andermaal een trend die zich in alle windrichtingen doorzet… in de rijke Noord- en West-Europese staten, met een degelijk opleidings- en tewerkstellingsaanbod en vooral een goed doorvoede sociale zekerheid. Deze ontwikkeling zorgt voor de nodige onrust bij de modale burger, die zich steeds meer in een hoekje gedrumd voelt.

Wat de mensen het meest ongerust baart, is de razendsnelle evolutie, lees ‘omvolking’. Uit de Pano-reportage — die vorige week over de Denderstreek ging — bleek dat in het vermaledijde Ninove sinds het jaar 2000 vier keer meer mensen wonen met een Afrikaanse achtergrond. De wil tot integratie is eerder beperkt. Ze zoeken een woonst in de buurt van een station of een bushalte en houden contact met de gemeenschap in Brussel. De voertaal is doorgaans Frans en de bereidheid tot integratie beperkt zich meestal tot goede bedoelingen.

Kansarmoede en radicalisering

Filip Dewinter — de Beëlzebub van de Vlaamse politiek — draait de vinger in de wonde wanneer hij stelt dat ‘het opengrenzenbeleid’ en de instoom van vele nieuwkomers leidt tot een toename van segregatie, armoede, verpaupering… De problemen beperken zich niet enkel tot Brussel, Antwerpen, Gent en andere grotere steden, maar zetten zich door in andere provinciesteden.

Ook in de Denderstreek — Ninove, Geraardsbergen, Aalst en Denderleeuw — neemt de kansarmoede hand over hand toe. Sinds het jaar 2000 is ze met factor drie tot vier toegenomen. In het basisonderwijs heeft meer dan de helft van de kinderen een migratieachtergrond. Het Nederlands als voertaal op de speelplaats komt steeds meer in de verdrukking. Deze trend zet zich de laatste jaren steeds sterker door en zorgt voor het nodige ongemak bij de bevolking… ook bij de nieuwkomers die door de veel te tolerante houding van de overheid, met de nodige pamperpolitiek, het noorden kwijt raken en de nood tot integratie steeds minder aanvoelen.

Dewinter heeft de kwalijke gewoonte om iedere vorm van diversiteit te verengen tot een probleem met de islam, maar we mogen toch niet de fout begaan om zijn discours te negeren. In Antwerpen vormen de Marokkanen, de Turken en de Afghanen ruim twintig procent van de bevolking. Het is lang geen geheim dat de afkeer voor de mainstreamcultuur groot is. De bereidwilligheid om de waarden en normen over te nemen is heel beperkt, wat zich vertaalt in een vlucht in radicalisme.

Nieuwkomersverklaring: terug naar af

Zelfs met de N-VA in de verschillende regeringen, zet deze evolutie zich door. Theo Francken klopt zich wel stoer op de borst, maar heeft op zijn departement al bij al weinig potten gebroken. Hij pleit wel voor een nieuwkomersverklaring. Dit is een engagementsverklaring die nieuwkomers moeten ondertekenen, waarbij ze aangeven onze Europese rechten, plichten, waarden en vrijheden te zullen respecteren. Wie dat niet zou doen, krijgt geen verblijfsvergunning. De verklaring paste in een pakket van maatregelen, naar aanleiding van de massale instroom van asielzoekers.

Deze verklaring blijft vooralsnog dode letter omdat niet alle gewesten in dit land op dezelfde golflengte zitten. Daarnaast moest integratieminister Homans in het Vlaams Parlement toegeven dat de nieuwkomersverklaring geen betrekking heeft op asielzoekers of erkende vluchtelingen.  ‘Dat gaat alleen maar over mensen die zich in het kader van gezinshereniging of arbeidsmigratie meer dan drie maanden willen vestigen in België’, aldus de minister. Het ondertekenen van dergelijke verklaring door vluchtelingen zou in strijd zijn met de Conventie van Genève. Moet u zich even voorstellen dat de groep van nieuwkomers, voor wie deze verklaring bestemd was, deze nieuwkomersverklaring nu zelfs niet meer moet ondertekenen. Flink op de bek en terug naar af!

Tribalisering van de maatschappij

De internationalisering van onze maatschappij leidt tot verbrokkeling, apartheid en segregatie. Marshall McLuhan — een Canadees filosoof — voorspelde reeds in 1959 dat de wereld steeds meer een Global Village ging worden. De groeiende informatietechnologie zou de wereld ingrijpend veranderen.

De Canadese filosoof voorzag ‘een tribalisering van de maatschappij’. Mensen zouden zich terugplooien op kleinere gemeenschappen van gelijkgezinden. McLuhan stelde een wereldwijde afhankelijkheid vast, wat zich niet vertaalde in een toenemende verbondenheid. Integendeel. De toenemende mondialisering kan er juist voor zorgen dat de mensheid uiteenvalt in nieuwe ‘stamverbanden’. Volgens McLuhan kan dit een ‘traumatisch proces’ teweegbrengen, waarbij een ‘identiteitscrisis’ ontstaat die zelfs met geweld gepaard kan gaan. ‘De Global Village is de plek van veel moeilijke contacten en uiterst pijnlijke situaties.’ Wie de sociale media enigszins volgt, kan de conclusies van de Canadese filosoof enkel beamen.

In verbrokkelde gemeenschappen — waar de mainstreamcultuur de dominantie verliest en in de verdrukking komt — zet het tribalisme zich door. Antwerpen en zeker Brussel vormen daar de voorbeelden bij uitstek van.