Nous avons un accord

Door het zogenaamde Vlinderakkoord is er meer versnippering van bevoegdheden, meer bric á brac en geen duidelijke keuze, dus zeker geen copernicaanse omwenteling. Ik blijf me na deze staatshervorming nog meer de vraag stellen of het participationisme nog toekomst heeft. Kunnen we nog via federale onderhandelingen stappen vooruit zetten voor Vlaanderen? Moeten we met deze staatshervorming niet vaststellen dat er meer verloren gaat dan dat er wordt gewonnen? Verder in dit nummer roept Jozef Cassimons de Vlaams Beweging en de V-partijen op om samen te zitten om een nieuwe strategie af te spreken voor de toekomst. Geen slecht idee.

N-VA blijft
Eens de teksten beschikbaar, was het uitkijken naar de reactie van de N-VA. Blijft ze of blijft ze niet in de Vlaamse regering? De partij besliste te blijven. Dat was politiek-strategisch de enig juiste keuze. En ja, de N-VA is inconsequent, de staatshervorming voldoet niet aan de Octopusnota en de resoluties van het Vlaams Parlement. En had de N-VA niet gezegd dat ze daar haar conclusies zou uit trekken? Ze zouden het spel toch hard spelen …  Niet door uit de Vlaamse regering te stappen dus. En dat is verstandig. Ten eerste staat het Vlaamse niveau op zichzelf, als je het ernstig neemt mag je er niet uit trekken wegens een federale beslissing. Daarnaast is politiek een machtsspel. Je hebt meer of minder stemmen, bijvoorbeeld. De N-VA vist deels in dezelfde electorale vijver als de CD&V. Ik schreef het eerder al, ideologisch is het verschil tussen de twee zeer klein. De CD&V wil het verschil maken door zich als de verantwoordelijke van de twee op te stellen. Die partij die wel akkoorden sluit. De N-VA kon zichzelf enorme schade toebrengen door de CD&V gelijk te geven en uit de Vlaamse regering te stappen. De N-VA zou dan niet meer die centrumpartij zijn, die beleidspartij, die ook zeer Vlaams is, maar enkel een gewone Vlaamsgezinde partij. Ze hebben de emotie overwonnen en puur rationeel een strategische beslissing genomen.

Groen!
Vervolgens moesten we afwachten wat Di Rupo zou doen: de groenen dumpen of niet. Het was duidelijk dat de formateur ze liever aan boord hield, maar ondanks zijn theater is dat niet gelukt. Hier hielden de Vlaamse partijen wel het been stijf. Het dumpen van de groenen heeft het perverse effect dat in Vlaanderen enkel nog partijen reageren die bij de vorige federale verkiezingen verloren hebben. Het gevolg is ook een regering met een minderheid van 49% aan Vlaamse kant en meer dan 80% in Franstalig België. Er was een tijd dat Yves Leterme de Open Vld bezwoer een door haar geleide regering zonder Vlaamse meerderheid te bestrijden van De Panne tot Opgrimbie. Maar alles went, na een eerdere regering zonder meerderheid in Vlaanderen hebben de Vlaamse politici gemerkt dat dit blijkbaar geen groot punt is in Vlaanderen. Dus waarom niet verdergaan op die weg? Open Vld noch sp.a moeten bang zijn de rekening daarvoor te krijgen. Hun kiezers liggen er waarschijnlijk niet echt wakker van. Of hetzelfde geldt voor de CD&V betwijfel ik. In het perspectief van de strijd met de N-VA lijkt het geen verstandige beslissing.

Open Vld en sp.a willen nu inzetten op een goede sanering, een ernstige besparing, een overtuigende begroting. Daar liggen hun kiezers wel wakker van. Maar de sp.a- en Open Vld-kiezers verlangen wel een ander resultaat. Als de begroting hetzelfde knip-en-plak-niveau haalt van de staatshervorming dan zal de Belgische rating nog wel wat zakken. Daarbij, de eerste principes voor die begroting moeten bij Europa worden ingediend als deze Doorbraak in uw bus valt. Kort dag. We kunnen alleen maar hopen dat er toch visie en doortastendheid in de ploeg komt. Zoniet krijgen onze kinderen niet alleen de rekening voor de overname van Dexia gepresenteerd, maar ook die voor de besluiteloosheid van onze politici, en voor het democratisch deficit van België.